LANIRAPID 0,1 mg TABLETKI

Wprowadzenie

Charakterystyka produktu leczniczego: Informacje dla użytkownika

Lanirapid 0,1 mg tabletki

β-Metildigoksyna

Przed rozpoczęciem stosowania tego leku przeczytaj dokładnie całą ulotkę, ponieważ zawiera ona ważne informacje dla Ciebie.

• Zachowaj tę ulotkę, ponieważ może być konieczne ponowne przeczytanie jej.
• Jeśli masz jakieś wątpliwości, skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.
• Ten lek został przepisany wyłącznie dla Ciebie i nie powinieneś go podawać innym osobom, nawet jeśli mają takie same objawy, ponieważ może im zaszkodzić.
• Jeśli wystąpią działania niepożądane, skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, nawet jeśli są to działania niepożądane, które nie są wymienione w tej ulotce. Patrz rozdział 4.

Zawartość ulotki:

1. Co to jest Lanirapid i w jakim celu się go stosuje
2. Informacje ważne przed rozpoczęciem stosowania Lanirapid
3. Jak stosować Lanirapid
4. Możliwe działania niepożądane
5. Przechowywanie Lanirapid
6. Zawartość opakowania i dodatkowe informacje

1. Co to jest Lanirapid i w jakim celu się go stosuje

Lanirapid należy do grupy leków zwanych glikozydami nasercowymi (cyjatyczymi). Jego substancją czynną jest β-metildigoksyna, która działa na komórki serca, zwiększając siłę i szybkość skurczu, opóźniając przewodzenie bodźca i zwiększając odpowiedź na bodziec komór ventrykułów.

Ten lek jest wskazany do leczenia:

• Niewydolności serca (kiedy serce nie pompuje wystarczającej ilości krwi i dochodzi do gromadzenia się płynów w płucach).
• Zaburzeń rytmu serca (rytmu serca): fibrilacji przedsionkowej, trzepotania przedsionkowego, tahykardii nadkomorowej (problemów ze szybkością i rytmem skurczów serca).

2. Informacje ważne przed rozpoczęciem stosowania Lanirapid

Nie stosuj Lanirapid

• jeśli jesteś uczulony na β-metildigoksynę lub na którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w rozdziale 6);
• jeśli chorujesz na zespół zatoki (epizody nagłych zawrotów głowy i utraty przytomności) i tętniaka aorty w części piersiowej (rozszerzenie tętnicy aorty na poziomie klatki piersiowej);
• jeśli chorujesz na kardiomiopatię przerostową obturacyjną (jest to rodzaj zaburzenia serca);
• jeśli chorujesz na zespół Wolffa-Parkinsona-White'a (jest to rodzaj choroby serca) lub masz jakiekolwiek inne objawy wskazujące na obecność dodatkowej ścieżki;
• jeśli chorujesz na tahykardię (szybki lub nieregularny rytm serca) lub fibrilację komór (bardzo nieprawidłowy rytm serca, który może być śmiertelny).

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą przed rozpoczęciem stosowania tego leku w następujących przypadkach:

• Jeśli w ciągu 2 tygodni przed zastosowaniem tego leku stosowałeś inny lek cyjatyczny, ponieważ Twój lekarz może rozważyć zmniejszenie dawki początkowej.
• Jeśli chorujesz na hipokaliemię (niski poziom potasu we krwi), ponieważ może to zwiększyć działanie tego leku. Należy wziąć pod uwagę konieczność monitorowania poziomu potasu we krwi, szczególnie podczas jednoczesnego stosowania leków moczopędnych.
• Jeśli chorujesz na hipomagnesemię (niski poziom magnezu we krwi), ponieważ może to zwiększyć działanie tego leku, co może wymagać zmniejszenia dawki.
• Jeśli chorujesz na hiperkaliemię (wysoki poziom potasu we krwi), ponieważ może to zwiększyć działanie tego leku, co może wymagać zmniejszenia dawki.
• Jeśli chorujesz na hipoksemię (niedobór tlenu w tkankach ciała), ponieważ może to zwiększyć działanie tego leku, co może wymagać zmniejszenia dawki.
• Jeśli masz problemy z funkcją tarczycy: w przypadku hipotyreozy (zmniejszonej produkcji hormonów tarczycy) może być konieczne zmniejszenie dawki tego leku. Z drugiej strony, w przypadku hipertyreozy (zwiększonej produkcji hormonów tarczycy) mogą być wymagane wyższe dawki niż zwykle. U tych pacjentów należy również wziąć pod uwagę, że jakakolwiek zmiana stanu funkcji tarczycy może wpłynąć na odpowiedź na ustaloną dawkę (patrz rozdział 3).
• Jeśli niedawno przebyłeś zawał mięśnia sercowego (atak serca), chorujesz na zaawansowaną niewydolność oddechową lub karditis reumatyczną (stan zapalny serca), ponieważ zwykle zwiększa to wrażliwość na leki cyjatyczne. W tych przypadkach dawkę należy dostosować z odpowiednią ostrożnością.
• Jeśli chorujesz na niewydolność nerek, ponieważ może to spowodować gromadzenie się leku, co wymaga dostosowania dawki w zależności od stopnia niewydolności (patrz rozdział 3).
• Jeśli stosujesz produkty naturalne lub ekstrakty roślinne zawierające Hypericum perforatum, ponieważ może to zmniejszyć działanie tego leku.

