Ranacand

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Ranacand, 8 mg, tabletki
Ranacand, 16 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu.
Każda tabletka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
8 mg: Każda tabletka zawiera 75,8 mg laktozy jednowodnej.
16 mg: Każda tabletka zawiera 151,5 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka
8 mg: Różowa, marmurkowa tabletka w kształcie kapsułki o długości około 9,1 mm i szerokości
4,6 mm, z wytłoczonym oznaczeniem „C” i „10” po obu stronach nacięcia na jednej stronie i z
nacięciem na drugiej stronie.
Tabletkę można podzielić na połowy.
16 mg: Różowa, marmurkowa tabletka w kształcie kapsułki o długości około 11,7 mm i szerokości
5,1 mm, z wytłoczonym oznaczeniem „C” i „11” po obu stronach nacięcia na jednej stronie i z
nacięciem na drugiej stronie.
Tabletkę można podzielić na połowy.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Ranacand stosuje się:

• W leczeniu nadciśnienia tętniczego pierwotnego u dorosłych.
• W leczeniu nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do <18 lat< li>
• Leczenie dorosłych pacjentów z niewydolnością serca i zaburzoną czynnością skurczową lewej komory (frakcja wyrzutowa lewej komory ≤40%), gdy inhibitory ACE nie są tolerowane lub jako lek dodany do inhibitora ACE u pacjentów z utrzymującymi się objawami niewydolności serca, pomimo optymalnej terapii, wówczas gdy antagoniści receptora mineralokortykoidowego nie są tolerowani (patrz punkty 4.3, 4.4, 4.5 i 5.1).

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie w nadciśnieniu tętniczym

Zalecana dawka początkowa i zwykle stosowana dawka podtrzymująca wynosi 8 mg raz na dobę.
Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia. Jeżeli
leczenie dawką 8 mg nie pozwala na odpowiednią kontrolę ciśnienia tętniczego, należy zwiększyć
dawkę do 16 mg raz na dobę, lub do dawki maksymalnej 32 mg raz na dobę. Leczenie należy ustalać
zależnie od reakcji ciśnienia tętniczego. Produkt leczniczy Ranacand może być stosowany
równocześnie z innymi środkami obniżającymi ciśnienie (patrz punkty 4.3, 4.4, 4.5 i 5.1).
Zaobserwowano, że stosowanie hydrochlorotiazydu równocześnie z dowolną dawką produktu
leczniczego Ranacand powoduje dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego.
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności zmiany dawki początkowej u pacjentów w podeszłym wieku.
Stosowanie u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową
U pacjentów z ryzykiem wystąpienia niedociśnienia tętniczego, takich jak pacjenci, u których istnieje
prawdopodobieństwo wystąpienia zmniejszenia objętości wewnątrznaczyniowej, należy rozważyć
rozpoczęcie leczenia dawką 4 mg (patrz punkt 4.4).
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w tym u pacjentów poddawanych hemodializie, dawka
początkowa wynosi 4 mg.
Dawkę należy zwiększać zależnie od reakcji pacjenta na leczenie.
Dane dla pacjentów z bardzo ciężkim lub schyłkowym zaburzeniem czynności nerek (klirens
kreatyniny <15 ml min) są ograniczone (patrz punkt 4.4).
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby
U pacjentów z łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby zalecana dawka
początkowa wynosi 4 mg raz na dobę. Dawkę należy ustalać zależnie od reakcji pacjenta na leczenie.
Nie należy stosować produktu leczniczego Ranacand u pacjentów z poważnym zaburzeniem wątroby
i (lub) z cholestazą (patrz punkty 4.3 i 5.2).
Stosowanie u pacjentów rasy czarnej
U pacjentów rasy czarnej działanie przeciwnadciśnieniowe kandesartanu jest słabsze niż u pacjentów
innych ras. W związku z tym u pacjentów rasy czarnej częściej niż u pacjentów innych ras w celu
uzyskania kontroli ciśnienia krwi może być konieczne zwiększenie dawki produktu leczniczego
Ranacand i jednoczesne zastosowanie leczenia skojarzonego (patrz punkt 5.1).
Dzieci i młodzież
Dzieci i młodzież w wieku od 6 do <18 lat:
Zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg raz na dobę.

• Pacjenci o masie ciała <50 kg: u pacjentów z niewystarczającą kontrolą ciśnienia tętniczego dawkę można zwiększyć do maksymalnie 8 mg raz na dobę.< li>
• Pacjenci o masie ciała ≥50 kg: u pacjentów z niewystarczającą kontrolą ciśnienia tętniczego dawkę można zwiększyć do 8 mg raz na dobę, a następnie do 16 mg raz na dobę, o ile jest to konieczne (patrz punkt 5.1). Stosowanie dawek większych niż 32 mg nie było badane u dzieci i młodzieży.

Większość działania obniżającego ciśnienie jest uzyskiwana w ciągu 4 tygodni.
U dzieci z możliwym zmniejszeniem objętości krwi krążącej (np. u pacjentów otrzymujących leki
moczopędne, szczególnie u tych z zaburzeniami czynności nerek), podawanie produktu leczniczego
Ranacand należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim oraz należy rozważyć zastosowanie
mniejszej dawki początkowej niż podana powyżej (patrz punkt 4.4).
Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania produktu leczniczego Ranacand u dzieci ze
wskaźnikiem filtracji kłębuszkowej mniejszym niż 30 ml/min/1,73 m (patrz punkt 4.4).
Dzieci i młodzież rasy czarnej
Działanie przeciwnadciśnieniowe kandesartanu jest słabsze u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów
innych ras (patrz punkt 5.1).
Dzieci w wieku od poniżej 1 roku do <6 lat< p>

• Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania leku u dzieci w wieku od 1 do <6 lat nie zostały określone. aktualnie dostępne dane opisano w punkcie 5.1, lecz można sformułować żadnych zaleceń dotyczących dawkowania.< li>
• Stosowanie produktu leczniczego Ranacand u dzieci w wieku poniżej 1 roku jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3)

Dawkowanie w niewydolności serca

Zwykle zalecana dawka początkowa produktu leczniczego Ranacand wynosi 4 mg raz na dobę.
Dawkę tę można zwiększyć do dawki docelowej wynoszącej 32 mg raz na dobę (dawka maksymalna)
lub do największej tolerowanej dawki przez podwajanie dawki w odstępach co najmniej
2-tygodniowych (patrz punkt 4.4). Ocena stanu zdrowia pacjenta z niewydolnością serca powinna
uwzględniać również ocenę funkcji nerek, w tym kontrolę stężenia potasu i kreatyniny w surowicy.
Produkt leczniczy Ranacand może być równocześnie stosowany z innymi lekami stosowanymi
w leczeniu niewydolności serca, w tym w skojarzeniu z inhibitorami ACE, β-adrenolitykami, lekami
moczopędnymi i glikozydami naparstnicy lub z kombinacją tych produktów leczniczych. Ranacand
może być podawany w skojarzeniu z inhibitorem ACE pacjentom z utrzymującymi się objawami
niewydolności serca, pomimo zastosowania optymalnej, standardowej terapii niewydolności serca,
wówczas gdy antagoniści receptora mineralokortykoidowego nie są tolerowani. Nie zaleca się łączenia
ACE inhibitorów, leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton) i produktu
leczniczego Ranacand. Równoczesne stosowanie powyższych leków powinno być poprzedzone
szczegółową oceną potencjalnych zysków i strat dla pacjenta (patrz punkty 4.4, 4.8 i 5.1).
Szczególne grupy pacjentów
Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów w podeszłym wieku lub
u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, zaburzeniami czynności nerek lub
łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby.
Dzieci i młodzież
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność w leczeniu niewydolności serca u dzieci i młodzieży
poniżej 18 roku życia nie została ustalona. Dane nie są dostępne.

