Rombidux

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Rombidux, 10 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka powlekana zawiera 10 mg rywaroksabanu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu
Każda tabletka powlekana zawiera 53,57 mg laktozy jednowodnej, patrz punkt 4.4.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana (tabletka)
Jasnoróżowe, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki powlekane z wytłoczonym ‘R” z jednej strony
oraz liczbą „10” z drugiej strony.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) u dorosłych pacjentów po przebytej
planowej alloplastyce stawu biodrowego lub kolanowego.
Leczenie zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) i zatorowości płucnej (ZP) oraz profilaktyka nawrotowej
ZŻG i ZP u dorosłych (patrz punkt 4.4 Pacjenci hemodynamicznie niestabilni z zatorowością płucną).

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie
Profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) u dorosłych pacjentów po przebytej
planowej alloplastyce stawu biodrowego lub kolanowego
Zalecana dawka to 10 mg rywaroksabanu przyjmowanego doustnie, raz na dobę. Początkową dawkę
należy przyjąć w ciągu 6 do 10 godzin od zakończenia zabiegu chirurgicznego, pod warunkiem
utrzymanej hemostazy.
Czas trwania leczenia zależy od indywidualnego ryzyka wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-
zatorowej, które jest uzależnione od rodzaju zabiegu ortopedycznego.

• U pacjentów poddawanych dużym zabiegom stawu biodrowego zaleca się leczenie przez 5 tygodni.
• U pacjentów poddawanych dużym zabiegom stawu kolanowego zaleca się leczenie przez 2 tygodnie.

1
W przypadku pominięcia dawki pacjent powinien niezwłocznie przyjąć produkt Rombidux
i następnego dnia kontynuować zalecane przyjmowanie raz na dobę.
Leczenie ZŻG, leczenie ZP i profilaktyka nawrotowej ZŻG i ZP
Zalecana dawka do początkowego leczenia ostrej ZŻG lub ZP to 15 mg dwa razy na dobę przez
pierwsze trzy tygodnie, a następnie 20 mg raz na dobę do kontynuacji leczenia i w profilaktyce
nawrotowej ZŻG i ZP.
Krótkotrwałe leczenie (co najmniej przez 3 miesiące) należy rozważyć u pacjentów z ZŻG lub ZP
spowodowanymi poważnymi przejściowymi czynnikami ryzyka (tj. niedawno przebyty poważny
zabieg chirurgiczny lub poważny uraz). Dłuższy okres leczenia należy rozważyć u pacjentów z wtórną
ZŻG lub ZP niezwiązaną z poważnymi przejściowymi czynnikami ryzyka, z idiopatyczną ZŻG lub
ZP, lub z nawrotową ZŻG lub ZP w wywiadzie.
Jeśli zalecana jest przedłużona profilaktyka nawrotowej ZŻG lub ZP (co najmniej 6 miesięcy po
zakończeniu leczenia ZŻG lub ZP), zalecana dawka to 10 mg raz na dobę. U pacjentów, u których
występuje duże ryzyko nawrotu ZŻG lub ZP, takich jak pacjenci z powikłanymi chorobami
współistniejącymi lub z nawrotową ZŻG lub ZP w okresie przedłużonej profilaktyki z produktem
Rombidux 10 mg raz na dobę, należy rozważyć stosowanie produktu Rombidux w dawce 20 mg raz
na dobę.
Okres leczenia i dawkę należy dostosować indywidualnie po dokładnej ocenie korzyści wynikających
z leczenia w stosunku do ryzyka wystąpienia krwawienia (patrz punkt 4.4).

W przypadku pominięcia dawki w trakcie fazy leczenia ze schematem 15 mg dwa razy na dobę (dzień
1-21) pacjent powinien niezwłocznie przyjąć produkt Rombidux w celu zapewnienia przyjęcia 30 mg
produktu Rombidux na dobę. W takim przypadku możliwe jest jednoczesne przyjęcie dwóch tabletek
15 mg. Następnego dnia pacjent powinien kontynuować regularne zalecone dawkowanie 15 mg dwa
razy na dobę.
W przypadku pominięcia dawki w trakcie fazy leczenia ze schematem jeden raz na dobę pacjent
powinien niezwłocznie przyjąć produkt Rombidux i następnego dnia kontynuować zalecane
dawkowanie raz na dobę. Nie należy stosować dawki podwójnej tego samego dnia w celu
uzupełnienia pominiętej dawki.
Zmiana leczenia z antagonistów witaminy K (ang. VKA - Vitamin K Antagonists) na produkt
Rombidux
W przypadku pacjentów leczonych na ZŻG, ZP i w profilaktyce nawrotów należy przerwać leczenie
VKA i rozpocząć leczenie produktem Rombidux, gdy INR wynosi ≤2,5.
W przypadku przejścia pacjentów z VKA na produkt Rombidux wartości Międzynarodowego
Współczynnika Znormalizowanego (INR) będą nieprawdziwie podwyższone po przyjęciu produktu
2
Rombidux. INR nie jest właściwy do pomiaru działania przeciwzakrzepowego produktu Rombidux
i z tego powodu nie należy go stosować (patrz punkt 4.5).
Zmiana leczenia z produktu Rombidux na antagonistów witaminy K (VKA)
Istnieje możliwość niewłaściwej antykoagulacji w czasie zmiany leczenia produktem Rombidux na
VKA. W czasie jakiejkolwiek zmiany na alternatywny lek przeciwzakrzepowy należy zapewnić ciągłą
właściwą antykoagulację. Należy zauważyć, że produkt Rombidux może się przyczynić do
podwyższonego INR.
Pacjentom zmieniającym leczenie z produktu Rombidux na VKA należy równocześnie podawać
VKA, aż INR będzie ≥2,0. Przez pierwsze dwa dni okresu zmiany należy stosować standardowe
dawkowanie początkowe VKA, a następnie dawkowanie VKA według testów INR. Jeśli pacjenci są
leczeni zarówno produktem Rombidux, jak i VKA, nie należy badać INR wcześniej niż 24 godziny po
poprzedniej dawce, ale przed następną dawką produktu Rombidux. Po przerwaniu stosowania
produktu Rombidux wiarygodne badania INR można wykonać co najmniej 24 godziny po ostatniej
dawce (patrz punkty 4.5 i 5.2).
Zmiana leczenia z pozajelitowych leków przeciwzakrzepowych na produkt Rombidux
U pacjentów aktualnie otrzymujących pozajelitowy lek przeciwzakrzepowy, należy przerwać jego
przyjmowanie i rozpocząć stosowanie produktu Rombidux od 0 do 2 godzin przed czasem następnego
zaplanowanego podania pozajelitowego produktu leczniczego (np. heparyny drobnocząsteczkowej)
lub w czasie przerwania ciągle podawanego pozajelitowego produktu leczniczego (np. dożylnej
heparyny niefrakcjonowanej).
Zmiana leczenia z produktu Rombidux na pozajelitowe leki przeciwzakrzepowe
Pierwszą dawkę pozajelitowego leku przeciwzakrzepowego podać w czasie, gdy powinna być przyjęta
następna dawka produktu Rombidux.
Szczególne grupy pacjentów
Zaburzenia czynności nerek
Ograniczone dane kliniczne wskazują, że u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens
kreatyniny 15-29 ml/min) znacznie zwiększa się stężenie rywaroksabanu w osoczu krwi. Zatem należy
zachować ostrożność stosując Rombidux w tej grupie pacjentów. Nie zaleca się stosowania produktu
Rombidux u pacjentów z klirensem kreatyniny <15 ml min (patrz punkty 4.4 i 5.2).< p>

• W profilaktyce żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) u dorosłych pacjentów po przebytej planowej alloplastyce stawu biodrowego lub kolanowego, nie ma potrzeby zmiany dawki u pacjentów z łagodnym (klirens kreatyniny 50-80 ml/min) lub umiarkowanym (klirens kreatyniny 30-49 ml/min) zaburzeniem czynności nerek (patrz punkt 5.2).
• W leczeniu ZŻG, leczeniu ZP i profilaktyce nawrotowej ZŻG i ZP, nie ma potrzeby dostosowania zalecanej dawki u pacjentów z łagodnym (klirens kreatyniny 50-80 ml/min) zaburzeniem czynności nerek (patrz punkt 5.2).