Należy mieć na uwadze, że zaburzenia rytmu serca spowodowane zwiększeniem dawki leku cyjatycznego są bardzo podobne do pewnych stanów klinicznych, w których leki cyjatyczne są wskazane. Lek ten powinien być stosowany z najwyższą ostrożnością w przypadkach, w których nie można całkowicie wykluczyć możliwości, że stan, który ma być leczony, jest spowodowany zatruciem lekiem cyjatycznym.

Ponadto zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku zaburzeń tworzenia lub prowadzenia bodźca z bradykardią, a także przed kardiowersją. Lek ten powinien być stosowany tylko w przypadku absolutnej konieczności i z najwyższą ostrożnością w przypadku całkowitego bloku przewodzenia (bloku AV stopnia II i III), zespołu Adamsa-Stokesa, zwężenia podaortowego lub choroby nerek głodowej (glomerulonefritis).

Dzieci i młodzież

Czułość na β-metildigoksynę może być zwiększona u dzieci i młodzieży.

Stosowanie Lanirapid z innymi lekami

Poinformuj swojego lekarza lub farmaceutę, jeśli stosujesz, stosowałeś niedawno lub możesz potrzebować stosowania innego leku.

Stosowanie tego leku w połączeniu z innymi lekami może powodować zwiększenie lub zmniejszenie działania β-metildigoksyny.

Leki, które mogą zwiększyć działanie β-metildigoksyny, to:

• Wapń
• Leki moczopędne i przeczyszczające
• Antybiotyki (penicyliny)
• Amfoterycyna B (lek przeciwgrzybiczy)
• Karbenoksolon (lek stosowany w leczeniu wrzodów)
• Leki glikokortykosteroidowe
• ACH (rodzaj hormonu)
• Salicylany (lek przeciwbólowy i przeciwgorączkowy)
• Werapamil, diltiazem i kaptopryl (leki stosowane w leczeniu nadciśnienia)
• Antiarytmiki (leki na serce), takie jak chinidyna, amiodarona, prokainamid i propafenon
• Tetracykliny i erytromycyna (antybiotyki)
• Reserpina i alkaloidy rauwolfii (leki stosowane w leczeniu nadciśnienia)
• Leki beta-adrenergiczne (leki na serce)
• Chlorowodorek suksametonium, pankuronium, sukcynylocholina (leki rozkurczowe)
• Leki przeciwdepresyjne trójpierścieniowe (leki na depresję)
• Substancje sympatykomimetyczne (jak efedryna i leki adrenergiczne)
• Teofilina (lek ułatwiający oddychanie)
• Adrenalina (lek stymulujący serce)
• Leki na tarczycę

Leki, które mogą zmniejszyć działanie β-metildigoksyny, to:

• Jony potasu
• Środki przeciwbiegunkowe typu absorbentów jelitowych (jak np. węgiel aktywny lub pektyny)
• Żelazne wymienniki jonowe (np. resincolestiramina, kolestiramina, kolestypol)
• Środki zobojętniające
• Neomycyna, kwas para-aminosalicylowy (antybiotyki)
• Cytostatyki (leki stosowane w leczeniu raka)
• Fenytoina (lek stosowany w leczeniu padaczki).