Podawanie

Podanie doustne.
Produkt leczniczy Ranacand należy stosować raz na dobę, niezależnie od posiłków.
Jedzenie nie wpływa na biodostępność kandesartanu cyleksetylu.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na kandesartan cyleksetylu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).
• Ciężkie zaburzenie czynności wątroby i (lub) cholestaza.
• Dzieci w wieku poniżej 1 roku (patrz punkt 5.3).
• Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Ranacand z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml min 1,73 m ) (patrz punkty 4.5 i 5.1).< li>

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) (ang. Renin-Angiotensin-
Aldosterone-system, RAAS).
Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), (ang.
Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors, ACEi) antagonistów receptora angiotensyny II (ang.
Angiotensin Receptor Blockers, ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii
oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się
podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE,
antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1).
Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być
prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność
nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane.
U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz
antagonistów receptora angiotensyny II.
Obrzęk naczynioruchowy jelit
U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w tym kandesartanem, notowano
występowanie obrzęku naczynioruchowego jelit (patrz punkt 4.8). U tych pacjentów występowały ból
brzucha, nudności, wymioty i biegunka. Objawy ustąpiły po przerwaniu leczenia antagonistami
receptora angiotensyny II. Jeśli u pacjenta zostanie rozpoznany obrzęk naczynioruchowy jelit, należy
przerwać stosowanie kandesartanu i rozpocząć odpowiednią obserwację do czasu całkowitego
ustąpienia objawów.
Niewydolność nerek
Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów układu renina-angiotensyna-aldosteron, podczas
leczenia produktem leczniczym Ranacand u podatnych pacjentów można spodziewać się wystąpienia
zmian w czynności nerek.
Podczas stosowania produktu leczniczego Ranacand u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
i z zaburzeniem czynności nerek zaleca się okresowe badanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy.
Dane dotyczące stosowania produktu leczniczego Ranacand u pacjentów z bardzo ciężką lub
schyłkową niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <15 ml min) są ograniczone. u tych pacjentów
dawka produktu leczniczego Ranacand powinna być ostrożnie zwiększana z równoczesną kontrolą
ciśnienia tętniczego.
Badanie pacjentów z niewydolnością serca powinno obejmować okresowe badanie czynności nerek,
szczególnie u osób w wieku 75 lat lub starszych oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.
Zaleca się kontrolowanie stężenia kreatyniny i potasu w surowicy podczas zwiększania dawki
produktu leczniczego Ranacand. Badania kliniczne dotyczące niewydolności serca nie obejmowały
pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy > 265 μmol/l (>3 mg/dl).
Stosowanie u dzieci i młodzieży, w tym u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek
Stosowanie produktu leczniczego Ranacand u dzieci ze wskaźnikiem filtracji kłębuszkowej
mniejszym niż 30 ml/min/1,73 m nie było badane (patrz punkt 4.2).
Leczenie skojarzone z inhibitorami ACE w niewydolności serca
Ryzyko działań niepożądanych, zwłaszcza niedociśnienia, hiperkaliemii oraz pogorszenia czynności
nerek (w tym ostra niewydolność nerek) może się zwiększyć, gdy Ranacand jest stosowany
jednocześnie z inhibitorem ACE.
Trójskładnikowe połączenie inhibitora ACE, antagonisty receptora mineralokortykoidowego i
kandesartanu również nie jest zalecane. Stosowanie tych połączeń powinno odbywać się pod
nadzorem specjalisty, a czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi pacjenta powinny
być ściśle monitorowane.
Nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II u
pacjentów z nefropatią cukrzycową.
Hemodializa
W trakcie dializy blokada receptorów AT może wywołać znaczne zmiany ciśnienia tętniczego na
skutek zmniejszenia objętości osocza i zwiększenia aktywności układu renina-angiotensyna-
aldosteron. Dlatego u pacjentów hemodializowanych dawka produktu leczniczego Ranacand powinna
być ostrożnie zwiększana przy jednoczesnej kontroli ciśnienia tętniczego.
Zwężenie tętnicy nerkowej
U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej
nerki, inne produkty lecznicze wpływające na układ renina-angiotensyna-aldosteron, np. antagoniści
receptora angiotensyny II, mogą powodować zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy.
Przeszczepienie nerki
Dane kliniczne odnośnie stosowania produktu Ranacand u pacjentów po przeszczepieniu nerki są
ograniczone.
Niedociśnienie tętnicze
W trakcie leczenia produktem leczniczym Ranacand u pacjentów z niewydolnością serca może
wystąpić niedociśnienie tętnicze. Niedociśnienie tętnicze może również wystąpić u pacjentów
z nadciśnieniem tętniczym ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, np. u pacjentów
przyjmujących duże dawki leków moczopędnych. Należy zachować ostrożność rozpoczynając
leczenie i wyrównać hipowolemię.
U dzieci z możliwością zmniejszenia objętości krwi krążącej (np. u pacjentów leczonych lekami
moczopędnymi, szczególnie u tych z zaburzeniami czynności nerek), leczenie należy rozpoczynać pod
ścisłym nadzorem lekarskim oraz należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej (patrz
punkt 4.2).
Znieczulenie i zabiegi chirurgiczne
U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w trakcie znieczulenia i zabiegów
chirurgicznych może dochodzić do niedociśnienia tętniczego spowodowanego zahamowaniem układu
renina-angiotensyna-aldosteron. W sporadycznych przypadkach, niedociśnienie tętnicze może być
ciężkie i może być konieczne podanie dożylne płynów i (lub) leków powodujących skurcz naczyń
krwionośnych.
Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej (kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu
z lewej komory)
Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem
zastawki aortalnej lub mitralnej albo kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu z lewej
komory.
Hiperaldosteronizm pierwotny
Pacjenci z hiperaldosteronizmem pierwotnym zazwyczaj nie reagują na przeciwnadciśnieniowe
produkty lecznicze działające poprzez zahamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron.
W związku z tym nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Ranacand w takich przypadkach.
Hiperkaliemia
Na podstawie doświadczeń ze stosowaniem innych produktów leczniczych wpływających na układ
renina-angiotensyna-aldosteron stwierdzono, że podczas jednoczesnego stosowania produktu
leczniczego Ranacand i leków moczopędnych oszczędzających potas, preparatów potasu,
zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych produktów leczniczych mogących
zwiększać stężenie potasu (np. heparyna, kotrimoksazol znany też jako trimetoprim/sulfametoksazol)
u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym może wystąpić zwiększenie stężenia potasu w surowicy.
Należy kontrolować stężenie potasu.
U pacjentów z niewydolnością serca leczonych produktem leczniczym Ranacand może wystąpić
hiperkaliemia. Zaleca się okresowe badanie stężenia potasu w surowicy. Nie zaleca się łączenia ACE
inhibitorów, leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton) i produktu leczniczego
Ranacand. Równoczesne stosowanie powyższych leków powinno być poprzedzone szczegółową
oceną potencjalnych zysków i strat dla pacjenta.
Ogólne
U pacjentów, u których napięcie naczyń oraz czynność nerek w znacznym stopniu zależą od
aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością
serca lub z chorobą nerek jako chorobą podstawową, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), leczenie
innymi produktami leczniczymi wpływającymi na ten układ może prowadzić do wystąpienia ostrego
niedociśnienia, azotemii, skąpomoczu lub rzadziej, ostrej niewydolności nerek. Nie można wykluczyć
możliwości wystąpienia podobnych działań podczas stosowania leków z grupy antagonistów receptora
angiotensyny II. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne
obniżenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobą niedokrwienną
mózgu może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu.
Działanie przeciwnadciśnieniowe kandesartanu może być wzmocnione stosowaniem innego leku
obniżającego ciśnienie tętnicze, niezależnie czy lek ten jest przepisany w celu obniżenia ciśnienia
tętniczego czy stosowanie leku wynika z innych wskazań.
Ciąża
Nie należy rozpoczynać leczenia inhibitorami AIIRA w okresie ciąży. Jeżeli kontynuacja leczenia
inhibitorami AIIRA nie jest uważana za konieczną, pacjentki planujące ciążę powinny przejść na
alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania
w okresie ciąży. W momencie stwierdzenia ciąży leczenie inhibitorami AIIRA należy natychmiast
przerwać i jeżeli jest to odpowiednie, wdrożyć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).
U pacjentek miesiączkujących należy regularnie oceniać ewentualność ciąży. Konieczne jest
przekazanie pacjentce odpowiednich informacji i (lub) podjęcie odpowiednich działań w celu
zapobieżenia ekspozycji na produkt leczniczy podczas ciąży (patrz punkty 4.3 oraz 4.6).
Substancje pomocnicze
Produkt leczniczy zawiera laktozę. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów
z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub
zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. (Patrz punkt 6.1)