Pacjenci z umiarkowanym (klirens kreatyniny 30-49 ml/min) lub ciężkim (klirens kreatyniny
15-29 ml/min) zaburzeniem czynności nerek: powinni być leczeni 15 mg dwa razy na dobę przez
pierwsze 3 tygodnie. Następnie, gdy zalecaną dawką jest 20 mg raz na dobę, zmniejszenie dawki
z 20 mg raz na dobę do 15 mg raz na dobę należy brać pod uwagę tylko jeśli ocenione u pacjenta
ryzyko krwawień przewyższa ryzyko nawrotowej ZŻG i ZP. Zalecenia dotyczące stosowania 15 mg
3
jest oparte na modelowaniu PK i nie było badane w tym stanie klinicznym (patrz punkty 4.4, 5.1
i 5.2).
Jeśli zalecana dawka to 10 mg raz na dobę, nie ma potrzeby stosowania innej dawki niż zalecana.
Zaburzenia czynności wątroby
Produkt Rombidux jest przeciwwskazany u pacjentów z chorobą wątroby, która wiąże się
z koagulopatią i ryzykiem krwawienia o znaczeniu klinicznym, w tym u pacjentów z marskością
wątroby stopnia B i C wg klasyfikacji Child-Pugh (patrz punkty 4.3 i 5.2).
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma potrzeby zmiany dawkowania (patrz punkt 5.2).
Masa ciała
Nie ma potrzeby zmiany dawkowania (patrz punkt 5.2).
Płeć
Nie ma potrzeby zmiany dawkowania (patrz punkt 5.2).
Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu Rombidux u dzieci w wieku od
0 do 18 lat. Dane nie są dostępne. Produkt leczniczy Rombidux nie jest zalecany do stosowania
u dzieci w wieku poniżej 18 lat.
Sposób podawania
Podanie doustne
Produkt leczniczy Rombidux 10 mg, tabletki można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku (patrz
punkty 4.5 i 5.2).
Dla pacjentów, którzy nie mogą połykać całych tabletek, tabletkę Rombidux można rozgnieść
i wymieszać z wodą lub przecierem jabłkowym, bezpośrednio przed zastosowaniem i podać doustnie.
Rozgniecioną tabletkę produktu Rombidux można również podawać przez zgłębnik żołądkowy po
potwierdzeniu prawidłowego umiejscowienia tego zgłębnika. Rozgniecioną tabletkę należy podawać
w małej ilości wody przez zgłębnik żołądkowy, który następnie należy przepłukać wodą (patrz punkt

• 5.2).

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną
w punkcie 6.1.
Czynne krwawienie o znaczeniu klinicznym.
Nieprawidłowości i stany stanowiące znaczące ryzyko wystąpienia poważnych krwawień. Obejmują
one czynne lub ostatnio przebyte owrzodzenia w obrębie przewodu pokarmowego, nowotwór złośliwy
z wysokim ryzykiem krwawienia, ostatnio przebyty uraz mózgu lub kręgosłupa, ostatnio przebyty
zabieg chirurgiczny mózgu, kręgosłupa lub okulistyczny, ostatnio przebyty krwotok
4
wewnątrzczaszkowy, stwierdzona lub podejrzewana obecność żylaków przełyku, żylno-tętnicze wady
rozwojowe, tętniak naczyniowy lub poważne nieprawidłowości w obrębie naczyń
wewnątrzrdzeniowych lub śródmózgowych.
Jednoczesne leczenie innymi produktami przeciwzakrzepowymi np. heparyną niefrakcjonowaną,
heparynami drobnocząsteczkowymi (enoksaparyna, dalteparyna, itp.), pochodnymi heparyny
(fondaparynuks, itp.), doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi (warfaryna, eteksylan dabigatranu,
apiksaban, itp.) z wyjątkiem szczególnego przypadku zmiany leczenia przeciwzakrzepowego (patrz
punkt 4.2) lub jeżeli heparyna niefrakcjonowana podawana jest w dawkach koniecznych do
utrzymania drożności cewnika żył głównych lub tętnic (patrz punkt 4.5).
Choroba wątroby, która wiąże się z koagulopatią i ryzykiem krwawienia o znaczeniu klinicznym,
w tym u pacjentów z marskością wątroby stopnia B i C wg klasyfikacji Child-Pugh (patrz punkt 5.2).
Ciąża i karmienie piersią (patrz punkt 4.6).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

W czasie leczenia zalecany jest nadzór kliniczny zgodnie z praktyką leczenia przeciwzakrzepowego.
Ryzyko krwotoku
Podobnie jak w przypadku innych produktów przeciwzakrzepowych, pacjenci otrzymujący Rombidux
są ściśle monitorowani pod kątem objawów krwawienia. W przypadku zwiększonego ryzyka
krwotoków zaleca się ostrożne stosowanie produktu. Należy przerwać stosowanie produktu Rombidux
jeśli wystąpi poważny krwotok (patrz punkt 4.9).
W badaniach klinicznych w trakcie długotrwałego leczenia rywaroksabanem w porównaniu
z leczeniem VKA częściej obserwowano krwawienia z błon śluzowych (np. krwawienie z nosa,
dziąseł, przewodu pokarmowego, moczowo-płciowego, w tym nieprawidłowe krwawienie z dróg
rodnych lub nadmierne krwawienie miesiączkowe) i niedokrwistość. Tak więc, oprócz odpowiedniego
nadzoru klinicznego, badania laboratoryjne hemoglobiny/hematokrytu mogły by być przydatne do
wykrywania utajonego krwawienia i określania ilościowego znaczenia klinicznego jawnego
krwawienia, jeśli uzna się to za stosowne.
Pacjenci z wymienionych poniżej podgrup są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia krwawienia.
Po rozpoczęciu leczenia należy uważnie ich obserwować w celu wykrycia objawów przedmiotowych
i podmiotowych powikłań krwawienia i niedokrwistości (patrz punkt 4.8). U pacjentów
otrzymujących Rombidux leczenie profilaktyczne ŻChZZ po przebytej planowej angioplastyce stawu
biodrowego lub kolanowego, może to polegać na regularnym badaniu fizykalnym, dokładnej
obserwacji drenażu rany pooperacyjnej i okresowym oznaczaniu stężenia hemoglobiny.
W każdym przypadku zmniejszenia stężenia hemoglobiny lub obniżenia ciśnienia tętniczego krwi
o niewyjaśnionej przyczynie należy szukać źródła krwawienia.
Pomimo, że leczenie rywaroksabanem nie wymaga rutynowego monitorowania ekspozycji na lek, to
stężenie rywaroksabanu mierzone skalibrowanym ilościowym testem anty-Xa, może być pomocne
w wyjątkowych sytuacjach, kiedy informacja na temat stężenia rywaroksabanu może ułatwić decyzję
kliniczną np. w przypadku przedawkowania i ratującego życie zabiegu chirurgicznego (patrz punkty

• 5.1 i 5.2).

