Valtap

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

VALTAP, 80 mg, tabletki powlekane
VALTAP, 160 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Valtap, 80 mg: Każda tabletka powlekana zawiera 80 mg walsartanu.
Valtap, 160 mg: Każda tabletka powlekana zawiera 160 mg walsartanu.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu:
Valtap, 80 mg:
Każda tabletka zawiera:
sorbitol......................... 9,25 mg
laktoza jednowodna.... 0,33 mg
Valtap, 160 mg:
Każda tabletka zawiera:
sorbitol......................... 18,50 mg
laktoza jednowodna.... 0,95 mg
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana
Valtap, 80 mg, tabletki powlekane: różowe, okrągłe tabletki powlekane, z rowkiem dzielącym po jednej
stronie.
Valtap, 160 mg, tabletki powlekane: żółtobrunatne, okrągłe tabletki powlekane, z rowkiem dzielącym
po jednej stronie.
Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Nadciśnienie tętnicze
Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u dorosłych pacjentów oraz u dzieci i młodzieży w wieku
od 6 do poniżej 18 lat.
Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego
Leczenie dorosłych pacjentów w stabilnym stanie klinicznym z objawową niewydolnością serca lub
bezobjawową dysfunkcją skurczową lewej komory po świeżo przebytym (12 godzin do 10 dni) zawale
mięśnia sercowego (patrz punkty 4.4 i 5.1).
Niewydolność serca
Leczenie dorosłych pacjentów z objawową niewydolnością serca, jeśli inhibitory konwertazy
angiotensyny (ACE) nie są tolerowane, lub u pacjentów nietolerujących beta adrenolityków jako leczenie
dodane do inhibitorów ACE, jeśli nie można zastosować antagonistów receptora mineralokortykoidowego
(patrz punkty 4.2, 4.4, 4.5 i 5.1).

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie
Nadciśnienie tętnicze
Zalecana dawka początkowa produktu leczniczego Valtap to 80 mg raz na dobę. Działanie
przeciwnadciśnieniowe jest wyraźnie zauważalne w ciągu 2 tygodni, a maksymalne staje się w ciągu
4 tygodni. W przypadku niektórych pacjentów, u których nie uzyska się odpowiedniej kontroli ciśnienia
tętniczego, dawkę można zwiększyć do 160 mg, a maksymalnie do 320 mg.
Produkt leczniczy Valtap może być stosowany jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi
(patrz punkty 4.3, 4.4, 4.5 i 5.1). Dodatkowe zastosowanie leku moczopędnego, takiego jak
hydrochlorotiazyd, powoduje większe obniżenie ciśnienia tętniczego u tych pacjentów.
Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego
U pacjentów w stanie klinicznym stabilnym leczenie może być rozpoczęte już po 12 godzinach od
rozpoznania zawału mięśnia sercowego. Po zastosowaniu dawki początkowej 20 mg dwa razy na dobę,
przez następnych kilka tygodni należy stopniowo zwiększać dawkę walsartanu do 40 mg, 80 mg i 160 mg,
dwa razy na dobę. Dawkę początkową zapewnia podzielna tabletka o mocy 40 mg.
Maksymalną dawką docelową jest 160 mg podawane dwa razy na dobę. Zwykle zaleca się, aby
po rozpoczęciu leczenia pacjenci przez 2 tygodnie otrzymywali dawkę 80 mg dwa razy na dobę,
a maksymalną dawkę docelową 160 mg podawaną dwa razy na dobę należy wprowadzić w ciągu
3 miesięcy, w zależności od tolerancji leku przez pacjenta. Jeśli wystąpi objawowe niedociśnienie tętnicze
lub zaburzenie czynności nerek, należy rozważyć zmniejszenie dawki.
Walsartan może być stosowany u pacjentów przyjmujących inne leki stosowane w leczeniu zawału
mięśnia sercowego, takie jak leki trombolityczne, kwas acetylosalicylowy, leki blokujące receptory
β-adrenergiczne, statyny i leki moczopędne. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z inhibitorami ACE
(patrz punkty 4.4 i 5.1).
Ocena stanu pacjenta po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze uwzględniać ocenę
czynności nerek.
Niewydolność serca
Zalecana dawka początkowa produktu leczniczego Valtap to 40 mg dwa razy na dobę. Zwiększanie dawki
kolejno do 80 mg i 160 mg podawanych dwa razy na dobę powinno być przeprowadzane w odstępach
co najmniej dwutygodniowych, do uzyskania największej dawki tolerowanej przez pacjenta. W przypadku
jednoczesnego stosowania leku moczopędnego należy rozważyć zmniejszenie jego dawki. Maksymalna
dawka dobowa zastosowana w badaniach klinicznych wynosiła 320 mg walsartanu w dawkach
podzielonych.
Walsartan może być podawany jednocześnie z innymi lekami stosowanymi w niewydolności serca.
Jednakże nie zaleca się trójskładnikowego leczenia skojarzonego inhibitorem ACE, walsartanem i beta-
adrenolitykiem lub lekiem moczopędnym oszczędzającym potas (patrz punkty 4.4 i 5.1). Ocena pacjentów
z niewydolnością serca powinna zawsze uwzględniać ocenę czynności nerek.
Szczególne grupy pacjentów
Osoby w podeszłym wieku
Nie ma konieczności zmiany dawkowania u osób w podeszłym wieku.
Zaburzenia czynności nerek
Nie ma konieczności dostosowania dawki u dorosłych pacjentów z klirensem kreatyniny >10 ml/min
(patrz punkty 4.4 i 5.2).
Zaburzenia czynności wątroby
Stosowanie produktu leczniczego Valtap jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności wątroby, żółciową marskością wątroby oraz u pacjentów z cholestazą (patrz punkty 4.3, 4.4
i 5.2). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez cholestazy
nie należy stosować dawek większych niż 80 mg walsartanu na dobę.
Dzieci i młodzież
Nadciśnienie tętnicze u dzieci i młodzieży
W przypadku dzieci i młodzieży, która nie może połykać tabletek, zaleca się stosowanie innych,
dostępnych na rynku odpowiednich postaci leku. Ekspozycja ustrojowa i maksymalne stężenie walsartanu
w osoczu są około 1,7- i 2,2-krotnie wyższe w przypadku roztworu w porównaniu do tabletek.
Dzieci i młodzież w wieku od 6 do poniżej 18 lat
Dawka początkowa wynosi 40 mg raz na dobę w przypadku dzieci o masie ciała mniejszej niż 35 kg oraz
80 mg raz na dobę w przypadku dzieci o masie ciała 35 kg lub większej. Dawkę produktu leczniczego
należy dostosować w zależności od uzyskanego działania przeciwnadciśnieniowego i tolerancji.
Maksymalne dawki oceniane w badaniach klinicznych podano w poniższej tabeli.
Dawki większe od wymienionych nie były oceniane w badaniach klinicznych i z tego względu nie są
zalecane.
Dzieci w wieku poniżej 6 lat
U dzieci w wieku od 1 roku do 5 lat oraz pacjentów mających trudności z połykaniem tabletek zaleca się
stosowanie innych, dostępnych na rynku odpowiednich postaci leku. Dostępne dane przedstawiono
w punktach 4.8, 5.1 oraz 5.2. Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania walsartanu u dzieci
w wieku poniżej 1 roku.
Zamiana walsartanu w postaci roztworu doustnego na produkt leczniczy Valtap w postaci tabletek
Jeżeli zamiana stosowania roztworu doustnego na tabletki zostanie uznana za klinicznie niezbędną,
początkowo należy podawać tę samą dawkę w przeliczeniu na miligramy. Następnie należy monitorować
ciśnienie tętnicze, z uwzględnieniem możliwości stosowania zbyt niskiej dawki, a dawkę należy
dostosować w zależności od uzyskanego działania przeciwnadciśnieniowego oraz tolerancji produktu.
Dzieci i młodzież w wieku od 6 do poniżej 18 lat z zaburzeniami czynności nerek
Nie badano stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny <30 ml min
oraz tych, u których stosowana jest dializoterapia, dlatego w tej grupie pacjentów nie zaleca się
stosowania walsartanu. Nie ma konieczności dostosowania dawki u dzieci i młodzieży z klirensem