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Kliniczne badania farmakokinetyczne były prowadzone z następującymi związkami:
hydrochlorotiazyd, warfaryna, digoksyna, doustne środki antykoncepcyjne (tj. etynyloestradiol /
lewonorgestrel), glibenklamid, nifedypina i enalapryl. Nie zaobserwowano interakcji o znaczeniu
klinicznym.
W trakcie równoczesnego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów
potasu, zamienników soli zawierających potas, lub innych produktów leczniczych zwiększających
stężenie potasu (np. heparyny) należy monitorować poziom potasu (patrz punkt 4.4).
Przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy i wystąpienie objawów toksyczności obserwowano
podczas jednoczesnego stosowania preparatów litu i inhibitorów ACE. Podobne działanie może
wystąpić podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II.
Nie zaleca się łączenia kandesartanu z litem. W przypadku gdy leczenie skojarzone z litem jest
konieczne, zaleca się kontrolowanie stężenia litu w surowicy.
Gdy leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II stosowane są jednocześnie
z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ) (np. selektywne inhibitory COX-2, kwas
acetylosalicylowy (> 3 g/dobę) i nieselektywnymi lekami z grupy NLPZ), może wystąpić osłabienie
działania przeciwnadciśnieniowego.
Podobnie jak w przypadku inhibitorów ACE jednoczesne stosowanie antagonistów receptora
angiotensyny II i leków z grupy NLPZ może prowadzić do wystąpienia ryzyka pogorszenia czynności
nerek, w tym do możliwości wystąpienia ostrej niewydolności nerek, oraz zwiększenia stężenia potasu
w surowicy, w szczególności u pacjentów z wcześniej istniejącą słabą czynnością nerek. Podczas
równoczesnego podawania tych leków należy zachować ostrożność, szczególnie u osób w podeszłym
wieku. Pacjentów należy odpowiednio nawadniać oraz rozważyć kontrolę czynności nerek po
rozpoczęciu leczenia skojarzonego a następnie przeprowadzać badania okresowe.
Dane badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron
(RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora
angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń
niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym
ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w
monoterapii (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).
Dzieci i młodzież
Badania dotyczące interakcji były prowadzone jedynie u pacjentów dorosłych.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciąża
Stosowanie AIIRA nie jest zalecane w pierwszym trymestrze ciąży (patrz punkt 4.4). Stosowanie
inhibitorów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w 2. i 3. trymestrze ciąży (patrz punkty

• 4.3 i 4.4).

Wyniki badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka występowania działania teratogennego po
zastosowaniu inhibitorów ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie były rozstrzygające; jednak nie
można wykluczyć niewielkiego wzrostu ryzyka. Podczas gdy dane z kontrolowanych badań
epidemiologicznych dotyczących ryzyka stosowania inhibitorów receptora angiotensyny II (AIIRA) są
niedostępne, podobne ryzyko może istnieć dla tej klasy leków. Jeżeli leczenie antagonistami receptora
angiotensyny nie jest uważane za konieczne, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na
alternatywną terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w
okresie ciąży. W momencie stwierdzenia ciąży leczenie inhibitorami AIIRA należy natychmiast
przerwać i jeżeli jest to odpowiednie, wdrożyć leczenie alternatywne.
Wiadomo, że stosowanie AIIRA w drugim i trzecim trymestrze ciąży ma toksyczny wpływ na płód
ludzki (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodki
(niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) (patrz punkt 5.3).
W razie stosowania AIIRA od drugiego trymestru ciąży, zaleca się przeprowadzenie badania
ultrasonograficznego w kierunku kontroli czynności nerek i czaszki.
Niemowlęta, których matki przyjmowały AIIRA, należy starannie obserwować w kierunku
wystąpienia niedociśnienia (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Karmienie piersią
Z uwagi na brak dostępnych danych dotyczących stosowania kandesartanu w okresie karmienia
piersią, nie zaleca się stosowania kandesartanu, korzystniejsze jest zastosowanie terapii o lepiej
ustalonych profilach bezpieczeństwa stosowania w czasie karmienia piersią, w szczególności w razie
karmienia noworodków lub wcześniaków.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań nad wpływem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Jednakże, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia zawrotów głowy lub zmęczenia w trakcie
leczenia kandesartanem.