Pacjenci z zespołem antyfosfolipidowym
Nie zaleca się stosowania doustnych antykoagulantów (ang. DOAC-Direct acting Oral
Anticoagulants) o działaniu bezpośrednim, w tym rywaroksabanu u pacjentów z zakrzepicą
5
w wywiadzie, u których rozpoznano zespół antyfosfolipidowy. W szczególności u pacjentów, którzy
są potrójnie dodatni (w zakresie antykoagulantu tocznia, przeciwciał antykardiolipinowych
i przeciwciał anty-beta 2-glikoproteiny I). Leczenie DOAC może być związane ze zwiększoną
częstością nawrotów zdarzeń zakrzepowych w porównaniu z terapią antagonistą witaminy K (patrz
punkt 5.1).
Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml min) stężenie
rywaroksabanu w osoczu krwi może znacznie się zwiększać (średnio 1,6-krotnie), co może prowadzić
do zwiększonego ryzyka krwawienia. Należy zachować ostrożność stosując Rombidux u pacjentów
z klirensem kreatyniny 15-29 ml/min. Nie zaleca się stosowania produktu Rombidux u pacjentów
z klirensem kreatyniny <15 ml min (patrz punkty 4.2 i 5.2).
U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 30-49 ml/min),
otrzymujących jednocześnie inne produkty lecznicze, które zwiększają stężenia rywaroksabanu
w osoczu krwi produkt Rombidux należy stosować z zachowaniem ostrożności (patrz punkt 4.5).
Interakcje z innymi produktami leczniczymi
Nie zaleca się stosowania produktu Rombidux u pacjentów, u których jednocześnie stosowane jest
systemowe leczenie przeciwgrzybicze produktami leczniczymi z grupy pochodnych azolowych
(takich jak ketokonazol, itrakonazol, worykonazol i pozakonazol), lub u których stosowane są
inhibitory HIV-proteazy (np. rytonawir). Wymienione substancje czynne są silnymi inhibitorami
zarówno CYP3A4, jak i glikoproteiny P, dlatego też mogą zwiększać stężenie rywaroksabanu
w osoczu krwi do wartości o znaczeniu klinicznym (średnio 2,6-krotnie), co z kolei może prowadzić
do zwiększonego ryzyka krwawienia (patrz punkt 4.5).
Należy zachować ostrożność u pacjentów stosujących jednocześnie produkty lecznicze, które
wpływają na proces hemostazy, takie jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), kwas
acetylosalicylowy (ASA) i inhibitory agregacji płytek krwi lub selektywne inhibitory zwrotnego
wychwytu serotoniny (SSRI) i inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI).
W przypadku pacjentów zagrożonych wystąpieniem owrzodzenia przewodu pokarmowego można
rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia profilaktycznego (patrz punkt 4.5).
Inne czynniki ryzyka krwotoku
Podobnie jak w przypadku innych produktów przeciwzakrzepowych rywaroksaban nie jest zalecany
u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawienia, czyli z:

• wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami krzepnięcia krwi,
• niekontrolowalnym ciężkim nadciśnieniem tętniczym krwi,
• innymi schorzeniami przewodu pokarmowego bez czynnego owrzodzenia, które mogą być przyczyną krwawienia (np. choroba zapalna jelit, zapalenie przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka i choroba refluksowa przełyku),
• retinopatią naczyniową,
• rozstrzeniami oskrzelowymi lub krwawieniem płucnym w wywiadzie.