kreatyniny większym niż 30 ml/min. Należy ściśle kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu
w surowicy (patrz punkty 4.4 i 5.2).
Dzieci i młodzież w wieku od 6 do poniżej 18 lat z zaburzeniami czynności wątroby
Podobnie jak u dorosłych pacjentów, produkt leczniczy Valtap jest przeciwwskazany do stosowania
u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, żółciową marskością wątroby oraz u pacjentów
z cholestazą (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2). Doświadczenie kliniczne dotyczące podawania walsartanu
dzieciom i młodzieży z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby jest ograniczone.
U tych pacjentów dawka walsartanu nie może być większa niż 80 mg.
Niewydolnośćserca i stan po świeżym zawale mięśnia sercowego u dzieci i młodzieży
Produkt leczniczy Valtap nie jest zalecany w leczeniu niewydolności serca lub świeżego zawału mięśnia
sercowego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, ze względu na brak danych dotyczących
bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Sposób podawania
Produkt leczniczy Valtap może być przyjmowany niezależnie od posiłków i powinien być przyjmowany
wraz z wodą.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby i cholestaza.
• Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).
• Jednoczesne stosowanie walsartanu z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR<60 ml min 1,73 m ) (patrz punkty 4.5 i 5.1).< li>

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Hiperkaliemia
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi oszczędzającymi
potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub innymi lekami, które mogą powodować
zwiększenie stężenia potasu (heparyna, itp.). Należy monitorować stężenie potasu.
Zaburzenia czynności nerek
Ponieważ jak dotąd brak doświadczeń odnośnie bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego
u pacjentów z klirensem kreatyniny <10 ml min i pacjentów poddawanych dializoterapii, dlatego należy
zachować ostrożność stosując walsartan w tej grupie. Nie ma konieczności dostosowania dawki
u dorosłych pacjentów z klirensem kreatyniny >10 ml/min (patrz punkty 4.2 i 5.2).
Zaburzenia czynności wątroby
Walsartan należy stosować ostrożnie u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami
czynności wątroby, przebiegającymi bez cholestazy (patrz punkty 4.2 i 5.2).
Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni
W rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem u pacjentów ze znacznym niedoborem sodu
i (lub) odwodnionych, np. z powodu przyjmowania dużych dawek leków moczopędnych, może wystąpić
objawowe niedociśnienie tętnicze. Przed rozpoczęciem leczenia walsartanem należy wyrównać niedobór
sodu i (lub) objętość krwi krążącej, np. zmniejszając dawkę leku moczopędnego.
Zwężenie tętnicy nerkowej
W przypadku pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej lub zwężeniem tętnicy jedynej
czynnej nerki bezpieczeństwo stosowania walsartanu nie zostało ustalone.
Krótkotrwałe podawanie walsartanu 12 pacjentom z wtórnym nadciśnieniem nerkowo-naczyniowym
spowodowanym jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej nie wywołało istotnych zmian
hemodynamicznych w nerkach ani nie wpłynęło na stężenie kreatyniny w surowicy lub azotu
mocznikowego (BUN) we krwi. Jednakże, w związku z tym, że inne leki działające na układ
renina-angiotensyna mogą powodować zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy,
u pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej leczonych walsartanem zaleca się, jako środek
ostrożności, regularne kontrole czynności nerek.
Stan po przeszczepieniu nerki
Dotychczas brak doświadczeń w zakresie bezpieczeństwa stosowania walsartanu u pacjentów, którym
niedawno przeszczepiono nerkę.
Hiperaldosteronizm pierwotny
Walsartanu nie należy stosować u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem, z powodu
zahamowania aktywności układu renina-angiotensyna u tych osób.
Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi
odpływu z lewej komory
Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, wskazana jest szczególna
ostrożność u pacjentów, u których występuje zwężenie zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej, lub
kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory.
Ciąża
Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) w trakcie ciąży. Jeśli
dalsze leczenie AIIRA nie jest konieczne, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne
leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w trakcie ciąży.
W przypadku stwierdzenia ciąży leczenie AIIRA należy natychmiast przerwać i, jeśli to właściwe,
rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego
Jednoczesne stosowanie kaptoprylu z walsartanem nie wykazało żadnej dodatkowej korzyści klinicznej,
natomiast zwiększyło ryzyko wystąpienia działań niepożądanych w porównaniu z jednym lub drugim
lekiem stosowanym w monoterapii (patrz punkty 4.2 i 5.1). Dlatego nie zaleca się jednoczesnego
stosowania walsartanu i inhibitora ACE.
Należy zachować ostrożność na początku leczenia u pacjentów po zawale mięśnia sercowego. Ocena
stanu pacjenta po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze uwzględniać ocenę czynności
nerek (patrz punkt 4.2).
Stosowanie walsartanu u pacjentów po zawale mięśnia sercowego zwykle powoduje pewne obniżenie
ciśnienia tętniczego, ale przerwanie leczenia ze względu na utrzymujące się objawowe niedociśnienie
tętnicze nie jest zwykle konieczne, pod warunkiem, że pacjent przestrzega zaleceń dotyczących
dawkowania (patrz punkt 4.2).
Niewydolność serca
Ryzyko działań niepożądanych, zwłaszcza niedociśnienia, hiperkaliemii oraz pogorszenia czynności nerek
(w tym ostrej niewydolności nerek) może się zwiększyć, gdy walsartan jest stosowany jednocześnie
z inhibitorem ACE. U pacjentów z niewydolnością serca, zastosowanie trójskładnikowego skojarzenia
inhibitora ACE, leku beta adrenolitycznego oraz walsartanu nie wykazało żadnych korzyści klinicznych
(patrz punkt 5.1). Takie skojarzenie znacznie zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych
i dlatego nie jest zalecane.
Również nie zaleca się trójskładnikowego skojarzenia inhibitora ACE, antagonisty receptora
mineralokortykoidowego i walsartanu. Stosowanie takiego skojarzenia powinno odbywać się pod
nadzorem specjalisty, a czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi pacjenta powinny być
ściśle monitorowane.
Należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u pacjentów z niewydolnością serca. Ocena
pacjentów z niewydolnością serca powinna zawsze uwzględniać ocenę czynności nerek (patrz punkt 4.2).
Stosowanie walsartanu u pacjentów z niewydolnością serca zwykle skutkuje obniżeniem ciśnienia
tętniczego, ale przerwanie leczenia z powodu utrzymującego się objawowego niedociśnienia zwykle nie
jest konieczne, pod warunkiem, że pacjent przestrzega zaleceń dotyczących dawkowania (patrz punkt

• 4.2).