4.8 Działania niepożądane

Leczenie nadciśnienia
Działania niepożądane zaobserwowane w kontrolowanych badaniach klinicznych były łagodne
i krótkotrwałe. Całkowita częstość występowania działań niepożądanych nie wykazała zależności od
dawki ani wieku pacjentów. Częstość przypadków odstawienia leczenia z uwagi na występowanie
działań niepożądanych była podobna w przypadku kandesartanu cyleksetylu (3,1%) i placebo (3,2%).
W analizie danych zebranych z badań klinicznych u pacjentów z nadciśnieniem działania niepożądane
związane ze stosowaniem kandesartanu cyleksetylu zdefiniowano jako związane ze stosowaniem
kandesartanu cyleksetylu, jeżeli obserwowano je o co najmniej 1% częściej niż po zażyciu placebo.
Zgodnie z tą definicją najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi były zawroty i bóle
głowy oraz infekcje dróg oddechowych.
Poniżej znajduje się zestawienie działań niepożądanych zebranych na podstawie badań klinicznych
i doświadczenia w stosowaniu leku po wprowadzeniu na rynek.
Częstość występowania działań niepożądanych we wszystkich tabelach w sekcji 4.8 została
sklasyfikowana w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1>(≥1/1000 do <1>(częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Wyniki badań laboratoryjnych
Na ogół, nie stwierdzono istotnego klinicznie wpływu produktu leczniczego Ranacand na wyniki
rutynowych badań laboratoryjnych. Podobnie jak w przypadku innych leków hamujących układ
renina-angiotensyna-aldosteron, obserwowano nieznaczne zmniejszenie stężenia hemoglobiny.
U pacjentów leczonych produktem leczniczym Ranacand zwykle nie ma konieczności wykonywania
rutynowych badań laboratoryjnych. Jednakże u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się
okresowe badanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy.
Dzieci i młodzież
Bezpieczeństwo stosowania kandesartanu cyleksetylu było monitorowane u 255 dzieci i nastolatków
z nadciśnieniem tętniczym w wieku od 6 do <18 lat, w 4-tygodniowym klinicznym badaniu
skuteczności oraz w rocznym badaniu otwartym (patrz punkt 5.1). W obrębie niemal wszystkich
układów i narządów częstość występowania działań niepożądanych u dzieci mieści się w zakresie
często/niezbyt często. Podczas gdy charakter i nasilenie zdarzeń niepożądanych są podobne do
obserwowanych u pacjentów dorosłych (patrz tabela powyżej), częstości występowania wszystkich
działań niepożądanych są wyższe u dzieci i młodzieży, szczególnie w przypadku:

• bólu głowy, zawrotów głowy, zakażenia górnych dróg oddechowych występujących „bardzo często” (≥1/10 osób) u dzieci a „często” (≥1/100 do <1>
• kaszlu występującego „bardzo często” (≥1/10 osób) u dzieci a „bardzo rzadko” (<1>
• wysypki występującej „często” (≥1/100 do <1>
• hiperkaliemii, hiponatremii oraz nieprawidłowej czynności wątroby występujących „niezbyt często” (≥1/1 000 do <1>
• niemiarowości zatokowej, zapalenia nosogardła, gorączki występujących „często” (≥1/100 do <1>

Ogólny profil bezpieczeństwa kandesartanu cyleksetylu u dzieci i młodzieży nie różni się istotnie od
profilu bezpieczeństwa u pacjentów dorosłych.
Leczenie niewydolności serca
Profil działań niepożądanych kandesartanu u pacjentów dorosłych z niewydolnością serca wynikał z
właściwości farmakologicznych leku i stanu zdrowia pacjentów. W badaniu klinicznym CHARM, w
którym porównywano działanie kandesartanu cyleksetylu w dawkach do 32 mg (n = 3803) z
działaniem placebo (n = 3796), u 21,0% pacjentów z grupy otrzymującej kandesartan cyleksetylu i
16,1% z grupy pacjentów otrzymujących placebo przerwano leczenie z powodu wystąpienia działań
niepożądanych. Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi były hiperkaliemia,
niedociśnienie tętnicze i zaburzenia czynności nerek. Działania te częściej występowały u pacjentów
w wieku 70 lat i starszych, diabetyków lub pacjentów przyjmujących inny produkt leczniczy
działający na układ renina-angiotensyna-aldosteron, a zwłaszcza inhibitory ACE i (lub) spironolakton.
Poniżej znajduje się zestawienie działań niepożądanych zebranych na podstawie badań klinicznych i
doświadczenia w stosowaniu leku po wprowadzeniu na rynek.