Pacjenci z protezami zastawek
Rywaroksabanu nie należy stosować w profilaktyce przeciwzakrzepowej u pacjentów, u których
niedawno wykonano przezcewnikową wymianę zastawki aorty (TAVR). Nie badano bezpieczeństwa
stosowania i skuteczności produktu Rombidux u pacjentów z protezami zastawek serca. Z tego
powodu brak jest danych uzasadniających, że Rombidux zapewnia właściwe działanie
przeciwzakrzepowe w tej grupie pacjentów. Leczenie produktem Rombidux nie jest zalecane u tych
pacjentów.
6
Zabieg chirurgiczny z powodu złamania bliższego odcinka kości udowej
Nie przeprowadzono interwencyjnych badań klinicznych, aby ocenić skuteczność i bezpieczeństwo
stosowania rywaroksabanu u pacjentów po operacyjnym leczeniu złamań bliższego odcinka kości
udowej.
Pacjenci hemodynamicznie niestabilni z zatorowością płucną lub pacjenci wymagający leczenia
trombolitycznego lub embolektomii płucnej
Ponieważ bezpieczeństwo stosowania i skuteczność nie zostały ustalone, produkt Rombidux nie jest
zalecany w zastępstwie do heparyny niefrakcjonowanej u pacjentów z zatorowością płucną, którzy są
hemodynamicznie niestabilni lub mogą być leczeni trombolitycznie bądź poddani embolektomii.
Znieczulenie lub nakłucie podpajęczynówkowe/zewnątrzoponowe
Podczas stosowania znieczulenia przewodowego (znieczulenie podpajęczynówkowe/
zewnątrzoponowe) lub nakłucia podpajęczynówkowego/zewnątrzoponowego u pacjentów
otrzymujących leki przeciwzakrzepowe w celu zapobiegania powikłaniom zakrzepowo-zatorowym,
występuje ryzyko powstania krwiaka zewnątrzoponowego lub podpajęczynówkowego, który może
powodować długotrwałe lub trwałe porażenie. Pooperacyjne zastosowanie stałego cewnika
zewnątrzoponowego lub jednoczesne stosowanie produktów wpływających na hemostazę może
zwiększać ryzyko wystąpienia takich zdarzeń. Ryzyko może być również zwiększone podczas
wykonywania nakłucia zewnątrzoponowego lub podpajęczynówkowego w sposób urazowy lub
wielokrotny. Pacjenci muszą być często kontrolowani pod kątem podmiotowych i przedmiotowych
objawów zaburzeń neurologicznych (np. drętwienie lub osłabienie nóg, zaburzenia czynnościowe jelit
lub pęcherza moczowego). W przypadku stwierdzenia zaburzenia neurologicznego konieczna jest
natychmiastowa diagnostyka i leczenie. Przed wykonaniem zabiegu w obrębie centralnego układu
nerwowego u pacjentów otrzymujących lub mających otrzymać środki przeciwkrzepliwe w celu
profilaktyki przeciwzakrzepowej lekarz powinien dokładnie rozważyć stosunek potencjalnych
korzyści do ryzyka.
Aby zredukować potencjalne ryzyko krwawień związane ze stosowaniem rywaroksabanu podczas
znieczulenia przewodowego (zewnątrzoponowego/podpajęczynówkowego) należy wziąć pod uwagę
profil farmakokinetyczny rywaroksabanu. Założenie lub usunięcie cewnika zewnątrzoponowego lub
nakłucie lędźwiowe najlepiej wykonywać, kiedy działanie przeciwzakrzepowe rywaroksabanu jest
szacowane jako słabe (patrz punkt 5.2).
Cewnik zewnątrzoponowy można usuwać po upływie co najmniej 18 godzin od podania ostatniej
dawki rywaroksabanu.
Kolejną dawkę rywaroksabanu można podać po upływie co najmniej 6 godzin po usunięciu cewnika.
W przypadku nakłucia urazowego należy odczekać 24 godziny przed podaniem rywaroksabanu.
Zalecenia dotyczące dawkowania przed i po zabiegach inwazyjnych i interwencji chirurgicznej innych
niż planowa alloplastyka stawu biodrowego lub kolanowego.
Jeśli wymagany jest zabieg inwazyjny lub interwencja chirurgiczna, należy przerwać stosowanie
produktu Rombidux 10 mg/15 mg/20 mg w miarę możliwości co najmniej 24 godziny przed
interwencją i na podstawie oceny klinicznej lekarza.
Jeśli nie jest możliwe przełożenie zabiegu, należy ocenić zwiększone ryzyko wystąpienia krwawienia
wobec konieczności interwencji.
7
Należy jak najszybciej rozpocząć ponownie stosowanie produktu Rombidux po zabiegu inwazyjnym
lub interwencji chirurgicznej, pod warunkiem, że pozwala na to sytuacja kliniczna i zgodnie
z ustaleniami lekarza prowadzącego osiągnięta jest właściwa hemostaza (patrz punkt 5.2).
Pacjenci w podeszłym wieku
Wraz z wiekiem wzrastać może ryzyko wystąpienia krwotoku (patrz punkt 5.2).
Reakcje skórne
Poważne reakcje skórne, włączając zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się
naskórka i zespół DRESS, były zgłaszane po wprowadzeniu produktu do obrotu i związane ze
stosowaniem rywaroksabanu (patrz punkt 4.8). Ryzyko wystąpienia tych działań jest prawdopodobnie
największe na początku terapii; większość powikłań notowano w ciągu pierwszych tygodni leczenia.
Stosowanie produktu Rombidux powinno zostać przerwane po wystąpieniu pierwszych poważnych
reakcji skórnych (np. rozległych, ostrych i (lub) z towarzyszącym powstawaniem pęcherzy) lub
jakiegokolwiek innego objawu nadwrażliwości w połączeniu ze zmianami na błonach śluzowych.
Informacje dotyczące substancji pomocniczych
Rombidux zawiera laktozę jednowodną. Produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym brakiem laktazy lub zespołem złego
wchłaniania glukozy-galaktozy.
Rombidux zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w jednej tabletce, to znaczy produkt uznaje się za
„wolny od sodu”.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Inhibitory CYP3A4 oraz glikoproteiny P
Jednoczesne podanie rywaroksabanu z ketokonazolem (400 mg raz na dobę) lub rytonawirem (600 mg
2 razy na dobę) prowadziło do 2,6-krotnego/2,5-krotnego zwiększenia średniego AUC dla
rywaroksabanu oraz do 1,7-krotnego/1,6-krotnego zwiększenia średniego stężenia maksymalnego
(C ) rywaroksabanu, ze znacznym nasileniem działania farmakodynamicznego, które może
prowadzić do zwiększonego ryzyka krwawienia. Z tego powodu nie zaleca się stosowania produktu
Rombidux u pacjentów, którzy w tym samym czasie przyjmują leki przeciwgrzybicze z grupy
pochodnych azolowych o działaniu ogólnoustrojowym, takie jak: ketokonazol, itrakonazol,
worykonazol i pozakonazol lub inhibitory HIV-proteazy. Wymienione substancje czynne są silnymi
inhibitorami zarówno CYP3A4, jak i glikoproteiny P (patrz punkt 4.4).
Oczekuje się, że substancje czynne, które silnie hamują tylko jeden ze szlaków eliminacji
rywaroksabanu, albo CYP3A4 albo glikoproteiny P, będą w mniejszym stopniu zwiększać stężenia
rywaroksabanu w osoczu krwi. Dla przykładu klarytromycyna (500 mg 2 razy na dobę), którą uważa
się za silny inhibitor CYP3A4 oraz umiarkowany inhibitor glikoproteiny P, prowadzi do 1,5-krotnego
zwiększenia średniego AUC dla rywaroksabanu oraz 1,4-krotnego zwiększenia C rywaroksabanu.
Interakcja z klarytromycyną nie jest prawdopodobnie istotna klinicznie u większości pacjentów, ale
może być potencjalnie istotna u pacjentów wysokiego ryzyka. (Informacja dotycząca pacjentów
z zaburzeniami czynności nerek: patrz punkt 4.4).
Zastosowanie erytromycyny (500 mg 3 razy na dobę), która umiarkowanie hamuje CYP3A4 oraz
glikoproteinę P, prowadziło do 1,3-krotnego zwiększenia średniego AUC oraz C rywaroksabanu.
Interakcja z erytromycyną nie jest prawdopodobnie istotna klinicznie u większości pacjentów, ale
może być potencjalnie istotna u pacjentów wysokiego ryzyka.
8
U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek erytromycyna (500 mg trzy razy na dobę)
prowadziła do 1,8-krotnego zwiększenia średniego AUC rywaroksabanu i 1,6-krotnego zwiększenia
C w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowanymi
zaburzeniami czynności nerek erytromycyna prowadziła do 2,0-krotnego zwiększenia średniego AUC
rywaroksabanu i 1,6-krotnego zwiększenia C w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością
nerek. Działanie erytromycyny jest addytywne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz
punkt 4.4).
Zastosowanie flukonazolu (400 mg raz na dobę), uznawanego za umiarkowany inhibitor CYP3A4,
prowadziło do 1,4-krotnego zwiększenia średniego AUC oraz 1,3-krotnego zwiększenia średniego
C rywaroksabanu. Interakcja z flukonazolem nie jest prawdopodobnie istotna klinicznie
u większości pacjentów, ale może być potencjalnie istotna u pacjentów wysokiego ryzyka. (Pacjenci
z zaburzeniami czynności nerek patrz punkt 4.4).
Biorąc pod uwagę ograniczone dostępne dane kliniczne dotyczące dronedaronu należy unikać
jednoczesnego stosowania z rywaroksabanem.
Leki przeciwzakrzepowe
Po jednoczesnym podaniu enoksaparyny (pojedyncza dawka 40 mg) oraz rywaroksabanu (pojedyncza
dawka 10 mg) obserwowano addytywne działanie hamujące aktywność czynnika Xa, czemu nie
towarzyszył żaden dodatkowy wpływ na czasy krzepnięcia (PT, APTT). Enoksaparyna nie wpływała
na farmakokinetykę rywaroksabanu.
Z powodu zwiększonego ryzyka krwawienia należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy stosują
jednocześnie inne produkty o działaniu przeciwzakrzepowym (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)/inhibitory agregacji płytek krwi
Po jednoczesnym podaniu rywaroksabanu (15 mg) oraz 500 mg naproksenu nie obserwowano
wydłużenia czasu krwawienia istotnego klinicznie. Tym niemniej, u niektórych pacjentów, może dojść
do bardziej nasilonych działań farmakodynamicznych.
Po jednoczesnym podaniu rywaroksabanu oraz 500 mg kwasu acetylosalicylowego nie obserwowano
istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych ani farmakodynamicznych.
Zastosowanie klopidogrelu (300 mg w dawce nasycającej, a następnie 75 mg w dawce
podtrzymującej) nie prowadziło do wystąpienia interakcji farmakokinetycznej z rywaroksabanem
(15 mg), ale w podgrupie pacjentów stwierdzono znaczne wydłużenie czasu krwawienia, które nie
było skorelowane z agregacją płytek krwi, stężeniem P-selektyny ani aktywnością receptora
GPIIb/IIIa.
Należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy stosują jednocześnie niesteroidowe leki
przeciwzapalne - NLPZ (w tym kwas acetylosalicylowy) oraz inhibitory agregacji płytek krwi,
ponieważ zwykle zwiększają one ryzyko krwawienia (patrz punkt 4.4).
SSRI/SNRI
Tak jak w przypadku innych leków przeciwzakrzepowych, istnieje możliwość występowania
podwyższonego ryzyka krwawienia u pacjentów podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy
SSRI lub SNRI ze względu na ich zgłaszane działanie na płytki krwi. W badaniach klinicznych
podczas jednoczesnego stosowania z rywaroksabanem we wszystkich grupach leczenia obserwowano
numerycznie wyższy odsetek poważnych i innych niż poważne klinicznie istotnych krwawień.
Warfaryna
9
Zmiany leczenia pacjentów z antagonisty witaminy K warfaryny (INR 2,0-3,0) na rywaroksaban
(20 mg) lub z rywaroksabanu (20 mg) na warfarynę (INR 2,0-3,0) zwiększały czas
protrombinowy/INR (Neoplastin) więcej niż addytywnie (można zaobserwować indywidualne
wartości INR do 12), podczas gdy wpływ na APTT, hamowanie aktywności czynnika Xa i endogenny
potencjał trombiny był addytywny.
Jeśli wymagane jest wykonanie badań działania farmakodynamicznego rywaroksabanu w czasie
okresu zmiany leczenia, jako takie badania można wykorzystać aktywność czynnika anty-Xa, PiCT
i HepTest, ponieważ na badania te nie miała wpływu warfaryna. Czwartego dnia po ostatniej dawce
warfaryny wszystkie badania (w tym PT, APTT, hamowanie aktywności czynnika Xa i ETP)
odzwierciedlały tylko działanie rywaroksabanu.
Jeśli wymagane jest wykonanie badań działania farmakodynamicznego warfaryny w czasie okresu
zmiany leczenia, możliwe jest wykorzystanie pomiaru INR przy C rywaroksabanu (24 godziny po
uprzednim przyjęciu rywaroksabanu), ponieważ rywaroksaban ma minimalny wpływ na to badanie
w tym punkcie czasowym.
Nie obserwowano interakcji farmakokinetycznej między warfaryną a rywaroksabanem.
Induktory CYP3A4
Zastosowanie rywaroksabanu jednocześnie z silnym induktorem CYP3A4, ryfampicyną, prowadziło
do około 50% zmniejszenia średniego AUC rywaroksabanu, czemu towarzyszyło zmniejszenie jego
działań farmakodynamicznych. Jednoczesne stosowanie rywaroksabanu z innymi silnymi induktorami
CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina, fenobarbital lub ziele dziurawca zwyczajnego ( Hypericum
perforatum)) może także prowadzić do zmniejszenia stężeń rywaroksabanu w osoczu krwi. Należy
unikać jednoczesnego stosowania silnych induktorów CYP3A4, chyba że pacjent jest ściśle
obserwowany w kierunku objawów przedmiotowych i podmiotowych zakrzepicy.
Inne leczenie skojarzone
Nie stwierdzono żadnych farmakokinetycznych ani farmakodynamicznych interakcji o znaczeniu
klinicznym po jednoczesnym podaniu rywaroksabanu oraz midazolamu (substrat CYP3A4),
digoksyny (substrat glikoproteiny P), atorwastatyny (substrat CYP3A4 i glikoproteiny P) lub
omeprazolu (inhibitor pompy protonowej). Rywaroksaban ani nie hamuje, ani nie indukuje żadnej
z głównych izoform CYP, takich jak CYP3A4.
Nie stwierdzono interakcji z pokarmem o znaczeniu klinicznym (patrz punkt 4.2).
Wyniki badań laboratoryjnych
Wyniki badań układu krzepnięcia (np. PT, APTT, HepTest) zmieniają się zgodnie z oczekiwaniami,
ze względu na mechanizm działania rywaroksabanu (patrz punkt 5.1).