U pacjentów, których czynność nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron
(np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami ACE było związane
z oligurią i (lub) postępującą azotemią oraz w rzadkich przypadkach z ostrą niewydolnością nerek i (lub)
zgonem. Nie można wykluczyć, że zastosowanie walsartanu może być związane z zaburzeniem czynności
nerek, ponieważ walsartan blokuje receptor angiotensyny II.
Nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II
u pacjentów z nefropatią cukrzycową.
Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie
U pacjentów leczonych walsartanem zgłaszano przypadki obrzęku naczynioruchowego, w tym obrzęku
krtani i głośni, powodującego zwężenie dróg oddechowych i (lub) obrzęku twarzy, warg, gardła i (lub)
języka; u niektórych z tych pacjentów obrzęk naczynioruchowy wystąpił w przeszłości podczas
stosowania innych leków, w tym inhibitorów ACE. U pacjentów, u których wystąpi obrzęk
naczynioruchowy, należy natychmiast przerwać stosowanie walsartanu i nigdy nie stosować go ponownie.
Obrzęk naczynioruchowy jelit
U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w tym walsartanem, notowano
występowanie obrzęku naczynioruchowego jelit (patrz punkt 4.8). U tych pacjentów występowały ból
brzucha, nudności, wymioty i biegunka. Objawy ustąpiły po przerwaniu leczenia antagonistami receptora
angiotensyny II. Jeśli u pacjenta zostanie rozpoznany obrzęk naczynioruchowy jelit, należy przerwać
stosowanie walsartanu i rozpocząć odpowiednią obserwację do czasu całkowitego ustąpienia objawów.
Inne stany związane z pobudzeniem układu renina-angiotensyna (dotyczy tylko dawki 320 mg)
U pacjentów, u których funkcja nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna
(np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami konwertazy angiotensyny
wiązało się ze skąpomoczem i (lub) postępującą azotemią, a w rzadkich przypadkach z ostrą
niewydolnością nerek i (lub) śmiercią. Ponieważ walsartan jest antagonistą angiotensyny II, nie można
wykluczyć, że stosowanie walsartanu może być związane z zaburzeniami czynności nerek.
Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA)
Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II
(AIIRA) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek
(w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu
RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub
aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1).
Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone
wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie
elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane.
U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz
antagonistów receptora angiotensyny II.
Dzieci i młodzież
Zaburzenia czynności nerek
Nie badano stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny <30 ml min
oraz tych, u których stosowana jest dializoterapia, dlatego w tej grupie pacjentów nie zaleca się
stosowania walsartanu. Nie ma konieczności dostosowania dawki u dzieci i młodzieży z klirensem
kreatyniny większym niż 30 ml/min (patrz punkty 4.2 i 5.2). Należy ściśle kontrolować czynność nerek
oraz stężenie potasu w surowicy podczas leczenia walsartanem. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy
walsartan jest stosowany podczas występowania innych zaburzeń (gorączka, odwodnienie), które mogą
wpływać na czynność nerek.
Zaburzenia czynności wątroby
Podobnie jak u dorosłych pacjentów, walsartan jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci i młodzieży
z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, żółciową marskością wątroby oraz u pacjentów z cholestazą
(patrz punkty 4.3 i 5.2). Doświadczenie kliniczne z podawaniem walsartanu dzieciom i młodzieży
z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby jest ograniczone. U tych pacjentów
dawka walsartanu nie może być większa niż 80 mg.
Ostrzeżenia dotyczące substancji pomocniczych
Valtap, 80 mg: Ten produkt zawiera 9,25 mg sorbitolu w każdej tabletce.
Valtap, 160 mg: Ten produkt zawiera 18,50 mg sorbitolu w każdej tabletce.
Pacjenci z dziedziczną nietolerancją fruktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.
Produkt zawiera laktozę jednowodną. Produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania
glukozy-galaktozy.
Produkt zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej tabletce, to znaczy uznaje się go za „wolny od
sodu”.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) za pomocą inhibitorów konwertazy
angiotensyny (ACE), antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRA) lub aliskirenu
Dane z badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron
(RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II
lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak:
niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w
porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii (patrz punkty 4.3,

• 4.4 i 5.1).

Jednoczesne stosowanie, które nie jest zalecane
Lit
Zgłaszano przypadki odwracalnego zwiększenia stężenia litu w surowicy i nasilenia jego toksyczności
podczas jednoczesnego stosowania litu z inhibitorami konwertazy angiotensyny lub antagonistami
receptora angiotensyny II, w tym z walsartanem. Jeśli takie leczenie skojarzone okaże się konieczne,
zaleca się ścisłe kontrolowanie stężenia litu w surowicy krwi. W przypadku jednoczesnego stosowania
leku moczopędnego, ryzyko wystąpienia toksycznego działania litu może być dodatkowo zwiększone.
Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas
i inne substancje, które mogą zwiększać stężenie potasu
Jeśli konieczne jest stosowanie produktów wpływających na stężenie potasu jednocześnie z walsartanem,
zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w osoczu.
Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), w tym wybiórcze inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy
w dawce >3 g na dobę i niewybiórcze NLPZ
W przypadku jednoczesnego podawania antagonistów receptora angiotensyny II z NLPZ może nastąpić
osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Ponadto jednoczesne stosowanie antagonistów receptora
angiotensyny II i NLPZ może prowadzić do zwiększonego ryzyka pogorszenia czynności nerek
i zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi. Z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek
na początku leczenia, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta.
Białka transportujące
Wyniki badania metodą in vitro wskazują, że walsartan jest substratem transportera wychwytu
wątrobowego OATP1B1/ OATP1B3 i transportera wyrzutu wątrobowego MRP2. Znaczenie kliniczne
tych danych jest nieznane. Jednoczesne stosowanie inhibitorów transportera wychwytu (np. ryfampicyny,
cyklosporyny) lub transportera wyrzutu (np. rytonawiru) może zwiększać narażenie ogólnoustrojowe na
walsartan. Należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania lub kończenia jednoczesnego leczenia
tymi lekami.
Inne
W badaniach interakcji nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji walsartanu z żadną z następujących
substancji: cymetydyna, warfaryna, furosemid, digoksyna, atenolol, indometacyna, hydrochlorotiazyd,
amlodypina i glibenklamid.
Dzieci i młodzież
W nadciśnieniu tętniczym u dzieci i młodzieży, u których często współistnieją zaburzenia czynności
nerek, zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania walsartanu i innych substancji
hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron, mogących zwiększać stężenie potasu w surowicy.
Należy ściśle kontrolować czynności nerek oraz stężenie potasu w surowicy.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża
Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRA) w trakcie pierwszego
trymestru ciąży (patrz punkt 4.4). Stosowanie AIIRA jest przeciwwskazane w trakcie drugiego i trzeciego
trymestru ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka teratogenności po podaniu inhibitorów ACE w trakcie
pierwszego trymestru ciąży nie są jednoznaczne, jednak nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia
ryzyka. Brak danych z kontrolowanych badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka związanego
ze stosowaniem AIIRA, niemniej takie ryzyko może istnieć dla tej grupy leków. Jeśli dalsze leczenie
AIIRA nie jest konieczne, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie
przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w trakcie ciąży. W przypadku
stwierdzenia ciąży leczenie AIIRA należy natychmiast przerwać i, jeśli to właściwe, rozpocząć
alternatywne leczenie.
Stwierdzono, że przyjmowanie AIIRA w drugim i trzecim trymestrze powoduje toksyczne działanie na
płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka
(niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) (patrz również punkt 5.3).
W przypadku narażenia na AIIRA począwszy od drugiego trymestru ciąży zaleca się kontrolne badania
ultrasonograficzne czynności nerek i rozwoju czaszki płodu.
Noworodki, których matki stosowały AIIRA, należy uważnie obserwować z powodu możliwości
wystąpienia niedociśnienia (patrz również punkty 4.3 i 4.4).
Karmienie piersią
Nie zaleca się stosowania walsartanu w okresie karmienia piersią, ponieważ brak informacji dotyczących
stosowania walsartanu w tym okresie. Zaleca się zastosowanie leków o lepiej ustalonym profilu
bezpieczeństwa stosowania w okresie karmienia piersią, szczególnie podczas karmienia noworodka lub
wcześniaka.
Płodność
Walsartan nie wpływał niekorzystnie na sprawność reprodukcyjną samców i samic szczura po podaniu
doustnym dawek do 200 mg/kg mc./dobę. Dawka ta stanowi 6-krotność maksymalnej dawki zalecanej
do stosowania u ludzi, w przeliczeniu na mg/m pc. (obliczenia zakładają podanie doustne dawki 320 mg
na dobę pacjentowi o masie ciała 60 kg).

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań nad wpływem walsartanu na zdolność prowadzenia pojazdów. W trakcie
prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę możliwość występowania
zawrotów głowy lub uczucia zmęczenia.