Ponadto należy zachować szczególną ostrożność, jeśli ten lek jest stosowany w połączeniu z lekami, które zwiększają funkcję serca lub lekami indukującymi hipokaliemię i hipomagnesemię.

Ciąża, laktacja i płodność

Jeśli jesteś w ciąży lub w okresie laktacji, lub podejrzewasz, że możesz być w ciąży lub planujesz ciążę, skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą przed zastosowaniem tego leku.

Ciąża:

Twój lekarz zadecyduje, czy możesz stosować ten lek podczas ciąży, ponieważ powinien być stosowany tylkow przypadku, gdy spodziewane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu.

Laktacja:

β-Metildigoksyna jest wydalana z mlekiem matki.

Ten lek powinien być stosowany tylko w przypadku absolutnej konieczności, pod kontrolą lekarską, a częstotliwość skurczów serca u niemowląt powinna być monitorowana.

Jazda pojazdami i obsługa maszyn

Brak jest danych na temat wpływu β-metildigoksyny na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn, dlatego też należy unikać wykonywania zadań, które wymagają szczególnej uwagi, aż do momentu, gdy się upewni, jak organizm reaguje na lek.

Lanirapid zawiera laktozę

Ten lek zawiera laktozę. Jeśli Twój lekarz poinformował Cię o tym, że masz nietolerancję niektórych cukrów, skonsultuj się z nim przed zastosowaniem tego leku.

3. Jak stosować Lanirapid

Stosuj ten lek ściśle według wskazań lekarskich. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ponownie z lekarzem lub farmaceutą.

Zarówno dawka początkowa, jak i dawka podtrzymująca powinny być ustalone indywidualnie dla każdego pacjenta, zgodnie z stężeniem we krwi.

Dawka zależy od potrzeb glikozydów nasercowych i szybkości wydalania. Wymagana ilość może ulec zmianie, jeśli występują problemy z funkcją tarczycy, chorujesz na niewydolność nerek lub jesteś osobą w podeszłym wieku (patrz rozdział „Stosowanie u osób w wieku podeszłym”).

Jako dawka podtrzymująca, większość pacjentów wymaga 2-3 tabletek na dobę (tj. 0,2-0,3 mg β-metildigoksyny na dobę). W rzadkich przypadkach wystarczająca jest jedna tabletka na dobę (0,1 mg β-metildigoksyny na dobę). Tylko w przypadku pacjentów z wysokimi potrzebami glikozydów nasercowych wskazana jest dawka podtrzymująca 0,4 mg β-metildigoksyny (4 tabletki na dobę).

Poniższa tabela może służyć jako wskazówka zarówno dla leczenia początkowego, jak i podtrzymującego z dawkami 2 i 3 tabletek na dobę (tj. 0,2 i 0,3 mg β-metildigoksyny na dobę):

W przypadku ciężkich niewydolności serca (ciężkiej niewydolności serca) i w zależności od potrzeb glikozydów nasercowych, Twój lekarz może rozważyć szybsze leczenie początkowe. Na przykład, podanie 0,6 mg β-metildigoksyny na dobę (tj. 2 tabletki Lanirapid 3 razy na dobę) przez 2-4 dni byłoby równoważne z dawką podtrzymującą 2-4 tabletek na dobę.

Sposób podania

Tabletki należy połykać bez żucia, preferencyjnie po posiłkach i z niewielką ilością płynu.

Tabletkę można podzielić na dwie równe dawki.

Stosowanie u osób w wieku podeszłym

Pacjenci z niewydolnością nerek:

U pacjentów z niewydolnością nerek dawka metylodigoksyny powinna być dostosowana zgodnie z kliremencją kreatyniny.

Pacjenci w podeszłym wieku:

U pacjentów w podeszłym wieku dawka metylodigoksyny powinna być dostosowana zgodnie z funkcją nerek. Zmniejszenie funkcji nerek u tej grupy pacjentów powinno być określone przez obliczenie klirensu kreatyniny.

Pacjenci z zaburzeniami funkcji tarczycy:

U pacjentów z hipotyreoza może być konieczne zmniejszenie dawki metylodigoksyny. Z drugiej strony, u pacjentów z hipertyreoza mogą być wymagane wyższe dawki metylodigoksyny, w zależności od stężenia hormonów tarczycy we krwi.