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu Rombidux u kobiet w okresie
ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3).
W związku z możliwym szkodliwym wpływem na reprodukcję, ryzykiem wewnętrznego krwawienia
i potwierdzeniem, że rywaroksaban przenika przez łożysko, stosowanie Rombidux jest
przeciwwskazane w okresie ciąży (patrz punkt 4.3).
Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zajścia w ciążę podczas leczenia rywaroksabanem.
10
Karmienie piersią
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu Rombidux u matek karmiących
piersią. Badania na zwierzętach wskazują, że rywaroksaban jest wydzielany do mleka. Z tego względu
stosowanie produktu Rombidux jest przeciwwskazane podczas karmienia piersią (patrz punkt 4.3).
Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie produktu.
Płodność
Nie przeprowadzono specyficznych badań rywaroksabanu u ludzi w celu oceny wpływu na płodność.
W badaniu dotyczącym płodności samców i samic szczurów nie zaobserwowano takiego wpływu
(patrz punkt 5.3).

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Rywaroksaban wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Stwierdzano działania niepożądane, takie jak omdlenia (częstość: niezbyt często) i zawroty głowy
(częstość: często) (patrz punkt 4.8). Pacjenci, u których wystąpią takie działania niepożądane nie
powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Bezpieczeństwo stosowania rywaroksabanu oceniano w trzynastu badaniach fazy III z udziałem
53 103 pacjentów, którym podawano rywaroksaban (patrz Tabela 1).

Tabela 1: Liczba badanych pacjentów, łączna dawka dobowa i maksymalny czas trwania leczenia w badaniach fazy III

11

*Pacjenci, którym podano co najmniej jedną dawkę rywaroksabanu
Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi u pacjentów otrzymujących rywaroksaban były
krwawienia (Tabela 2) (patrz również punkt 4.4 i "Opis wybranych działań niepożądanych" poniżej).
Najczęściej zgłaszanymi krwawieniami były krwawienia z nosa (4,5%) i krwotok z przewodu
pokarmowego (3,8%).

Tabela 2: Odsetek krwawień* i anemii u pacjentów, którym podawano rywaroksaban w zakończonych badaniach fazy III

* W ramach wszystkich badań rywaroksabanu gromadzono, zgłaszano i oceniano wszystkie
krwawienia.
** W badaniu COMPASS odnotowano niewielką częstość występowania anemii, ponieważ
zastosowano selektywne podejście do zbierania zdarzeń niepożądanych.
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych
Częstość występowania działań niepożądanych zgłaszanych podczas stosowania rywaroksabanu jest
przedstawiona w poniższej Tabeli 3 według klasyfikacji układów i narządów (MedDRA) i częstości
występowania.
Częstości zdefiniowano jako:
bardzo często (≥1/10)
często (≥1/100 do <1>niezbyt często (≥1/1 000 do <1>rzadko (≥1/10 000 do <1>bardzo rzadko (<1>częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Tabela 3: Wszystkie działania niepożądane zgłaszane u pacjentów w badaniach fazy III lub po wprowadzeniu produktu do obrotu*