4.8 Działania niepożądane

W kontrolowanych badaniach klinicznych z udziałem dorosłych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
ogólna częstość występowania działań niepożądanych w grupie leczonej walsartanem była porównywalna
z częstością występującą w grupie otrzymującej placebo i odpowiadała jego właściwościom
farmakologicznym. Wydaje się, że częstość występowania działań niepożądanych nie była związana
z dawką ani czasem trwania leczenia; nie wykazano również związku z płcią, wiekiem lub rasą pacjentów.
Działania niepożądane zgłaszane w trakcie badań klinicznych, po wprowadzeniu produktu leczniczego do
obrotu i pochodzące z badań laboratoryjnych są wymienione w tabeli poniżej zgodnie z klasyfikacją
układów i narządów.
Działania niepożądane zostały sklasyfikowane według częstości ich występowania (najczęstsze działania
wymieniono w pierwszej kolejności), w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do
<1>nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o
określonej częstości występowania działania niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.
Nie dla wszystkich działań niepożądanych zgłoszonych po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu
i pochodzących z badań laboratoryjnych możliwe jest ustalenie częstości ich występowania, dlatego
wymienione są z określeniem częstości jako „nieznana”.
Nadciśnienie tętnicze

Dzieci i młodzież
Nadciśnienie tętnicze
Działanie przeciwnadciśnieniowe walsartanu oceniano w dwóch randomizowanych, podwójnie
zaślepionych badaniach klinicznych (każde z następującym okresem przedłużania lub badaniem) i jednym
badaniu otwartym. W badaniach tych brało udział 711 pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do poniżej
18 lat z przewlekłą chorobą nerek ( ang. chronic kidney disease, CKD) lub bez. Wśród tych pacjentów 560
otrzymywało walsartan. Za wyjątkiem pojedynczych przypadków zaburzeń żołądka i jelit (takich jak bóle
brzucha, nudności, wymioty) oraz zawrotów głowy, nie stwierdzono istotnych różnic w odniesieniu do
rodzaju, częstości i nasilenia działań niepożądanych pomiędzy profilem bezpieczeństwa w populacji
pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do poniżej 18 lat, a wcześniej zgłaszanym profilem
bezpieczeństwa u pacjentów dorosłych.
Ocena funkcji neuropoznawczych oraz rozwoju pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do 16 lat
wykazała, że trwające do jednego roku leczenie walsartanem nie miało całościowego, istotnego klinicznie,
niekorzystnego wpływu na te funkcje.
Przeprowadzono analizę zbiorczą 560 pacjentów pediatrycznych z nadciśnieniem tętniczym (w wieku 6-
17 lat) otrzymujących walsartan w monoterapii [n=483] lub skojarzone leczenie przeciwnadciśnieniowe
zawierające walsartan [n=77]. Wśród tych 560 pacjentów, u 85 (15,2%) występowała przewlekła choroba
nerek (wyjściowe GFR <90 ml min 1,73m ). ogółem, 45 (8,0%) pacjentów przerwało badanie ze
względu na wystąpienie zdarzeń niepożądanych. Łącznie u 111 (19,8%) pacjentów wystąpiły działania
niepożądane. Najczęstsze z nich to: ból głowy (5,4%), zawroty głowy (2,3%) i hiperkaliemia (2,3%).
U pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, najczęstszymi działaniami niepożądanymi były hiperkaliemia
(12,9%), ból głowy (7,1%), wzrost stężenia kreatyniny we krwi (5,9%) i niedociśnienie (4,7%).
U pacjentów bez przewlekłej choroby nerek, najczęstszymi działaniami niepożądanymi był ból głowy
(5,1%) i zawroty głowy (2,7%). Działania niepożądane były obserwowane częściej u pacjentów
otrzymujących walsartan w skojarzeniu z innym lekiem przeciwnadciśnieniowym niż otrzymujących
walsartan w monoterapii.
Przeciwnadciśnieniowe działanie walsartanu u dzieci w wieku 1 roku do poniżej 6 lat zostało ocenione
w trzech randomizowanych badaniach klinicznych, prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby (po
każdym z nich prowadzono badanie przedłużające). W pierwszym badaniu z udziałem 90 dzieci w wieku
od 1 roku do poniżej 6 lat, odnotowano dwa zgony i pojedyncze przypadki znacznego zwiększenia
aktywności transaminaz wątrobowych. Zdarzenia te wystąpiły w populacji pacjentów z istotnymi
współistniejącymi chorobami. Związek przyczynowy z leczeniem walsartanem nie został ustalony.
W dwóch kolejnych badaniach, do których włączono 202 dzieci w wieku od 1 roku do poniżej 6 lat nie
odnotowano żadnych przypadków znacznego zwiększenia aktywności transaminaz wątrobowych ani
zgonów związanych z leczeniem walsartanem.
W łącznej analizie dwóch kolejnych badań z udziałem 202 dzieci z nadciśnieniem tętniczym (w wieku od
1 roku do poniżej 6 lat) wszyscy pacjenci otrzymywali walsartan w monoterapii w okresach leczenia
metodą podwójnie ślepej próby (z wyłączeniem okresu odstawienia placebo). Spośród nich 186 dzieci
brało następnie udział w badaniu przedłużającym lub okresie leczenia prowadzonym metodą próby
otwartej. U 33 (16,3%) z 202 pacjentów stwierdzono przewlekłą chorobę nerek (wyjściowe eGFR
<90 ml min). w okresie leczenia metodą podwójnie ślepej próby, dwóch (1%) pacjentów przerwało
leczenie z powodu wystąpienia zdarzenia niepożądanego. Z kolei w okresie leczenia prowadzonym
metodą próby otwartej lub w trakcie badania przedłużającego, czterech pacjentów (2,1%) przerwało
leczenie z powodu wystąpienia zdarzenia niepożądanego. W okresie leczenia metodą podwójnie ślepej
próby u 13 (7,0%) pacjentów wystąpiło co najmniej jedno niepożądane działanie leku. Do najczęściej
występujących niepożądanych działań leku należały wymioty n=3 (1,6%) i biegunka n=2 (1,1%).
W grupie pacjentów z przewlekłą chorobą nerek stwierdzono jedno działanie niepożądane leku
(biegunka). W okresie leczenia metodą próby otwartej u 5,4% (10/186) pacjentów wystąpiło co najmniej
jedno niepożądane działanie leku. Najczęściej występującym działaniem niepożądanym leku był spadek
apetytu, który zgłosiło dwoje (1,1%) pacjentów. W okresie leczenia metodą podwójnie ślepej próby
i próby otwartej stwierdzono hiperkaliemię u jednego pacjenta w każdym z nich. Nie stwierdzono
niedociśnienia ani zawrotów głowy w okresie leczenia prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby
i próby otwartej.
U dzieci i młodzieży w wieku od 1 roku do poniżej 18 lat ze współistniejącą przewlekłą chorobą nerek
częściej obserwowano hiperkaliemię. Ryzyko wystąpienia hiperkaliemii może być wyższe u dzieci
w wieku od 1 roku do 5 lat w porównaniu z dziećmi w wieku od 6 do poniżej 18 lat.
Profil bezpieczeństwa obserwowany w kontrolowanych badaniach klinicznych u dorosłych pacjentów
w stanie po zawale mięśnia sercowego i (lub) z niewydolnością serca różni się od ogólnego profilu
bezpieczeństwa stwierdzanego u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Może być to związane z chorobą
podstawową pacjenta. Działania niepożądane, które wystąpiły u dorosłych pacjentów w stanie po zawale
mięśnia sercowego i (lub) z niewydolnością serca są wymienione poniżej:
Stan po zawale mięśnia sercowego i (lub) niewydolność serca (badane wyłącznie u dorosłych pacjentów)

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie
podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych

Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa.
Tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

4.9 Przedawkowanie

Objawy
Przedawkowanie walsartanu może spowodować znaczne niedociśnienie tętnicze, co może doprowadzić do
zaburzeń świadomości, zapaści krążeniowej i (lub) wstrząsu.
Leczenie
Postępowanie po przedawkowaniu zależy od czasu przyjęcia produktu leczniczego i rodzaju oraz
ciężkości objawów; najistotniejsze jest ustabilizowanie krążenia.
W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach
i skorygować objętość krwi krążącej.
Zastosowanie hemodializy w celu usunięcia walsartanu z krążenia jest mało skuteczne.