Wyniki badań laboratoryjnych
U pacjentów stosujących produkt leczniczy Ranacand ze wskazaniem leczenia niewydolności serca
często występuje hiperkaliemia i zaburzenia czynności nerek. Zaleca się okresowe monitorowanie
stężenia kreatyniny i potasu w surowicy (patrz punkt 4.4).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl .
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Objawy
Na podstawie danych farmakologicznych można wnioskować, że główne objawy przedawkowania to
objawowe niedociśnienie tętnicze i zawroty głowy. Odnotowano pojedyncze przypadki
przedawkowania (do 672 mg kandesartanu cyleksetylu), w których powrót dorosłych pacjentów do
zdrowia przebiegał bez powikłań.
Postępowanie
W razie wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego należy wdrożyć leczenie objawowe oraz
kontrolować podstawowe czynności życiowe. Pacjenta należy ułożyć na plecach, z nogami
uniesionymi. Jeśli to nie wystarczy, należy zwiększyć objętość osocza, podając wlew z np.
izotonicznym roztworem soli. Jeśli postępowanie to nie będzie skuteczne, można podać leki
sympatykomimetyczne.
Kandesartan nie jest usuwany przez hemodializę.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: antagoniści receptora angiotensyny II, proste
Kod ATC: C09 CA 06.
Mechanizm działania
Angiotensyna II jest głównym hormonem układu renina-angiotensyna-aldosteron działającym na
naczynia i ma istotne znaczenie w patofizjologii nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca oraz
innych chorób układu sercowo-naczyniowego. Odgrywa także istotną rolę w patogenezie krańcowego
przerostu i uszkodzenia narządów. Główne działania fizjologiczne angiotensyny II, takie jak skurcz
naczyń, pobudzanie wydzielania aldosteronu, regulacja równowagi wodno-elektrolitowej oraz
pobudzanie wzrostu komórek, odbywają się za pośrednictwem receptora typu 1 (AT ).
Działanie farmakodynamiczne
Kandesartan cyleksetylu jest prolekiem odpowiednim do stosowania doustnego. Podczas wchłaniania
z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany na drodze hydrolizy estru, do postaci czynnej -
kandesartanu. Kandesartan jest antagonistą receptora angiotensyny II, działającym wybiórczo na
receptory AT charakteryzującym się silnym wiązaniem z receptorem i powolnym odblokowywaniem
tego połączenia. Nie ma aktywności agonistycznej.
Kandesartan nie hamuje aktywności ACE, która powoduje przekształcenie angiotensyny I
w angiotensynę II i rozpad bradykininy. Kandesartan nie wpływa na aktywność ACE i nie nasila
działania bradykininy ani substancji P. Kontrolowane badania kliniczne, w których porównywano
kandesartan z inhibitorami ACE wykazały, że częstość występowania kaszlu u pacjentów
zażywających kandesartan cyleksetylu była mniejsza. Kandesartan nie wiąże się z innymi receptorami
hormonów ani kanałami jonowymi mającymi duże znaczenie w regulacji układu sercowo-
naczyniowego i ich nie blokuje. Działanie antagonistyczne na receptory (AT ) angiotensyny II
wywołuje zależne od dawki zwiększenie stężenia reniny, angiotensyny I i angiotensyny II w osoczu
oraz zmniejszenie stężenia aldosteronu w osoczu.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
Nadciśnienie tętnicze
W nadciśnieniu tętniczym kandesartan wywołuje zależne od dawki, długotrwałe obniżenie ciśnienia
tętniczego. Działanie przeciwnadciśnieniowe jest wynikiem zmniejszenia całkowitego oporu
naczyniowego bez odruchowego przyspieszenia rytmu serca. Nie ma doniesień o znacznym lub
nasilonym niedociśnieniu po zażyciu pierwszej dawki lub efektu „odbicia” po przerwaniu leczenia.
Po podaniu pojedynczej dawki kandesartanu cyleksetylu, działanie przeciwnadciśnieniowe występuje
zazwyczaj w ciągu 2 godzin. Podczas długotrwałego leczenia pełne działanie hipotensyjne
z zastosowaniem jakiejkolwiek dawki występuje zwykle w ciągu czterech tygodni i utrzymuje się
podczas długotrwałego leczenia. Wyniki metaanalizy wykazały, że średni wzrost skuteczności
leczenia po zwiększeniu dawki z 16 mg do 32 mg raz na dobę był nieznaczny. Analizując jednak
różnice międzyosobnicze, u niektórych pacjentów można oczekiwać większej od średniej skuteczności
leczenia. Zażywanie kandesartanu cyleksetylu raz na dobę zapewnia skuteczne i płynne obniżenie
ciśnienia tętniczego utrzymujące się przez ponad 24 godziny, z małą różnicą między maksymalnym
i minimalnym działaniem leku w przerwach miedzy kolejnymi dawkami. Działanie
przeciwnadciśnieniowe i tolerancja kandesartanu i lozartanu były porównywane w dwóch
randomizowanych badaniach, przeprowadzonych metodą podwójnie ślepej próby, z udziałem
1268 pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Maksymalne obniżenie
ciśnienia tętniczego wynosiło 13,1/10,5 mmHg (skurczowe/rozkurczowe) w przypadku stosowania
kandesartanu cyleksetylu w dawce 32 mg raz na dobę i 10,0/8,7 mmHg w przypadku stosowania
lozartanu potasu w dawce 100 mg raz na dobę (różnica w obniżeniu ciśnienia wyniosła 3,1/1,8 mmHg,
p<0,0001/p<0,0001).
Podczas jednoczesnego stosowania kandesartanu cyleksetylu i hydrochlorotiazydu działanie
przeciwnadciśnieniowe tych leków sumuje się. Wzmocnienie efektu przeciwnadciśnieniowego
uzyskuje się również podczas jednoczesnego stosowania kandesartanu cyleksetylu i amlodypiny lub
felodypiny.
Działanie przeciwnadciśnieniowe produktów leczniczych hamujących układ renina-angiotensyna-
aldosteron u pacjentów rasy czarnej (wykazujących zwykle mniejszą aktywność reninową osocza) jest
słabsze niż u pacjentów innych ras. Zależność ta dotyczy również kandesartanu. W otwartym badaniu
klinicznym, z udziałem 5156 pacjentów z podwyższonym ciśnieniem rozkurczowym, obniżenie
ciśnienia tętniczego podczas leczenia kandesartanem było znacząco mniejsze u pacjentów rasy czarnej
niż u pacjentów innych ras (odpowiednio 14,4/10,3 mmHg względem 19,0/12,7 mmHg,
p<0,0001/p<0,0001).
Kandesartan zwiększa przepływ krwi w nerkach, przy czym nie wpływa na współczynnik filtracji
kłębuszkowej ani nie zwiększa go, powoduje natomiast zmniejszenie nerkowego oporu naczyniowego
oraz frakcji filtracyjnej. W 3-miesięcznym badaniu klinicznym prowadzonym u pacjentów
z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu II z mikroalbuminurią wykazano, że w trakcie leczenia
przeciwnadciśnieniowego kandesartanem cyleksetylu zmniejsza się wydalanie albumin z moczem
(stosunek albumin do klirensu kreatyniny, średnio 30%, 95% przedział ufności 15-42%). Obecnie brak
jest danych dotyczących wpływu kandesartanu na rozwój nefropatii cukrzycowej.
W randomizowanym badaniu klinicznym Study on Cognition and Prognosis in the Elderly trwającym
średnio 3,7 lat, w którym brało udział 4937 pacjentów z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem
tętniczym (w wieku 70-89 lat; 21% pacjentów w wieku 80 lat lub starszych), badano wpływ
kandesartanu cyleksetylu stosowanego raz na dobę w dawkach 8-16 mg (średnia dawka 12 mg), na
chorobowość i umieralność z powodu chorób sercowo-naczyniowych. Pacjenci otrzymywali
kandesartan cyleksetylu lub placebo oraz dodatkowo, jeżeli było to konieczne, inne leki
przeciwnadciśnieniowe. W grupie pacjentów zażywających kandesartan ciśnienie tętnicze zostało
obniżone ze 166/90 do 145/80 mmHg, natomiast w grupie kontrolnej ze 167/90 do 149/82 mmHg.
W pierwszorzędowym punkcie końcowym badania, który stanowiły ciężkie zdarzenia sercowo-
naczyniowe (śmierć w wyniku chorób sercowo-naczyniowych, udar mózgu i zawał serca
niezakończone zgonem pacjenta), nie wykazano istotnej statystycznie różnicy. W grupie pacjentów
zażywających kandesartan odnotowano 26,7 zdarzeń na 1000 pacjento-lat, natomiast w grupie