Stosowanie u dzieci i młodzieży

Brak jest szczegółowych zaleceń dotyczących stosowania tego leku u dzieci i młodzieży. Brak jest danych na temat dawki u dzieci i młodzieży, dlatego też nie zaleca się stosowania tego leku u tej populacji.

Jeśli przyjmujesz więcej Lanirapid, niż powinieneś

W przypadku przedawkowania lub przypadkowego przyjęcia leku skonsultuj się niezwłocznie z lekarzem lub farmaceutą lub zadzwoń na numer telefonu Informacji Toksykologicznej: 91 562 04 20, podając nazwę leku i ilość przyjętą.

Jeśli zapomnisz przyjąć Lanirapid

Nie przyjmuj podwójnej dawki w celu uzupełnienia zapomnianej dawki.

Jeśli masz jakiekolwiek inne wątpliwości dotyczące stosowania tego produktu, skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.

4. Możliwe działania niepożądane

Podobnie jak wszystkie leki, ten lek może powodować działania niepożądane, chociaż nie wszystkie osoby je doświadczają.

Większość działań niepożądanych przypisywanych lekom cyjatycznym są objawami przedawkowania.

Zaburzenia krwi i układu limfatycznego

Trombocytopenia (zmniejszenie liczby płytek krwi).

Zaburzenia układu immunologicznego (układu odpowiedzialnego za obronę organizmu)

Reakcje immunologiczne (np. toczeń rumieniowaty) i eozynofilia.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Anoreksja

Zaburzenia układu nerwowego

Zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego (np. bóle głowy, bóle twarzy, zawroty głowy, zmęczenie, senność, bezsenność, zaburzenia psychiczne, dezorientacja, depresja, apatia, halucynacje, delirium i psychoza ostroga).

Zaburzenia oczne

Zaburzenia widzenia (widzenie kolorowe lub z halo, widzenie żółte, widzenie niewyraźne, zmniejszenie ostrości wzroku lub widzenie podwójne).

Zaburzenia serca

Bradykardia i arytmie, tahykardia i blok AV stopnia II i III.

W przypadku przedawkowania β-metildigoksyny arytmie serca (zaburzenia rytmu serca) mogą nasilać się do tego stopnia, że mogą powodować zaburzenia rytmu serca z ryzykiem śmierci w przypadku ciężkich zatrucia.

Zaburzenia przewodu pokarmowego

Nadmierna ślinotok, utrata apetytu, biegunka, nudności, wymioty, bóle brzucha, zawał jelit.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej (tkanki znajdującej się pod skórą)

Reakcje alergiczne (np. rumień).

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej (grupa bardzo różnorodnych tkanek)

Osłabienie mięśni.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Ginekomastia (powiększenie piersi męskich).

Pozostałe działania niepożądane u dzieci i młodzieży

Arytmie serca są zwykle pierwszym objawem przedawkowania u dzieci i są głównie o charakterze węzłowym lub przedsionkowym.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli doświadczasz jakiegokolwiek działania niepożądanego, skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, nawet jeśli jest to działanie niepożądane, które nie jest wymienione w tej ulotce. Możesz również zgłosić je bezpośrednio przez System Hiszpańskiej Farmakowigilancji Leków stosowanych u ludzi: www.notificaRAM.es. Przez zgłaszanie działań niepożądanych możesz przyczynić się do zapewnienia większej ilości informacji na temat bezpieczeństwa stosowania tego leku.

5. Przechowywanie Lanirapid

Przechowuj ten lek poza zasięgiem dzieci.

Nie wymaga specjalnych warunków przechowywania.

Nie stosuj tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu po „CAD”. Termin ważności to ostatni dzień podanego miesiąca.

Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani do odpadów komunalnych. Opakowania i leki, których nie potrzebujesz, należy oddać do punktu zbiórki SIGRE w aptece. W przypadku wątpliwości skonsultuj się z farmaceutą, jak usunąć opakowania i leki, których nie potrzebujesz. Dzięki temu będziesz przyczyniać się do ochrony środowiska.