5 WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki działające na układ renina-angiotensyna, blokery receptora
angiotensyny II, preparaty proste,
kod ATC: C09CA03
Walsartan jest aktywnym po podaniu doustnym, silnym i specyficznym antagonistą receptora
angiotensyny II (Ang II). Działa wybiórczo na podtyp receptora AT , który jest odpowiedzialny za znane
działania angiotensyny II. Zwiększone stężenie angiotensyny II w osoczu po zablokowaniu receptora AT
przez walsartan może stymulować odblokowany receptor AT , który wydaje się działać antagonistycznie
w stosunku do działania receptora AT . Walsartan nie wykazuje nawet częściowej aktywności
agonistycznej w stosunku do receptora AT i ma dużo większe (około 20 000 razy) powinowactwo do
receptora AT niż do receptora AT . Nie stwierdzono, aby walsartan wiązał się lub blokował inne
receptory hormonów lub kanały jonowe, o których wiadomo, że są istotne w regulacji
sercowo-naczyniowej.
Walsartan nie hamuje aktywności konwertazy angiotensyny (ACE, znanej również jako kinaza II), która
przekształca Ang I w Ang II i powoduje rozpad bradykininy. Z uwagi na brak wpływu na ACE i brak
nasilania działania bradykininy lub substancji P, prawdopodobieństwo wystąpienia kaszlu podczas
stosowania antagonistów receptora angiotensyny II jest niewielkie. W badaniach klinicznych, w których
walsartan był porównywany z inhibitorem ACE, częstość występowania suchego kaszlu była znamiennie
mniejsza (p<0,05) u pacjentów leczonych walsartanem niż u pacjentów, którzy otrzymywali inhibitor
ACE (odpowiednio 2,6% i 7,9%). W badaniu klinicznym pacjentów z suchym kaszlem w trakcie leczenia
inhibitorami ACE w wywiadzie, 19,5% osób otrzymujących walsartan i 19,0% przyjmujących tiazydowe
leki moczopędne skarżyło się na występowanie kaszlu w porównaniu z 68,5% pacjentów leczonych
inhibitorami ACE (p<0,05).
Nadciśnienie tętnicze
Podawanie walsartanu pacjentom z nadciśnieniem tętniczym powoduje zmniejszenie ciśnienia tętniczego
bez wpływu na częstość tętna.
U większości pacjentów po podaniu pojedynczej dawki doustnej, początek działania
przeciwnadciśnieniowego występuje w ciągu 2 godzin, a maksymalne obniżenie ciśnienia tętniczego jest
osiągane w ciągu 4-6 godzin. Działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się przez 24 godziny
od przyjęcia dawki. Podczas wielokrotnego podawania działanie przeciwnadciśnieniowe jest wyraźnie
zauważalne w ciągu 2 tygodni, a maksymalny efekt osiągany jest w ciągu 4 tygodni i utrzymuje się
w czasie długotrwałego leczenia. Leczenie skojarzone z hydrochlorotiazydem znacząco zwiększa
działanie przeciwnadciśnieniowe produktu leczniczego.
Nagłe przerwanie leczenia walsartanem nie było związane z występowaniem tzw. nadciśnienia z odbicia
ani zdarzeniami niepożądanymi o znaczeniu klinicznym.
U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2 oraz mikroalbuminurią wykazano, że walsartan
zmniejsza wydalanie albumin w moczu. W badaniu MARVAL (ang. Micro Albuminuria Reduction with
Valsartan) oceniono zmniejszanie wydalania albumin w moczu (UAE) podczas leczenia walsartanem
(80-160 mg/dobę) w porównaniu z amlodypiną (5-10 mg/dobę) u 332 pacjentów z cukrzycą typu 2
(średnia wieku: 58 lat; 265 mężczyzn) z mikroalbuminurią (walsartan: 58 μg/min; amlodypina:
55,4 μg/min), prawidłowym lub wysokim ciśnieniem tętniczym oraz z zachowaną czynnością nerek
(stężenie kreatyniny we krwi <120 μmol l). po 24 tygodniach uae zmniejszyło się (p<0,001) o 42%
(-24,2 μg/min; 95% przedział ufności: -40,4 do -19,1) u pacjentów leczonych walsartanem i o około 3%
(-1,7 μg/min; 95% przedział ufności: -5,6 do 14,9) u pacjentów leczonych amlodypiną pomimo
podobnych wskaźników zmniejszenia ciśnienia tętniczego w obu grupach.
W badaniu DROP (ang. Diovan Reduction of Proteinuria) dokonano dalszej oceny skuteczności
walsartanu w zakresie zmniejszania UAE u 391 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (ciśnienie tętnicze
=150/88 mmHg) z cukrzycą typu 2, albuminurią (średnia = 102 μg/min; 20-700 μg/min) i zachowaną
czynnością nerek (średnie stężenie kreatyniny w surowicy = 80 μmol/l). Przeprowadzono randomizację
pacjentów do jednej z grup przyjmujących walsartan w 3 dawkach (160, 320 i 640 mg/dobę). Leczenie
prowadzono przez 30 tygodni. Celem badania było ustalenie optymalnej dawki walsartanu w zakresie
zmniejszania UAE u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu 2. Po 30 tygodniach nastąpiło
znamienne zmniejszenie procentowe UAE o 36% w stosunku do wartości początkowych w grupie
leczonej walsartanem w dawce 160 mg (95% przedział ufności: 22% do 47%) i o 44% w grupie leczonej
walsartanem w dawce 320 mg (95% przedział ufności: 31% do 54%). Stwierdzono, że dawka 160-320 mg
walsartanu powodowała klinicznie istotne zmniejszenie UAE u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
i cukrzycą typu 2.
Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego
Badanie VALIANT (ang. VALsartan In Acute myocardial iNfarcTion) było randomizowanym,
kontrolowanym, międzynarodowym badaniem z zastosowaniem podwójnie ślepej próby,
przeprowadzonym z udziałem 14 703 pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego oraz z objawami
przedmiotowymi, objawami podmiotowymi lub potwierdzeniem radiologicznym zastoinowej
niewydolności serca i (lub) potwierdzeniem lewokomorowej niewydolności skurczowej (objawiającej się
frakcją wyrzutową serca ≤40% w wentrykulografii radioizotopowej lub ≤35% w echokardiografii lub
angiografii kontrastowej). Pacjenci w czasie od 12 godzin do 10 dni po wystąpieniu objawów zawału
mięśnia sercowego byli losowo przypisywani do jednej z trzech grup terapeutycznych: walsartanu,
kaptoprylu lub walsartanu w skojarzeniu z kaptoprylem. Średni czas leczenia wynosił dwa lata.
Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas do zgonu z jakiejkolwiek przyczyny.
Walsartan był równie skuteczny jak kaptopryl w zmniejszaniu śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny
po zawale mięśnia sercowego. Procent zgonów z jakiejkolwiek przyczyny był podobny we wszystkich
grupach (walsartan: 19,9%, kaptopryl: 19,5% i walsartan + kaptopryl: 19,3%). Dodanie walsartanu
do kaptoprylu nie przyniosło żadnych dodatkowych korzyści w porównaniu do podawania samego
kaptoprylu. Nie stwierdzono żadnych różnic pomiędzy walsartanem a kaptoprylem w zakresie
śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny w zależności od wieku, płci, rasy, leczenia podstawowego czy
choroby podstawowej. Walsartan zwiększał również czas przeżycia i zmniejszał śmiertelność z powodu
zaburzeń sercowo-naczyniowych oraz skracał czas hospitalizacji z powodu niewydolności serca,
powtórnego zawału mięśnia sercowego, resuscytacji krążeniowej i udaru niezakończonego zgonem
(drugorzędowy złożony punkt końcowy).
U pacjentów leczonych po przebytym zawale mięśnia sercowego profil bezpieczeństwa walsartanu
odpowiadał przebiegowi klinicznemu. W zakresie czynności nerek zaobserwowano dwukrotne
zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy u 4,2% pacjentów leczonych walsartanem, u 4,8% pacjentów
otrzymujących leczenie skojarzone walsartanem i kaptoprylem oraz u 3,4% pacjentów leczonych
kaptoprylem. Leczenie przerwano z powodu różnego typu zaburzeń czynności nerek u 1,1% pacjentów
leczonych walsartanem, u 1,3% pacjentów leczonych walsartanem i kaptoprylem oraz u 0,8% pacjentów
leczonych kaptoprylem. W ramach oceny pacjentów po przebytym zawale mięśnia sercowego należy
przeprowadzić ocenę czynności nerek.
Nie stwierdzono różnic w śmiertelności całkowitej, śmiertelności z powodu zaburzeń
sercowo-naczyniowych oraz chorobowości, podczas jednoczesnego podawania leków blokujących
receptory β-adrenergiczne z walsartanem i kaptoprylem, podawania wyłącznie walsartanu lub wyłącznie
kaptoprylu. Niezależnie od zastosowanego leku, śmiertelność była mniejsza w grupie pacjentów
leczonych lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne, co potwierdza znane korzyści ze stosowania
leków blokujących receptory β-adrenergiczne w tej populacji pacjentów.
Niewydolność serca
Badanie Val-HeFT było randomizowanym, kontrolowanym, międzynarodowym badaniem klinicznym
porównującym walsartan do placebo pod względem chorobowości i śmiertelności u 5010 pacjentów
z niewydolnością serca (62% klasa II, 36% klasa III i 2% klasa IV wg NYHA) otrzymujących
standardowe leczenie, z frakcją wyrzutową lewej komory LVEF <40% i średnicą wewnętrzną lewej
komory w czasie rozkurczu LVIDD >2,9 cm/m . Podstawowa terapia składała się z inhibitorów ACE
(93%), leków moczopędnych (86%), digoksyny (67%) i leków blokujących receptory β-adrenergiczne
(36%). Średni okres obserwacji chorych wyniósł prawie dwa lata. Średnia dobowa dawka walsartanu
w badaniu Val-HeFT wynosiła 254 mg. W badaniu oceniono dwa pierwszorzędowe punkty końcowe:
śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny (czas przeżycia) oraz złożony punkt śmiertelności i chorobowości
w związku z niewydolnością serca (czas do pierwszego incydentu chorobowego) zdefiniowany jako zgon,
nagły zgon z resuscytacją, hospitalizacja z powodu niewydolności serca lub podawanie dożylne leków
inotropowych lub rozszerzających naczynia przez co najmniej 4 godziny bez hospitalizacji.
Śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny była podobna (p=NS) w grupie leczonej walsartanem (19,7%)
i otrzymującej placebo (19,4%). Podstawową korzyścią było zmniejszenie o 27,5% (95% przedział
ufności: 17% do 37%) ryzyka dotyczącego czasu do pierwszej hospitalizacji w związku z niewydolnością
serca (odpowiednio 13,9% i 18,5%). Wyniki wskazujące wyższość placebo (złożony punkt końcowy
śmiertelności i chorobowości wynosił 21,9% w grupie otrzymującej placebo i 25,4% w grupie leczonej
walsartanem) obserwowano u tych pacjentów, u których zastosowano leczenie skojarzone trzema lekami:
inhibitorem ACE, lekiem blokującym receptory β-adrenergiczne i walsartanem.
Korzyści w zakresie chorobowości były największe w podgrupie pacjentów nieotrzymujących inhibitora
ACE (n=366). W tej podgrupie pacjentów śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny była znacząco
mniejsza, o 33%, podczas leczenia walsartanem w porównaniu z placebo (95% przedział ufności: -6% do
58%) (odpowiednio 17,3% dla walsartanu i 27,1% dla placebo), a złożone ryzyko śmiertelności
i chorobowości było mniejsze o 44% (odpowiednio 24,9% dla walsartanu i 42,5% dla placebo).
Wśród pacjentów otrzymujących inhibitor ACE bez leku blokującego receptory β-adrenergiczne
śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny była podobna (p=NS) w grupie leczonej walsartanem (21,8%)
i grupie otrzymującej placebo (22,5%). Złożone ryzyko śmiertelności i chorobowości był znacząco
mniejsze o 18,3% (95% przedział ufności: 8% do 28%) dla walsartanu w porównaniu z placebo
(odpowiednio 31,0% i 36,3%).
W całej populacji, która wzięła udział w badaniu Val-HeFT, u pacjentów leczonych walsartanem
stwierdzono znaczącą poprawę wg kryteriów NYHA, a także objawów przedmiotowych i podmiotowych
niewydolności serca, obejmujących duszność, zmęczenie, obrzęki i szmery oddechowe, w porównaniu
do pacjentów przyjmujących placebo. Jakość życia pacjentów leczonych walsartanem była lepsza, jak
wykazała w punkcie końcowym zmiana w punktacji wg Minnesota Living with Heart Failure Quality
of Lifew stosunku do stanu początkowego, w porównaniu z placebo. Frakcja wyrzutowa w punkcie
końcowym u pacjentów leczonych walsartanem znacząco zwiększyła się, a średnica wewnętrzna lewej
komory w czasie rozkurczu (LVIDD) znacząco zmalała w stosunku do stanu początkowego w porównaniu
z placebo.
Inne: podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA)
W dwóch dużych, randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych ONTARGET (ang.
ONgoing Telmistartan Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-
D (ang. The Veterans Affairs Nefropathy in Diabetes) oceniano jednoczesne zastosowanie inhibitora ACE
z antagonistami receptora angiotensyny II.
Badanie ONTARGET było przeprowadzone z udziałem pacjentów z chorobami układu sercowo-
naczyniowego, chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi,
udowodnionymi uszkodzeniami narządów docelowych. Badanie VA NEPHRON-D było przeprowadzone
z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz z nefropatią cukrzycową.
Badania te wykazały brak istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowe i (lub) wyniki w zakresie
chorobowości oraz śmiertelności sercowo-naczyniowej, podczas gdy zaobserwowano zwiększone ryzyko
hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia, w porównaniu z monoterapią. Ze względu
na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych tych leków, przytoczone wyniki również
mają znaczenie w przypadku innych inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II.
Dlatego też u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE oraz
antagonistów receptora angiotensyny II.
Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal Disease
Endpoints) było zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu do standardowego leczenia
inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z cukrzycą typu 2 i przewlekłą
chorobą nerek oraz (lub) z chorobą układu sercowo-naczyniowego. Badanie zostało przedwcześnie
przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych. Zgony sercowo-naczyniowe i udary
mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskiren w odniesieniu do grupy placebo. W grupie
otrzymującej aliskiren odnotowano również częstsze występowanie zdarzeń niepożądanych, w tym
ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia, niedociśnienie i niewydolność nerek) względem grupy
placebo.
Dzieci i młodzież
Nadciśnienie tętnicze
Działanie przeciwnadciśnieniowe walsartanu oceniano w czterech randomizowanych, podwójnie
zaślepionych badaniach klinicznych z udziałem 561 pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do poniżej
18 lat oraz u 165 dzieci w wieku od 1 do 6 lat. Do najczęstszych chorób współistniejących o potencjalnym
wpływie na występowanie nadciśnienia tętniczego u uczestników badania należały zaburzenia nerek
i układu moczowego oraz otyłość.
Doświadczenie kliniczne u dzieci w wieku 6 lat lub powyżej
W badaniu klinicznym z udziałem 261 pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do 16 lat z nadciśnieniem
tętniczym, pacjenci o masie ciała <35 kg otrzymywali tabletki walsartanu w dawce 10, 40 lub 80 mg na
dobę (dawki małe, średnie i duże), a pacjenci o masie ciała  35 kg otrzymywali tabletki walsartanu
w dawce 20, 80 lub 160 mg na dobę (dawki małe, średnie i duże). Pod koniec 2-tygodniowego okresu
leczenia walsartan spowodował zmniejszenie zarówno skurczowego, jak i rozkurczowego ciśnienia
tętniczego w sposób zależny od dawki. Podsumowując, trzy wielkości dawek walsartanu (małe, średnie
i duże) spowodowały istotne zmniejszenie skurczowego ciśnienia tętniczego względem wartości
wyjściowych, odpowiednio o 8, 10 i 12 mmHg. Pacjentów ponownie zrandomizowano do grupy
kontynuującej leczenie tą samą dawką walsartanu lub do grupy placebo. U pacjentów kontynuujących
leczenie średnimi lub dużymi dawkami walsartanu, najniższe wartości skurczowego cienienia tętniczego
były o -4 i -7 mmHg mniejsze od wartości uzyskanych w grupie placebo. U pacjentów leczonych małymi
dawkami walsartanu najniższe skurczowe ciśnienie tętnicze było podobne do obserwowanego w grupie
placebo. Podsumowując, walsartan konsekwentnie wywierał zależne od dawki działanie
przeciwnadciśnieniowe we wszystkich podgrupach zróżnicowanych demograficznie.
W drugim badaniu klinicznym z udziałem 300 pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do poniżej 18 lat
z nadciśnieniem tętniczym, osoby spełniające kryteria włączenia zrandomizowano do grupy otrzymującej
tabletki walsartanu lub enalaprylu przez 12 tygodni. Dzieci o masie ciała pomiędzy  18 kg a <35 kg
otrzymywały 80 mg walsartanu lub 10 mg enalaprylu; dzieci o masie ciała od  35 kg do <80 kg
otrzymywały 160 mg walsartanu lub 20 mg enalaprylu, a dzieciom o masie ciała  80 kg podawano
320 mg walsartanu lub 40 mg enalaprylu. U pacjentów leczonych walsartanem zmniejszenie skurczowego
ciśnienia tętniczego było porównywalne do efektu uzyskanego u pacjentów leczonych enalaprylem
(odpowiednio 15 mmHg i 14 mmHg) (wartość p <0,0001 w badaniu równoważności).
Podobne wyniki uzyskano dla rozkurczowego ciśnienia tętniczego, ze zmniejszeniem o 9,1 mmHg
w grupie walsartanu i 8,5 mmHg w grupie enalaprylu.
W trzecim, otwartym badaniu klinicznym z udziałem 150 pacjentów pediatrycznych w wieku od 6 do
17 lat z nadciśnieniem tętniczym, pacjenci spełniający kryteria włączenia (skurczowe ciśnienie krwi ≥ 95.
percentyla względem wieku, płci i wzrostu) otrzymywali walsartan przez 18 miesięcy w celu oceny
bezpieczeństwa i tolerancji leku. Spośród 150 pacjentów biorących udział w tym badaniu, 41
otrzymywało jednocześnie inny lek przeciwnadciśnieniowy. Pacjenci otrzymywali dawki w zależności od
kategorii wagowej dla dawek początkowych i podtrzymujących. Pacjenci ważący > 18 do <35 kg, ≥ 35
do <80 kg i ≥ 80 do < 160 otrzymywali odpowiednio 40 mg, mg mg. po tygodniu dawki
zwiększono odpowiednio do 80 mg, 160 mg i 320 mg. U połowy pacjentów włączonych do badania
(50,0%, n=75) występowała przewlekła choroba nerek, w tym u 29,3% (44) pacjentów występowała
przewlekła choroba nerek stopnia 2. (GFR 60 – 89 ml/min/1,73m ) lub stopnia 3. (GFR 30-
59 ml/min/1,73m ). Średnie zmniejszenie skurczowego ciśnienia krwi wynosiło 14,9 mmHg u wszystkich
pacjentów (względem wartości początkowej 133,5 mmHg), 18,4 mmHg u pacjentów z przewlekłą
chorobą nerek (względem wartości początkowej 131,9 mmHg) i 11,5 mmHg u pacjentów bez przewlekłej
choroby nerek (względem wartości początkowej 135,1 mmHg). Procent pacjentów, którzy uzyskali
ustabilizowane ciśnienie krwi (zarówno skurczowe, jak i rozkurczowe ciśnienie krwi <95. percentyla) był
nieznacznie wyższy w grupie pacjentów ze współistniejącą przewlekłą chorobą nerek (79,5%) w
porównaniu z grupą pacjentów bez przewlekłej choroby nerek (72,2%).
Doświadczenie kliniczne u dzieci w wieku poniżej 6 lat
Przeprowadzono trzy badania kliniczne z udziałem 291 pacjentów w wieku od 1 roku do 5 lat. Do badań
nie włączono dzieci w wieku poniżej 1 roku. W pierwszym badaniu z udziałem 90 pacjentów nie udało się
wykazać zależności reakcji na leczenie od dawki, ale w drugim badaniu z udziałem 75 pacjentów większe
dawki walsartanu były związane z większym obniżeniem ciśnienia tętniczego.
Trzecie badanie było 6-tygodniowym, randomizowanym badaniem prowadzonym metodą podwójnie
ślepej próby w celu oceny odpowiedzi na dawkę walsartanu u 126 dzieci z nadciśnieniem tętniczym
w wieku od 1 roku do 5 lat, z przewlekłą chorobą nerek lub bez, które losowo przydzielono do grupy
otrzymującej 0,25 mg/kg mc. lub 4 mg/ kg mc. W punkcie końcowym spadek średniego skurczowego
ciśnienia krwi/średniego rozkurczowego ciśnienia krwi podczas leczenia walsartanem w dawce
4,0 mg/kg mc. w porównaniu z 0,25 mg/kg mc. wynosił odpowiednio 8,5/6,8 mmHg i 4,1/0,3 mmHg;
(p=0,0157/p<0,0001). Również w podgrupie z przewlekłą chorobą nerek zaobserwowano spadek
średniego skurczowego ciśnienia krwi/średniego rozkurczowego ciśnienia krwi podczas leczenia
walsartanem w dawce 4,0 mg/kg mc. w porównaniu z 0,25 mg/kg mc. (odpowiednio 9,2/6,5 mmHg
i 1,2/+1,3 mmHg).
Europejska Agencja Leków uchyliła obowiązek przedstawienia wyników badań z walsartanem
we wszystkich podgrupach pacjentów pediatrycznych z niewydolnością serca oraz z niewydolnością serca
po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego. Patrz punkt 4.2, informacja dotycząca stosowania leku
u pacjentów pediatrycznych.