kontrolnej 30 zdarzeń na 1000 pacjento-lat (ryzyko względne 0,89, 95% CI 0,75 do 1,06, p = 0,19).
Dwa duże randomizowane, kontrolowane badania kliniczne ONTARGET (ang. ONgoing Telmistartan
Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (ang. The
Veterans Affairs Nefropathy in Diabetes) badały jednoczesne zastosowanie inhibitora ACE z
antagonistami receptora angiotensyny II.
Badanie ONTARGET było przeprowadzone z udziałem pacjentów z chorobami układu sercowo-
naczyniowego, chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi,
udowodnionymi uszkodzeniami narządów docelowych. Badanie VA NEPHRON-D było
przeprowadzone z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz z nefropatią cukrzycową.
Badania te wykazały brak istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowe i (lub) wyniki w
zakresie chorobowości oraz śmiertelności sercowo-naczyniowej, podczas gdy zaobserwowano
zwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia, w porównaniu z
monoterapią. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych tych leków,
przytoczone wyniki również mają znaczenie w przypadku innych inhibitorów ACE oraz antagonistów
receptora angiotensyny II.
Dlatego też u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE
oraz antagonistów receptora angiotensyny II.
Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal
Disease Endpoints) było zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu do
standardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z
cukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek oraz/lub z chorobą układu sercowo-naczyniowego.
Badanie zostało przedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych.
Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskiren w
odniesieniu do grupy placebo. W grupie otrzymującej aliskiren odnotowano również częstsze
występowanie zdarzeń niepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia,
niedociśnienie i niewydolność nerek) względem grupy placebo.
Dzieci i młodzież – nadciśnienie tętnicze
Działanie przeciwnadciśnieniowe kandesartanu było oceniane u dzieci z nadciśnieniem tętniczym
w wieku od 1 do <6 lat oraz w wieku od 6 do <17 dwóch randomizowanych, podwójnie
zaślepionych, wieloośrodkowych, 4-tygodniowych badaniach klinicznych.
U dzieci w wieku od 1 do <6 lat, 93 pacjentów, z których 74% miało chorobę nerek, zostało
zrandomizowanych do otrzymywania doustnej dawki kandesartanu cyleksetylu w zawiesinie
wynoszącej 0,05, 0,20 lub 0,40 mg/kg mc. raz na dobę. Główną metodę analizy stanowiła ocena
nachylenia zmiany ciśnienia tętniczego skurczowego (ang. SBP) w funkcji dawki. SBP oraz ciśnienie
tętnicze rozkurczowe (ang. DBP) zmniejszyło się o 6,0/5,2 do 12,0/11,1 mmHg względem wartości
wyjściowych w trzech grupach dawkowych kandesartanu cyleksetylu. Jednakże, ponieważ
w badaniach nie było grupy kontrolnej pacjentów przyjmujących placebo, rzeczywista wielkość
wpływu leku na ciśnienie tętnicze pozostaje niepewna, co sprawia, że dokonanie wiążącej oceny
stosunku korzyści do ryzyka w tej grupie wiekowej jest trudne.
U dzieci w wieku od 6 do <17 lat, 240 pacjentów zostało zrandomizowanych do otrzymywania
placebo albo małej, średniej lub dużej dawki kandesartanu cyleksetylu w proporcjach 1: 2: 2: 2.
U dzieci o masie ciała <50 kg, dawki kandesartanu cyleksetylu wynosiły 2, 8 lub 16 mg raz na dobę.
U dzieci o masie ciała > 50 kg, dawki kandesartanu cyleksetylu wynosiły 4, 16 lub 32 mg raz na dobę.
Kandesartan w dawkach analizowanych łącznie zmniejszał ciśnienie tętnicze skurczowe w pozycji
siedzącej (SiSBP) o 10,2 mmHg (P<0,0001) oraz ciśnienie tętnicze rozkurczowe w pozycji siedzącej
(SiDBP) (P=0,0029) o 6,6 mmHg, względem wartości wyjściowych. W grupie pacjentów
przyjmujących placebo również obserwowano zmniejszenie SiSBP o 3,7 mmHg (p=0,0074) oraz
zmniejszenie SiDBP o 1,80 mmHg (p=0,0992) względem wartości wyjściowych. Pomimo znacznego
efektu placebo wszystkie poszczególne dawki kandesartanu (oraz wszystkie dawki połączone)
wykazywały znamienną wyższość względem placebo. Maksymalna odpowiedź polegająca na
zmniejszeniu ciśnienia krwi u dzieci o masie ciała poniżej oraz powyżej 50 kg była osiągana
odpowiednio przy stosowaniu dawek 8 mg oraz 16 mg, a powyżej tych dawek odpowiedź osiągała
plateau.
Spośród pacjentów włączonych do badań, 47% stanowiły dzieci rasy czarnej oraz 29% stanowiły
dziewczynki; średnia wieku +/– SD wynosiła 12,9 +/– 2,6 lat. U dzieci w wieku od 6 do <17 lat
obserwowano tendencję do mniejszego wpływu leku na ciśnienie tętnicze krwi u pacjentów rasy
czarnej w porównaniu z pacjentami innych ras.
Niewydolność serca
Badanie CHARM (Candesartan in Heart failure - Assessment of Reduction in Mortality and
morbidity) wykazało, że leczenie kandesartanem cyleksetylu zmniejsza umieralność, konieczność
hospitalizacji z powodu niewydolności serca oraz poprawia stan pacjentów z zaburzoną czynnością
skurczową lewej komory serca.
To badanie, kontrolowane placebo, przeprowadzone metodą podwójnie ślepej próby obejmowało
pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, należących do grup od II do IV według klasyfikacji
NYHA i składało się z trzech oddzielnych badań: CHARM-Alternative (n = 2028) z udziałem
pacjentów nieleczonych wcześniej inhibitorami ACE z powodu ich nietolerancji (głównie z powodu
kaszlu, 72%), u których LVEF ≤ 40%; CHARM-Added (n = 2548) z udziałem pacjentów leczonych
uprzednio inhibitorami ACE, u których LVEF ≤ 40%, i CHARM-Preserved (n = 3023) z udziałem
pacjentów, u których LVEF > 40%. Pacjenci leczeni optymalnie z powodu przewlekłej niewydolności
serca zostali losowo przydzieleni do grupy placebo lub grupy kandesartanu cyleksetylu (w dawkach
zwiększanych stopniowo od 4 mg lub 8 mg raz na dobę do 32 mg raz na dobę, bądź największej
tolerowanej dawki; średnia dawka wynosiła 24 mg) i byli obserwowani w medianie 37,7 miesięcy. Po
6 miesiącach leczenia 63% pacjentów nadal przyjmujących kandesartan cyleksetylu (89%)
otrzymywało najwyższą dawkę wynoszącą 32 mg.
W badaniu CHARM-Alternative umieralność z powodu chorób układu krążenia lub pierwsza
hospitalizacja z powodu przewlekłej niewydolności serca, oceniane jako złożony punkt końcowy, była
znacząco mniejsza po zastosowaniu kandesartanu w porównaniu z placebo (HR 0,77, 95% CI 0,67-
0,89, p<0,001). Odpowiada to zmniejszeniu ryzyka względnego o 23%. Punkt końcowy wśród
pacjentów przyjmujących kandesartan osiągnęło 33,0% (95%CI: 30,1 do 36,0) a wśród pacjentów
przyjmujących palcebo 40,0% (95%CI: 37,0 do 43,1), bezwzględna różnica 7,0% (95%CI: 11,2 do
2,8). W badaniu tym jeden pacjent na 14 leczonych kandesartanem uniknął zgonu z powodu chorób
sercowo-naczyniowych lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Ogólna umieralność
z jakichkolwiek przyczyn i pierwsza hospitalizacja z powodu niewydolności serca, oceniane jako
złożony punkt końcowy, była także znacząco mniejsza po zastosowaniu kandesartanu HR 0,80 (95%
CI 0,70-0,92, p = 0,001). Złożony punkt końcowy wśród pacjentów przyjmujących kandesartan
osiągnęło 36,6% (95%CI: 33,7 do 39,7) a wśród pacjentów przyjmujących placebo 42,7% (95%CI:
39,6 do 45,8), bezwzględna różnica 6,0% (95%CI:10,3 do 1,8). Kandesartan wpływał na zmniejszenie
obu składowych złożonego punktu końcowego, czyli umieralności i chorobowości (hospitalizacja
z powodu przewlekłej niewydolności serca). W wyniku leczenia kandesartanem cyleksetylu poprawił
się stan pacjentów oceniany według klasyfikacji NYHA (p = 0,008).
W badaniu CHARM-Added umieralność z powodu chorób sercowo-naczyniowych i pierwsza