6. Zawartość opakowania i dodatkowe informacje

Skład Lanirapidu

• Substancją czynną jest β-Metildigoksyna. Każda tabletka zawiera 0,1 mg β-Metildigoksyny.
• Pozostałe składniki to laktoza, mikrokrystaliczna celuloza (E-460(i)), sodowa karboksymetyloamidonian skrobi ziemniaczanej, bezwodny koloidalny krzemionka, stearynian magnezu i povidon.

Wygląd produktu i zawartość opakowania

Tabletka jest biała, okrągła i rowkowana. Tabletka może być podzielona na dwa równe dawki.

Dostępna jest w standardowych opakowaniach po 50 tabletek, pakowanych w blistrach PVC/Aluminium.

Posiadacz pozwolenia na dopuszczenie do obrotu i odpowiedzialny za produkcję

Kern Pharma, S.L.

Pol. Ind. Colón II, C/ Venus 72

08228 Terrassa (Barcelona)

Hiszpania

Data ostatniej aktualizacji tego prospektu: Listopad 2013.

Szczegółowa i aktualna informacja o tym leku jest dostępna na stronie internetowej Hiszpańskiej Agencji Leków i Produktów Medycznych (AEMPS) http://www.aemps.gob.es/

Informacje te są przeznaczone wyłącznie dla lekarzy lub profesjonalistów sektora zdrowia:

SPOSÓB UŻYTKOWANIA:

Dawkowanie i sposób podawania

Zarówno dawka początkowa, jak i dawka podtrzymująca powinny być ustalone indywidualnie dla każdego pacjenta, monitorując stężenie w osoczu.

Tabletki tego leku należy przyjmować bez żucia, preferencyjnie po posiłkach i z niewielką ilością płynu.

Dawka zależy od potrzeb glikozydów nasercowych i szybkości eliminacji. Wymagana ilość będzie się różnić w przypadku pacjentów z niewydolnością nerek, osób w podeszłym wieku i pacjentów z zaburzeniami czynności tarczycy (patrz rozdział „Populacje specjalne”).

Jako dawka podtrzymująca, większość pacjentów wymaga 2-3 tabletek na dobę (tj. między 0,2 a 0,3 mg β-metildigoksyny na dobę). W izolowanych przypadkach wystarczająca jest jedna tabletka na dobę (0,1 mg β-metildigoksyny na dobę). Tylko u pacjentów z wysokimi potrzebami glikozydów wskazana jest dawka dobowego podtrzymywania 0,4 mg β-metildigoksyny (4 tabletki na dobę).

Poniższa tabela może służyć jako wskazówka do leczenia rozpoczynającego się w połowie i do terapii podtrzymującej z dawkami 0,2 i 0,3 mg β-metildigoksyny na dobę.

W ciężkich postaciach niewydolności serca, a także zgodnie z potrzebą glikozydu każdej osoby, można przeprowadzić szybsze leczenie rozpoczynające. Na przykład, jeśli ustalono, że osoba potrzebuje 0,6 mg β-metildigoksyny na dobę (2 tabletki Lanirapid 3 razy na dobę) przez 2-4 dni, poziom efektu osiągnięty w ten sposób odpowiadałby dawce podtrzymującej 0,2-0,4 mg β-metildigoksyny na dobę.

Populacja pediatryczna

Brak jest specjalnych zaleceń dotyczących stosowania tego leku w populacji pediatrycznej.

Populacje specjalne

Pacjenci z niewydolnością nerek:

U pacjentów z niewydolnością nerek dawka metylodigoksyny powinna być dostosowana zgodnie z kliremencją kreatyniny. Przykładowo:

Klirens kreatyniny można obliczyć za pomocą równania Cockrofta i Gaulta (tylko dla dorosłych):

(140 – wiek [lata] x masa [kg])

Mężczyźni: Clcr [ml/min] = ———————————————

72 x Ccr [mg/dl]

CLcr = Klirens kreatyniny

Ccr = Stężenie kreatyniny w surowicy

Kobiety: Dla kobiet klirens kreatyniny odpowiada 85% wartości uzyskanej za pomocą tego równania.

Pacjenci w podeszłym wieku:

U pacjentów w podeszłym wieku dawka metylodigoksyny powinna być dostosowana zgodnie z funkcją nerek. Zmniejszenie funkcji nerek w tej grupie pacjentów powinno być określone przez obliczenie klirensu kreatyniny.