5.2. Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie
Po podaniu doustnym samego walsartanu maksymalne stężenie walsartanu w osoczu występuje
po 2-4 godzinach w przypadku tabletek oraz po 1-2 godzinach w przypadku roztworu. Średnia
bezwzględna biodostępność leku wynosi 23% i 39% odpowiednio po podaniu tabletek i roztworu.
Ekspozycja ustrojowa i maksymalne stężenie walsartanu w osoczu są około 1,7- i 2,2-krotnie wyższe
w przypadku roztworu w porównaniu do tabletek.
W przypadku podania walsartanu z pokarmem pole pod krzywą (AUC) dla walsartanu jest zmniejszone
o około 40%, a maksymalne stężenie w osoczu (C ) o około 50%, chociaż od około 8. godziny po
podaniu dawki stężenia walsartanu w osoczu są podobne w grupie przyjmującej lek z posiłkiem i w grupie
przyjmującej lek na czczo. Wraz ze zmniejszeniem AUC nie następuje jednak klinicznie znamienne
osłabienie działania terapeutycznego, dlatego walsartan można podawać z posiłkiem lub bez posiłku.
Dystrybucja
Objętość dystrybucji walsartanu w stanie stacjonarnym po podaniu dożylnym wynosi około 17 litrów,
co wskazuje na brak rozległej dystrybucji walsartanu w tkankach. Walsartan w dużym stopniu wiąże się
z białkami osocza (94–97%), głównie z albuminami.
Metabolizm
Walsartan nie ulega biotransformacji w większym stopniu, ponieważ jedynie około 20% dawki jest
wykrywane w postaci metabolitów. Hydroksymetabolit został wykryty w osoczu w małych stężeniach
(poniżej 10% pola pod krzywą - AUC dla walsartanu). Metabolit ten jest farmakologicznie nieczynny.
Eliminacja
Walsartan wykazuje wielowykładniczą kinetykę procesu eliminacji (t <1 godziny i t około 9 godzin).
Walsartan jest wydalany przede wszystkim z żółcią w kale (około 83% dawki) i przez nerki w moczu
(około 13% dawki), głównie w postaci niezmienionej. Po podaniu dożylnym klirens walsartanu z osocza
wynosi około 2 l/h, a klirens nerkowy około 0,62 l/h (około 30% całkowitego klirensu). Okres półtrwania
walsartanu wynosi 6 godzin.
Pacjenci z niewydolnością serca
Przeciętny czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia oraz okres półtrwania w fazie eliminacji
walsartanu u pacjentów z niewydolnością serca i zdrowych ochotników są podobne. Wartości AUC i C
walsartanu są niemalże proporcjonalne do zwiększanej dawki w klinicznym zakresie dawkowania
(40 mg do 160 mg walsartanu dwa razy na dobę). Średni współczynnik kumulacji wynosi około 1,7.
Klirens walsartanu po podaniu doustnym wynosi około 4,5 l/h. Wiek nie wpływa na obserwowany klirens
u pacjentów z niewydolnością serca.
Specjalne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku
U niektórych pacjentów w wieku podeszłym obserwowano nieco zwiększone narażenie ogólnoustrojowe
na walsartan w porównaniu z osobami młodymi, jednakże nie wykazano, aby miało to jakiekolwiek
znaczenie kliniczne.
Zaburzenia czynności nerek
Zgodnie z oczekiwaniami w stosunku do substancji, której klirens nerkowy wynosi tylko
30% całkowitego klirensu osoczowego, nie zaobserwowano korelacji między czynnością nerek a
ogólnoustrojowym narażeniem na walsartan. Nie ma zatem konieczności modyfikacji dawkowania leku
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny >10 ml/min). Obecnie brak doświadczeń
dotyczących bezpiecznego stosowania leku u pacjentów z klirensem kreatyniny <10 ml min i pacjentów
poddawanych dializoterapii, dlatego walsartan należy stosować ostrożnie w tych grupach pacjentów (patrz
punkty 4.2 i 4.4). Walsartan w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza, dlatego zastosowanie dializy
w celu usunięcia walsartanu z krążenia jest mało skuteczne.
Zaburzenia czynności wątroby
Około 70% wchłanianej dawki jest wydalane z żółcią, zasadniczo w niezmienionej postaci. Walsartan
nie ulega biotransformacji w istotnym stopniu. U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością
wątroby zaobserwowano podwojenie narażenia (AUC) w porównaniu ze zdrowymi osobami. Jednakże nie
zaobserwowano korelacji między stężeniem walsartanu w osoczu krwi a stopniem zaburzenia czynności
wątroby. Nie przeprowadzono badań walsartanu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby
(patrz punkty 4.2, 4.3 i 4.4).
Dzieci i młodzież
W badaniu z udziałem 26 pacjentów pediatrycznych (w wieku od 1 do 16 lat) z nadciśnieniem tętniczym,
otrzymujących pojedynczą dawkę zawiesiny walsartanu (średnio 0,9 do 2 mg/kg mc., maksymalna dawka
80 mg), klirens (l/h/kg) walsartanu był porównywalny w całym zakresie wieku od 1 do 16 lat i był
podobny do klirensu obserwowanego u dorosłych pacjentów otrzymujących produkt leczniczy w tej samej
postaci (patrz informacje na temat wchłaniania, które przedstawiono w punkcie 5.2).
Zaburzenia czynności nerek
Nie badano stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży z klirensem kreatyniny <30 ml min
oraz tych, u których stosowana jest dializoterapia, dlatego w tej grupie pacjentów nie zaleca się
stosowania walsartanu. Nie ma konieczności dostosowania dawki u dzieci i młodzieży z klirensem
kreatyniny >30 ml/min. Należy ściśle kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy
podczas leczenia walsartanem (patrz punkty 4.2 i 4.4).