hospitalizacja z powodu przewlekłej niewydolności serca, oceniane jako złożony punkt końcowy, była
znacząco mniejsza po zastosowaniu kandesartanu w porównaniu z placebo (HR 0,85, 95% CI 0,75-
0,96, p = 0,011). Wyniki te odpowiadają zmniejszeniu ryzyka względnego o 15%. Złożony punkt
końcowy wśród pacjentów przyjmujących kandesartan osiągnęło 37,9% (95%CI: 35,2 do 40,6)
a wśród pacjentów przyjmujących placebo 42,3% (95%CI: 39,6 do 45,1), bezwzględna różnica 4,4%
(95%CI:8,2 do 0,6). W badaniu tym jeden pacjent na 23 leczonych kandesartanem uniknął zgonu
z powodu chorób sercowo-naczyniowych lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Całkowita
umieralność z jakichkolwiek przyczyn i pierwsza hospitalizacja z powodu przewlekłej niewydolności
serca, oceniane jako złożony punkt końcowy, były również znacząco mniejsze podczas stosowania
kandesartanu (HR 0,87, 95% CI 0,78-0,98, p = 0,021). Złożony punkt końcowy wśród pacjentów
przyjmujących kandesartan osiągnęło 42,2% (95%CI: 39,5 do 45,0) a wśród pacjentów przyjmujących
placebo 46,1% (95%CI: 43,4 do 48,9), bezwzględna różnica 3,9% (95%CI:7,8 do 0,1). Kandesartan
wpływał korzystnie na zmniejszenie obu składowych złożonego punktu końcowego, czyli
umieralności i chorobowości. W wyniku leczenia kandesartanem cyleksetylem poprawiał się stan
pacjentów oceniany według klasyfikacji NYHA (p = 0,020).
W badaniu CHARM-Preserved umieralność z powodu chorób sercowo-naczyniowych i pierwsza
hospitalizacja z powodu przewlekłej niewydolności serca, oceniane jako złożony punkt końcowy, nie
była statystycznie mniejsza (HR 0,89, 95% CI 0,77-1,03, p = 0,118).
Ogólna umieralność nie była statystycznie znamienna gdy oceniano ją oddzielnie w każdym z trzech
badań CHARM. Jednak ogólna umieralność była oceniana również łącznie w badaniach CHARM-
Alternative i CHARM-Added (HR 0,88, 95% CI 0,79-0,98, p = 0,018) oraz we wszystkich trzech
badaniach (HR 0,91, 95% CI 0,83-1,00, p = 0,055).
Korzystny wpływ kandesartanu na zmniejszenie śmiertelności z powodów sercowo-naczyniowych
i częstości hospitalizacji z powodu przewlekłej niewydolności serca nie zależał od wieku, płci i innych
stosowanych jednocześnie leków. Kandesartan był skuteczny także u pacjentów zażywających
jednocześnie β-adrenolityki i inhibitory ACE, a skuteczność kandesartanu stwierdzono niezależnie od
stosowania inhibitorów ACE w dawkach docelowych, zgodnie z zalecanymi schematami leczenia.
U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i zaburzoną czynnością lewej komory serca (frakcja
wyrzutowa lewej komory, LVEF ≤ 40%) kandesartan zmniejsza obwodowy opór naczyniowy i
ciśnienie w kapilarach płucnych, zwiększa aktywność reninową osocza i stężenie angiotensyny II oraz
zmniejsza stężenie aldosteronu w osoczu.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie i dystrybucja
Po podaniu doustnym kandesartan cyleksetylu jest przekształcany do postaci czynnej – kandesartanu.
Bezwzględna biodostępność kandesartanu po podaniu w postaci roztworu doustnego kandesartanu
cyleksetylu wynosi około 40%. Względna biodostępność kandesartanu po podaniu w postaci tabletki
wynosi, w porównaniu z roztworem doustnym, około 34%, z bardzo małą zmiennością osobniczą.
Szacowana bezwzględna biodostępność po podaniu w postaci tabletki wynosi 14%. Średnie
maksymalne stężenie w surowicy (C ) występuje po 3-4 godzinach od zażycia tabletki. Stężenie
kandesartanu w surowicy zwiększa się liniowo wraz ze zwiększaniem dawki w zakresie dawek
terapeutycznych. Nie obserwuje się zależnej od płci różnicy w farmakokinetyce kandesartanu.
Spożywany posiłek nie wpływa istotnie na pole pod krzywą zależności stężenia kandesartanu od czasu
(AUC).
Kandesartan wiąże się silnie z proteinami osocza (w ponad 99%). Pozorna objętość dystrybucji
kandesartanu wynosi 0,1 l/kg mc.
Biodostępność kandesartanu nie zależy od przyjmowanego pożywienia.
Metabolizm i eliminacja
Kandesartan jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem i żółcią i tylko niewielka część
jest metabolizowana w wątrobie (CYP2C9). Dostępne badania interakcji nie wykazują wpływu na
CYP2C9 i CYP3A4. W badaniach in vitronie zaobserwowano interakcji z lekami których metabolizm
zależy od cytochromu P450 izoenzymów CYP1A2, CYP2A6, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6,
CYP2E1, CYP3A4 i nie należy oczekiwać takiej interakcji in vivo. Okres półtrwania w fazie
eliminacji kandesartanu wynosi około 9 godzin. Kandesartan nie kumuluje się po wielokrotnym
podaniu dawek.
Całkowity klirens kandesartanu wynosi około 0,37 ml/min/kg mc., w tym klirens nerkowy wynosi
0,19 ml/min/kg mc. Wydalanie kandesartanu przez nerki odbywa się zarówno na drodze filtracji
kłębuszkowej, jak i czynnego wydzielania kanalikowego. Po doustnym podaniu kandesartanu
cyleksetylu znakowanego izotopem C około 26% dawki jest wydalane z moczem w postaci
kandesartanu, natomiast 7% w postaci nieczynnego metabolitu, podczas gdy w kale 56% dawki
wykrywa się w postaci kandesartanu, a 10% w postaci nieczynnego metabolitu.
Farmakokinetyka u szczególnych grup pacjentów
W porównaniu do pacjentów młodszych, u osób w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) C i AUC
kandesartanu zwiększają się odpowiednio o około 50% i 80%. Jednakże, reakcja ciśnienia krwi oraz
częstość występowania działań niepożądanych są podobne po podaniu dawki kandesartanu u
pacjentów młodych i w wieku podeszłym (patrz punkt 4.2).
U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością nerek C oraz AUC kandesartanu
zwiększają się podczas wielokrotnego podawania dawek odpowiednio o około 50% i 70%, jednak t
nie zmienia się w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z ciężką
niewydolnością nerek wartości te zwiększają się odpowiednio o około 50% i 110%. T w fazie
eliminacji kandesartanu był około dwukrotnie dłuższy u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek.
AUC kandesartanu u pacjentów poddawanych hemodializie oraz u pacjentów z ciężką niewydolnością
nerek były podobne.
W dwóch badaniach obejmujących pacjentów z lekką do umiarkowanej niewydolnością wątroby
zaobserwowano wzrost średni AUC kandesartanu o około 20% w jednym badaniu i o około 80% w
drugim badaniu (patrz punkt 4.2). Nie ma danych dotyczących ciężkiej niewydolności wątroby.
Dzieci i młodzież
Właściwości farmakokinetyczne kandesartanu były oceniane u dzieci z nadciśnieniem tętniczym
w wieku od 1 do <6 lat oraz od 6 do <17 w dwóch badaniach farmakokinetycznych
z zastosowaniem dawki pojedynczej.
U dzieci w wieku od 1 do <6 lat, 10 dzieci o masie ciała od do <25 kg otrzymywało dawkę
pojedynczą leku wynoszącą 0,2 mg/kg mc. w zawiesinie doustnej. Nie zaobserwowano żadnej
korelacji pomiędzy C a AUC w zależności od wieku lub masy ciała dziecka. Nie gromadzono
żadnych danych dotyczących klirensu; z tego względu możliwość istnienia korelacji pomiędzy
klirensem a masą ciała/wiekiem w tej populacji pozostaje nieznana.
U dzieci w wieku od 6 do <17 lat, 22 dzieci otrzymywało pojedynczą dawkę leku w postaci tabletki
16 mg. Nie zaobserwowano żadnej korelacji pomiędzy C a AUC w zależności od wieku. Jednakże,
masa ciała wydaje się istotnie korelować z C (p=0,012) oraz AUC (p=0,011). Nie gromadzono
żadnych danych dotyczących klirensu; z tego względu możliwość istnienia korelacji pomiędzy
klirensem a masą ciała/wiekiem w tej populacji pozostaje nieznana.
U dzieci w wieku >6 lat stwierdzono ekspozycję podobną jak u dorosłych, którym podawano taką
samą dawkę leku.
Farmakokinetyka kandesartanu cyleksetylu nie była badana u dzieci w wieku <1 roku.< p>