12

13

14

A: obserwowane w profilaktyce ŻChZZ u dorosłych pacjentów po przebytej planowej alloplastyce
stawu biodrowego lub kolanowego;
B: obserwowane w leczeniu i profilaktyce nawrotów zakrzepicy żył głębokich (ZŻG), zatorowości
płucnej (ZP) jako bardzo częste u kobiet w wieku <55 lat;
C: obserwowane niezbyt często w profilaktyce zdarzeń zakrzepowych na podłożu miażdżycowym
u pacjentów po ostrym zespole wieńcowym (OZW) (po zabiegu przezskórnej interwencji wieńcowej);
* Zastosowano z góry zdefiniowane selektywne podejście do zbierania zdarzeń niepożądanych.
Ponieważ częstość występowania działań niepożądanych nie zwiększyła się i nie zidentyfikowano
nowych działań niepożądanych, obliczenia częstości występowania przedstawione w tej tabeli nie
uwzględniają danych z badania COMPASS.
Opis wybranych działań niepożądanych
Ze względu na farmakologiczny mechanizm działania, stosowanie rywaroksabanu może wiązać się ze
zwiększonym ryzykiem utajonego lub jawnego krwawienia, z dowolnej tkanki lub organu, które może
prowadzić do niedokrwistości pokrwotocznej. Jej objawy podmiotowe, przedmiotowe oraz nasilenie
(w tym zgon) będą różnić się w zależności od miejsca oraz nasilenia lub rozległości krwawienia i (lub)
niedokrwistości (patrz punkt 4.9 „Postępowanie w przypadku krwawienia”). W badaniach klinicznych
w trakcie długotrwałego leczenia rywaroksabanem w porównaniu z leczeniem VKA częściej
obserwowano krwawienia z błon śluzowych (np. krwawienie z nosa, dziąseł, przewodu pokarmowego,
moczowo-płciowego, w tym nieprawidłowe krwawienie z dróg rodnych lub nadmierne krwawienie
miesiączkowe) i niedokrwistość. Tak więc, oprócz odpowiedniego nadzoru klinicznego, badania
laboratoryjne hemoglobiny/hematokrytu mogłyby być przydatne do wykrywania utajonego
krwawienia i określania ilościowego znaczenia klinicznego jawnego krwawienia, jeśli uzna się to za
stosowne. U niektórych grup pacjentów ryzyko krwawienia może być większe, np. u pacjentów
z niekontrolowalnym ciężkim nadciśnieniem tętniczym krwi i (lub) u pacjentów, którzy jednocześnie
stosują leczenie wpływające na hemostazę (patrz punkt 4.4 „Ryzyko krwotoku”). Krwawienie
menstruacyjne może mieć większe nasilenie i (lub) być dłuższe. Objawami powikłań krwotocznych
mogą być: osłabienie, bladość, zawroty głowy, ból głowy lub obrzęk niewiadomego pochodzenia,
duszność i wstrząs niewiadomego pochodzenia. W niektórych przypadkach, jako następstwo
niedokrwistości obserwowano objawy niedokrwienia mięśnia sercowego, takie jak ból w klatce
piersiowej lub dławica piersiowa.
Dla rywaroksabanu zgłaszano znane wtórne powikłania ciężkiego krwawienia, takie jak zespół
ciasnoty przedziałów powięziowych i niewydolność nerek z powodu obniżonej perfuzji. Oceniając
stan każdego pacjenta, u którego stosowano leki przeciwzakrzepowe należy uwzględnić możliwość
wystąpienia krwotoku.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
15
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301
faks: +48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Zgłaszano rzadkie przypadki przedawkowania do 600 mg bez powikłań krwotocznych lub innych
działań niepożądanych. Ze względu na ograniczone wchłanianie oczekiwany jest efekt pułapowy bez
dalszego zwiększania średniej ekspozycji osocza po dawkach supraterapeutycznych 50 mg
rywaroksabanu lub wyższych.
Dostępny jest specyficzny środek odwracający (andeksanet alfa), który znosi farmakodynamiczne
działanie rywaroksabanu (patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego dla andeksanet alfa).
W razie przedawkowania rywaroksabanu, aby zmniejszyć jego wchłanianie można rozważyć
zastosowanie węgla aktywnego.
Postępowanie w przypadku krwawienia
W przypadku wystąpienia powikłania krwotocznego u pacjenta otrzymującego rywaroksaban, należy
opóźnić podanie kolejnej dawki rywaroksabanu lub przerwać leczenie, w zależności od sytuacji
klinicznej. Okres półtrwania rywaroksabanu wynosi około 5 do 13 godzin (patrz punkt 5.2).
Postępowanie należy dostosować indywidualnie według stopnia ciężkości i umiejscowienia krwotoku.
W razie potrzeby można zastosować odpowiednie leczenie objawowe, takie jak ucisk mechaniczny
(np. w ciężkim krwawieniu z nosa), hemostaza chirurgiczna z procedurami opanowania krwawienia,
podawanie płynów i zastosowanie wsparcia hemodynamicznego, przetoczenie produktów
krwiopochodnych (koncentrat krwinek czerwonych lub świeżo mrożone osocze, w zależności od
powiązanej niedokrwistości lub koagulopatii) lub płytek krwi.
Jeśli pomimo zastosowania powyższych środków nie uda się powstrzymać krwawienia, należy
rozważyć podanie specyficznego środka odwracającego działanie inhibitora Xa (andeksanet alfa),
który znosi farmakodynamiczne działanie rywaroksabanu lub podanie specyficznego
prokoagulacyjnego środka odwracającego, takiego jak koncentrat czynników zespołu protrombiny
(PCC), koncentrat aktywowanych czynników zespołu protrombiny (aPCC) lub rekombinowany
czynnik VIIa (r FVIIa). Obecnie dostępne jest bardzo ograniczone doświadczenie kliniczne
w stosowaniu tych produktów leczniczych u pacjentów przyjmujących rywaroksaban. Zalecenie to
oparte jest więc na ograniczonych danych nieklinicznych. W zależności od stopnia zmniejszania się
krwawienia należy rozważyć ponowne podanie rekombinowanego czynnika VIIa i stopniowe
zwiększanie jego dawki. W przypadku wystąpienia poważnych krwawień, należy, w zależności od
dostępności na szczeblu lokalnym, skonsultować się z hematologiem (patrz punkt 5.1).
Protaminy siarczan i witamina K nie powinny wpływać na przeciwzakrzepowe działanie
rywaroksabanu. Istnieją ograniczone doświadczenia z kwasem traneksamowym i nie ma doświadczeń
z kwasem aminokapronowym i aprotyniną u pacjentów przyjmujących rywaroksaban.
Brak podstaw naukowych i doświadczenia, które potwierdzałyby korzyści z zastosowania leku
przeciwkrwotocznego o działaniu ogólnym desmopresyny u pacjentów przyjmujących rywaroksaban.
Ze względu na wysoki stopień wiązania z białkami osocza krwi, nie oczekuje się, że rywaroksaban
będzie podlegał dializie.
16