5.3. Przedkliniczne dane dotyczące bezpieczeństwa

Dane niekliniczne, uzyskane na podstawie konwencjonalnych badań dotyczących bezpieczeństwa
farmakologicznego, toksyczności po podaniu wielokrotnym, genotoksyczności i potencjalnego działania
rakotwórczego, nie ujawniają występowania szczególnego zagrożenia dla człowieka.
U szczurów toksyczne dawki u matki (600 mg/kg mc./dobę) w trakcie ostatnich dni ciąży i laktacji
prowadziły do mniejszego wskaźnika przeżywalności, mniejszego przyrostu masy ciała i opóźnienia
rozwoju (oddzielnie małżowiny usznej i otwór w kanale słuchowym) u potomstwa (patrz punkt 4.6).
Takie dawki u szczurów (600 mg/kg mc./dobę) są około 18-krotnie większe od maksymalnej zalecanej
dawki u ludzi, w przeliczeniu na mg/m pc. (w obliczeniach przyjęto doustną dawkę 320 mg na dobę i
pacjenta o masie ciała 60 kg).
W przedklinicznych badaniach bezpieczeństwa duże dawki walsartanu (od 200 do 600 mg/kg mc.)
powodowały u szczurów zmniejszenie parametrów czerwonokrwinkowych (erytrocyty, hemoglobina,
hematokryt) i zmiany w hemodynamice nerek (nieznaczne zwiększenie stężenia mocznika w osoczu,
rozrost kanalików nerkowych i bazofilię u samców). Dawki stosowane u szczurów (200 do
600 mg/kg mc./dobę) są około 6-krotnie i 18-krotnie większe od maksymalnej zalecanej dawki u ludzi, w
przeliczeniu na mg/m
pc. (w obliczeniach przyjęto doustną dawkę 320 mg na dobę i pacjenta o masie
ciała 60 kg).
U małp szerokonosych podczas stosowania podobnych dawek zmiany były zbliżone, choć cięższe,
szczególnie ze strony nerek, gdzie rozwinęły się w nefropatię, obejmującą również zwiększone stężenie
mocznika i kreatyniny.
W przypadku obu gatunków zaobserwowano również przerost komórek aparatu przykłębuszkowego.
Stwierdzono, że wszystkie zmiany zostały spowodowane farmakologicznym działaniem walsartanu, który
powoduje długo utrzymujące się niedociśnienie tętnicze, szczególnie u małp szerokonosych. W przypadku
stosowania walsartanu u ludzi w dawkach terapeutycznych wydaje się, że przerost komórek aparatu
przykłębuszkowego raczej nie występuje.
Dzieci i młodzież
Codzienne doustne podawanie walsartanu w dawce 1 mg/kg mc./dobę (stanowiącej około 10 - 35%
maksymalnej zalecanej dawki u pacjentów pediatrycznych, wynoszącej 4 mg/kg mc./dobę, obliczonej
na podstawie narażenia ogólnoustrojowego) nowonarodzonym lub młodym szczurom (od 7 do 70 dnia
po urodzeniu) spowodowało trwałe, nieodwracalne uszkodzenie nerek. Wyżej wymienione działania
stanowią przewidywane nasilenie działań farmakologicznych inhibitorów konwertazy angiotensyny oraz
antagonistów receptora typu 1 dla angiotensyny II; działania te obserwuje się w wyniku leczenia szczurów
w pierwszych 13 dniach życia. Okres ten pokrywa się z 36 tygodniem ciąży u ludzi, a niekiedy może
wydłużyć się do 44 tygodni od poczęcia. W badaniu z walsartanem na młodych osobnikach szczury
otrzymywały dawki maksymalnie do 70 dnia po urodzeniu i nie można wykluczyć wpływu leczenia
walsartanem na dojrzewanie nerek (4-6 tygodni po urodzeniu). Czynnościowe dojrzewanie nerek jest
procesem zachodzącym w pierwszym roku życia człowieka. Z tego względu nie można wykluczyć, że
dane te mają znaczenie kliniczne dla dzieci w wieku <1 roku, podczas gdy dane przedkliniczne nie budzą
zastrzeżeń co do bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci w wieku powyżej 1 roku.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń tabletki:
Celuloza mikrokrystaliczna
Krzemionka koloidalna bezwodna
Sorbitol (E 420)
Magnezu węglan
Skrobia żelowana, kukurydziana
Powidon K-25
Sodu stearylofumaran
Sodu laurylosiarczan
Krospowidon (typ A)
Otoczka tabletki:
Laktoza jednowodna
Hypromeloza
Talk
Makrogol 6000
Valtap, 80 mg, dodatkowo: żelaza tlenek czerwony (E 172).
Valtap, 160 mg, dodatkowo: żelaza tlenek żółty i brązowy (E 172) oraz indygotyna (E 132).

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony
przed wilgocią.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blister PVC-PE-PVDC/Aluminium lub blister PVC-PVDC/Aluminium
Wielkość opakowania: 28, 30, 56, 84, 90 tabletek powlekanych.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego

do stosowania
Bez specjalnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE

DO OBROTU

Zentiva k.s., U kabelovny 130, Dolni Měcholupy, 102 37 Praga 10, Republika Czeska.

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Valtap, 80 mg: Pozwolenie nr: 17186
Valtap, 160 mg: Pozwolenie nr: 17187

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 10 sierpnia 2010 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 26 października 2015

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

06/2025