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Brak jest dowodów wskazujących na wystąpienie nieprawidłowości układowych lub toksycznego
wpływu na narządy docelowe w trakcie stosowania dawek o znaczeniu klinicznym. Przedkliniczne
badania dotyczące bezpieczeństwa, prowadzone na myszach, szczurach, psach i małpach, wykazały
wpływ kandesartanu stosowanego w dużych dawkach na nerki oraz parametry czerwonych komórek
krwi. Kandesartan powodował zmniejszenie liczby czerwonych komórek krwi (erytrocytów,
hemoglobiny, hematokrytu). Wpływ kandesartanu na nerki (tj. śródmiąższowe zapalenie nerek,
rozszerzenie kanalików nerkowych, wałeczki zasadochłonne; zwiększone stężenie mocznika
i kreatyniny w osoczu) może być spowodowany zmniejszeniem ciśnienia tętniczego, co powodowało
zaburzenia przepływu nerkowego. Ponadto kandesartan powoduje rozrost/przerost komórek aparatu
przykłębuszkowego. Uważa się, że zmiany te zostały spowodowane farmakologicznym działaniem
kandesartanu. Nie obserwowano rozrostu/przerostu komórek aparatu przykłębuszkowego u ludzi
przyjmujących kandesartan w dawkach terapeutycznych.
W badaniach przedklinicznych u normotensyjnych noworodków i młodych osobników szczurów
kandesartan powodował zmniejszenie masy ciała oraz masy serca. Podobnie jak u zwierząt dorosłych,
uważa się, że efekty te wynikają z działania farmakologicznego kandesartanu. Podczas stosowania
najmniejszej dawki wynoszącej 10 mg/kg mc. ekspozycja na kandesartan była od 12 do 78 razy
wyższa niż stężenia obserwowane u dzieci w wieku od 1 do <6 lat, które otrzymywały kandesartan
cyleksetylu w dawce 0,2 mg/kg mc. oraz od 7 do 54 razy wyższe niż stężenia obserwowane u dzieci
w wieku od 6 do <17 lat, które otrzymywały kandesartan cyleksetylu w dawce 16 mg. ponieważ
w tych badaniach nie określono stężenia, przy którym nie obserwuje się efektów działania leku,
margines bezpieczeństwa dla tych wpływów na masę serca oraz kliniczna istotność tego
oddziaływania pozostają nieznane.
Toksyczny wpływ na płód obserwowano w późniejszym okresie ciąży (patrz punkt 4.6).
Kandesartan stosowany w dawkach terapeutycznych w badaniach in vitroi in vivodotyczących
mutagenności nie wykazywał działania mutagennego lub klastogennego.
Kandesartan nie wykazuje działania rakotwórczego.
Układ renina-angiotensyna-aldosteron odgrywa krytycznie ważną rolę w rozwoju nerki w życiu
płodowym. Wykazano, że zablokowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron prowadzi do
nieprawidłowego rozwoju nerek u bardzo młodych myszy. Podawanie leków, które oddziałują
bezpośrednio na układ renina-angiotensyna-aldosteron może zaburzać prawidłowy rozwój nerek.
Z tego powodu dzieci w wieku poniżej 1 roku nie powinny przyjmować kandesartanu (patrz
punkt 4.3).

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Laktoza jednowodna
Skrobia kukurydziana
Hydroksypropyloceluloza (nisko podstawiona)
Makrogol 6000
Karmeloza wapniowa
Żelaza tlenek, czerwony (E 172)
Magnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Brak specjalnych zaleceń dotyczących warunków przechowywania.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blister PVC/PE/PVDC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Wielkości opakowań: 7, 14, 15, 20, 28, 30, 50, 56, 90, 98, 100 tabletek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego

do stosowania
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie
z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Ranbaxy (Poland) Sp. z o.o.
ul. Idzikowskiego 16
00-710 Warszawa

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

8 mg: Pozwolenie nr 17089
16 mg: Pozwolenie nr 17090

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 04.08.2010 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 13.04.2016 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

• 18.06.2025 r.