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: substancje przeciwzakrzepowe, bezpośrednie inhibitory czynnika Xa,
kod ATC: B01AF01
Mechanizm działania
Rywaroksaban jest wysoce wybiórczym, bezpośrednim inhibitorem czynnika Xa, biodostępnym po
podaniu doustnym. Hamowanie aktywności czynnika Xa przerywa wewnątrz- oraz zewnątrzpochodną
drogę kaskady krzepnięcia krwi, hamując zarówno wytwarzanie trombiny, jak i powstawanie
zakrzepu. Rywaroksaban nie hamuje trombiny (aktywowany czynnik II) oraz nie wykazano, żeby
wpływał na płytki krwi.
Działanie farmakodynamiczne
U ludzi hamowanie aktywności czynnika Xa było zależne od dawki rywaroksabanu. Rywaroksaban
wpływa na czas protrombinowy (PT) w sposób zależny od dawki. Dla oznaczenia z użyciem
odczynnika Neoplastin występuje ścisła korelacja ze stężeniem substancji czynnej w osoczu krwi
(wartość r wynosi 0,98). Po zastosowaniu innych odczynników, uzyskane wyniki mogłyby się różnić.
Odczyt wartości PT należy podać w sekundach, ponieważ Międzynarodowy Współczynnik
Znormalizowany (ang. International Normalised Ratio - INR) jest kalibrowany i zwalidowany jedynie
dla kumaryn, zatem nie można go użyć dla innych antykoagulantów.
U pacjentów poddanych dużym zabiegom ortopedycznym, dla 5/95 percentyli wyniku PT
(Neoplastin), w czasie od 2 do 4 godzin po przyjęciu tabletki rywaroksabanu (czyli w czasie
maksymalnego efektu jego działania) uzyskano wartości od 13 do 25 sekund (wyjściowe wartości
przed operacją 12 do 15 sekund).
W farmakologicznym badaniu klinicznym dotyczącym odwracania farmakodynamiki rywaroksabanu
u zdrowych osób dorosłych (n=22) oceniano działanie jednokrotnych dawek (50 j.m./kg) dwóch
różnych rodzajów PCC - trójczynnikowego PCC (czynniki II, IX i X) oraz 4-czynnikowego (czynniki
II, VII, IX i X). 3-czynnikowy PCC skracał średnie wartości PT (Neoplastin) o ok. 1,0 sekundę na
przestrzeni 30 minut, w porównaniu do 4-czynnikowego PCC, który powodował skracanie PT o ok.
3,5 sekundy. Natomiast w porównaniu z 4-czynnikowym PCC, 3-czynnikowy PCC wykazywał
silniejsze i szybsze działanie w zakresie odwracania zmian w endogennym wytwarzaniu trombiny
(patrz punkt 4.9).
Czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT) oraz HepTest są także wydłużone w sposób
zależny od dawki, jednakże nie zaleca się stosowania tych badań w celu oceny działania
farmakodynamicznego rywaroksabanu. Nie ma potrzeby monitorowania parametrów układu
krzepnięcia w czasie leczenia rywaroksabanem w codziennej praktyce klinicznej. Jednak w przypadku
wskazania klinicznego stężenie rywaroksabanu może być zmierzone skalibrowanym ilościowym
testem anty-Xa (patrz punkt 5.2)
Pacjenci z dużym ryzykiem zespołu antyfosfolipidowego z trzema wynikami pozytywnymi dla
markerowych przeciwciał antyfosfolipidowych
W otwartym, randomizowanym, wieloośrodkowym badaniu ze środków własnych, z zaślepionym
orzekaniem o osiągnięciu celu badania, rywaroksaban porównano z warfaryną u pacjentów
z zakrzepicą i ze stwierdzonym zespołem antyfosfolipidowym z dużym ryzykiem incydentów
zakrzepowo-zatorowych (pozytywne wyniki w zakresie 3 testów dla przeciwciał antyfosfolipidowych:
antykoagulant toczniowy, przeciwciała antykardiolipinowe oraz przeciwciała anty-beta 2
glikoproteiny I). Próbę zakończono przedwcześnie po włączeniu 120 pacjentów ze względu na
17
zwiększoną liczbę incydentów wśród pacjentów, którym podawano rywaroksaban. Obserwacja trwała
średnio 569 dni. 59 pacjentów przydzielono losowo do grupy, której podano 20 mg rywaroksabanu
(15 mg pacjentom z klirensem kreatyniny (CrCl) <50 ml min) oraz 61 pacjentów do grupy warfaryny
(INR 2,0-3,0). Incydenty zakrzepowo-zatorowe wystąpiły u 12% pacjentów przydzielonych losowo do
grupy, której podano rywaroksaban (4 udary niedokrwienne oraz 3 zawały mięśnia sercowego).
U pacjentów przydzielonych losowo do grupy, której podano warfarynę, nie odnotowano incydentów.
Poważne krwawienie wystąpiło u 4 pacjentów (7%) z grupy, której podawano rywaroksaban oraz
u 2 pacjentów (3%) z grupy, której podawano warfarynę.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
Profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) u dorosłych pacjentów po przebytej
planowej alloplastyce stawu biodrowego lub kolanowego
Program badań klinicznych został opracowany w celu wykazania skuteczności rywaroksabanu
w zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), tj. proksymalnej i dystalnej
zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) oraz zatorowi tętnicy płucnej (ZTP) u pacjentów poddanych dużym
operacjom ortopedycznym kończyn dolnych. W kontrolowanych, randomizowanych, podwójnie
zaślepionych badaniach klinicznych III fazy programu RECORD brało udział ponad 9 500 pacjentów
(u 7 050 wykonano zabieg całkowitej alloplastyki stawu biodrowego, u 2 531 wykonano zabieg
całkowitej alloplastyki stawu kolanowego).
Rywaroksaban, którego podawanie w dawce 10 mg raz na dobę rozpoczynano po upływie
przynajmniej 6 godzin od zabiegu operacyjnego, był porównywany z enoksaparyną, której stosowanie
w dawce 40 mg raz na dobę rozpoczynano na 12 godzin przed zabiegiem operacyjnym.
We wszystkich trzech badaniach klinicznych III fazy (patrz tabela 4), rywaroksaban znamiennie
zmniejszał częstość występowania wszystkich przypadków ŻChZZ (jakakolwiek zidentyfikowana
flebograficznie lub objawowa ZŻG, niezakończony zgonem ZTP i zgon) oraz ciężkiej ŻChZZ
(proksymalna ZŻG, niezakończony zgonem ZTP i zgon związany z ŻChZZ), czyli określonych przed
rozpoczęciem badań, pierwszorzędowego oraz głównego drugorzędowego punktu końcowego do
oceny skuteczności. Ponadto, we wszystkich trzech badaniach klinicznych częstość występowania
objawowej ŻChZZ (objawowa ZŻG, niezakończony zgonem ZTP oraz zgon związany z ŻChZZ) była
mniejsza u pacjentów stosujących rywaroksaban w porównaniu z pacjentami stosującymi
enoksaparynę.
Dla głównego punktu końcowego do oceny bezpieczeństwa, czyli ciężkich krwawień, wykazano
porównywalną częstość występowania w grupie pacjentów przyjmujących 10 mg rywaroksabanu
w porównaniu z pacjentami przyjmującymi 40 mg enoksaparyny .

Tabela 4. Wyniki skuteczności i bezpieczeństwa stosowania uzyskane w badaniach III fazy