Pacjenci z zaburzeniami czynności tarczycy:

Dawka metylodigoksyny powinna być dostosowana zgodnie z stężeniem hormonów tarczycy w surowicy. U pacjentów z hipotiroidyzmem może być konieczne zmniejszenie dawki metylodigoksyny. Z drugiej strony, pacjenci z hipertyreozą mogą wymagać większych dawek metylodigoksyny.

OBJAWY PRZEBADOWANIA I LECZENIE:

Margin terapeutyczny glikozydów digitalowych jest wąski.

Zależnie od wrażliwości serca i potrzeby glikozydów, stężenie terapeutyczne w surowicy glikozydów przy użyciu tego leku wynosi około 1 ng/ml, podczas gdy objawy zatrucia glikozydami mogą pojawić się przy wartościach powyżej 2 ng/ml.

Objawy zatrucia

Objawy kliniczne są takie same jak w przypadku zatrucia digitalowym; nie ma typowej sekwencji, w której pojawiają się one.

Objawy sercowe (pogorszenie niewydolności serca, zaburzenia rytmu serca lub przewodzenia) i pozasercowe (anoreksja, hipersalivacja, nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, ból twarzy, ból głowy, osłabienie mięśni, zawroty głowy, senność, dezorientacja, koszmary, apatia, depresja, zaburzenia widzenia i w bardzo rzadkich przypadkach delirium, psychoza ostrości i halucynacje) mogą pojawić się jednocześnie lub kolejno. Objawy sercowe zatrucia glikozydami są znacznie poważniejsze niż pozasercowe.

Zatrucia digitalowe z fatalnym wynikiem są następstwem działania kardiotoksycznego glikozydów. Zaburzenia rytmu serca są szczególnie ważne, na przykład polimorficzne extrasystole komorowe, aleteo komorowe, fibrilacja komorowa i asystolia. Poza dawką glikozydu, ciężkość objawów zatrucia zależy od zawartości potasu w przestrzeni pozakomórkowej i wewnątrzkomórkowej.

Leczenie zatrucia

Jeśli upłynęło mniej niż 4 godziny od przyjęcia tabletek, należy przeprowadzić natychmiastowe płukanie żołądka. Wstrzyknięcie atropiny (0,5-1,0 mg drogą podskórną) jest bardzo zalecane, szczególnie w przypadku zaburzeń bradykardii. W wszystkich innych przypadkach należy podać węgiel aktywowany.

Całe leczenie powinno być prowadzone pod kontrolą EKG.

• Leczenie przyczynowe, antidota

Został opracowany fragment przeciwciała digoksyny w przypadkach z ryzykiem śmierci z powodu zatrucia digitalowego, w których występują ciężkie zaburzenia rytmu serca lub gdy przewiduje się zaburzenia, które stanowią ryzyko śmierci w wyniku przypadkowego przyjęcia lub po próbie samobójczej. Antidotum digitalowe jest związane z digoksyną, pochodnymi digoksyny i digitoksyną w nieaktywnych kompleksach przeciwciało-glikozyd, indukując szybko eliminację przyczynową objawów zatrucia.

Wymuszona diureza, hemodializa i dializa otrzewnowa mają niewielki wpływ na wydalanie glikozydów. Te techniki są zatem niewłaściwe do leczenia zatrucia digitalowego.

• Leczenie objawowe

Lekkie objawy toksyczności są leczone przez tymczasowe wstrzymanie leczenia, a jeśli jest to konieczne, dodanie suplementu potasu drogą doustną (4-6 g/dobę w kilku dawkach, dla dorosłych z prawidłową funkcją nerek).

Ciężkie przypadki mogą wymagać podania potasu drogą dożylną (infuzja 20 mEq/godz. do łącznej dawki 40-100 mEq), dla dorosłych. U dzieci 0,5 mEq/kg/godz. do maksymalnej dawki 2 mEq/kg), pod kontrolą elektrokardiogramu i powinno być unikane w przypadku zaawansowanego lub całkowitego bloku przedsionkowo-komorowego, spowodowanego przez digital, a nie związanego z tachykardią. Podanie potasu jest przeciwwskazane w przypadku widocznych zaburzeń przewodzenia.

Należy rozważyć możliwość zastosowania kardiowersji w przypadku, gdy leczenie przyczynowe nie może być podane w odpowiednim czasie i jeśli to leczenie objawowe nie daje dobrych wyników.