18

Analiza sumarycznych wyników badań klinicznych III fazy potwierdziła dane otrzymane
z pojedynczych badań, dotyczące zmniejszania częstości występowania wszystkich przypadków
ŻChZZ, ciężkiej ŻChZZ oraz objawowej ŻChZZ po zastosowaniu 10 mg rywaroksabanu raz na dobę,
w porównaniu do 40 mg enoksaparyny stosowanej raz na dobę.
W uzupełnieniu programu III fazy RECORD przeprowadzono porejestracyjne, nieinterwencyjne,
otwarte, kohortowe badanie (XAMOS) w grupie 17 413 pacjentów poddawanych dużym operacjom
ortopedycznym stawu biodrowego lub kolanowego. Badanie to miało na celu porównanie
rywaroksabanu z inną farmakologiczną profilaktyką przeciwzakrzepową (leczenie standardowe)
w warunkach codziennej praktyki. Objawowa ŻChZZ wystąpiła u 57 (0,6%) pacjentów
otrzymujących rywaroksaban (n=8 778) i u 88 (1,0%) pacjentów otrzymujących leczenie standardowe
(n=8 635; HR 0,63; 95% CI 0,43–0,91); populacja bezpieczeństwa. Poważne krwawienie wystąpiło
u 35 (0,4%) i 29 (0,3%) pacjentów otrzymujących odpowiednio rywaroksaban i leczenie standardowe
(HR 1,10; 95% CI 0,67–1,80). Wyniki badania nieinterwencyjnego były spójne z wynikami
kluczowych badań randomizowanych.
Leczenie ZŻG i ZP i profilaktyka nawrotowej ZŻG i ZP
Program badań klinicznych rywaroksabanu został opracowany w celu wykazania skuteczności
rywaroksabanu w początkowym i kontynuowanym leczeniu ostrej ZŻG i ZP oraz do profilaktyki
nawrotów.
Ponad 12 800 pacjentów badano w czterech randomizowanych badaniach klinicznych III fazy z grupą
kontrolną (Einstein DVT, Einstein PE, Einstein Extension i Einstein Choice) i dodatkowo została
przeprowadzona wstępna analiza zbiorcza dla Einstein DVT i Einstein PE. Całkowity złożony czas
trwania leczenia we wszystkich badaniach wynosił do 21 miesięcy.
W badaniu Einstein DVT 3 449 pacjentów z ostrą ZŻG było badanych w celu leczenia ZŻG
i profilaktyki nawrotowej ZŻG i ZP (pacjenci, którzy mieli objawową ZP, byli wykluczeni z tego
badania). Czas trwania leczenia wynosił 3, 6 lub 12 miesięcy w zależności od oceny klinicznej
badacza.
W początkowym 3-tygodniowym leczeniu ostrej ZŻG, 15 mg rywaroksabanu było podawane dwa
razy na dobę. Następnie 20 mg rywaroksabanu podawano raz na dobę.
W badaniu Einstein PE 4 832 pacjentów z ostrą ZP było badanych w celu leczenia ZP i profilaktyki
nawrotowej ZŻG i ZP. Czas trwania leczenia wynosił 3, 6 i 12 miesięcy w zależności od oceny
klinicznej badacza.
W początkowym leczeniu ostrej ZP, 15 mg rywaroksabanu było podawane dwa razy na dobę przez
trzy tygodnie. Następnie 20 mg rywaroksabanu podawano raz na dobę.
W obu badaniach Einstein DVT i Einstein PE porównawczy schemat leczenia składał się
z enoksaparyny podawanej przez co najmniej 5 dni w skojarzeniu z leczeniem antagonistą
19
witaminy K, aż PT/INR znajdowały się w zakresie terapeutycznym (≥2,0). Leczenie kontynuowano
antagonistą witaminy K z dostosowaną dawką w celu podtrzymania wartości PT/INR w zakresie
terapeutycznym od 2,0 do 3,0.
W badaniu Einstein Extension 1 197 pacjentów z ZŻG lub ZP było badanych w celu profilaktyki
nawrotowej ZŻG i ZP. Czas trwania leczenia wynosił dodatkowo 6 lub 12 miesięcy u pacjentów,
którzy mieli zakończone 6 lub 12 miesięczne leczenie zakrzepicy żył głębokich w zależności od oceny
klinicznej badacza. Rywaroksaban 20 mg podawany raz na dobę był porównywany z placebo.
Badania Einstein DVT, PE i Extension wykorzystywały to samo wstępnie zdefiniowane
pierwszorzędowe i drugorzędowe kryterium skuteczności. Pierwszorzędowym kryterium skuteczności
była objawowa nawrotowa ŻChZZ zdefiniowana jako połączenie nawrotowej ZŻG lub ZP
zakończonej zgonem lub niezakończonej zgonem. Drugorzędowe kryterium skuteczności było
zdefiniowane jako połączenie nawrotowej ŻChZZ, ZP niezakończonej zgonem i śmiertelności ze
wszystkich przyczyn.
W badaniu Einstein Choice uczestniczyło 3 396 pacjentów z potwierdzoną objawową ZŻG i (lub) ZP,
którzy ukończyli od 6 do 12 miesięcy leczenia przeciwzakrzepowego. Pacjentów badano pod kątem
profilaktyki ZP zakończonej zgonem lub nawrotowej objawowej ZŻG lub ZP niezakończonej zgonem.
Z badania wykluczono pacjentów ze wskazaniem do stałego przyjmowania leków
przeciwzakrzepowych w dawce terapeutycznej. Okres leczenia wynosił do 12 miesięcy w zależności
od indywidualnego terminu randomizacji (mediana: 351 dni). Rywaroksaban 20 mg i 10 mg podawane
raz na dobę porównano ze 100 mg kwasu acetylosalicylowego podawanego raz na dobę.
Pierwszorzędowym kryterium skuteczności była objawowa nawrotowa ŻChZZ zdefiniowana jako
połączenie nawrotowej ZŻG lub ZP zakończonej zgonem lub niezakończonej zgonem.
W badaniu Einstein DVT (patrz Tabela 5) wykazano, że rywaroksaban jest równoważny
enoksaparynie/VKA dla pierwszorzędowego kryterium skuteczności (p <0,0001 (test
równoważności); współczynnik ryzyka: 0,680 (0,443-1,042), p = 0,076 (test nadrzędności)).
Określona wstępnie korzyść kliniczna netto (pierwszorzędowe kryterium skuteczności plus duże
krwawienia) była zgłaszana ze współczynnikiem ryzyka wynoszącym 0,67 ((95% CI = 0,47-0,95),
nominalna wartość p = 0,027) na korzyść rywaroksabanu. Wartości INR mieściły się w przedziale
terapeutycznym przez średnio 60,3% czasu dla średniego czasu trwania leczenia, który wynosił 189
dni oraz przez 55,4%, 60,1% i 62,8% czasu odpowiednio dla grup o zakładanym czasie leczenia przez
3, 6 i 12 miesięcy. W grupie enoksaparyny/antagonisty witaminy K przy podziale ośrodków na równe
tercyle, nie było wyraźnej korelacji pomiędzy średnim poziomem kontroli TTR (odsetek czasu, przez
który INR mieści się w przedziale terapeutycznym 2,0-3,0), a częstością nawrotowej ŻChZZ (p=0,932
dla interakcji). W obrębie tercylu ośrodków o najwyższej kontroli, współczynnik ryzyka dla
rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną wyniósł 0,69 (95% CI: 0,35-1,35).
Wskaźniki częstości występowania dla pierwszorzędowego kryterium bezpieczeństwa (poważne lub
klinicznie istotne inne niż poważne krwawienia), jak również drugorzędowe kryterium
bezpieczeństwa (poważne krwawienia) były podobne dla obu grup leczenia.

Tabela 5: Wyniki skuteczności i bezpieczeństwa z badania fazy III Einstein DVT

20

W badaniu Einstein PE (patrz Tabela 6) wykazano, że rywaroksaban jest równoważny
enoksaparynie/VKA dla pierwszorzędnego kryterium skuteczności (p=0,0026 (test równoważności);
współczynnik ryzyka: 1,123 (0,749–1,684)). Określona korzyść kliniczna netto (pierwszorzędowe
kryterium skuteczności plus poważne krwawienia) była zgłaszana ze współczynnikiem ryzyka
wynoszącym 0,849 ((95% CI: 0,633–1,139), nominalna wartość p=0,275). Wartości INR mieściły się
w przedziale terapeutycznym przez średnio 63% czasu dla średniego czasu trwania leczenia, który
wynosił 215 dni oraz przez 57%, 62% i 65% czasu odpowiedniego dla grup o zakładanym czasie
leczenia przez 3, 6 i 12 miesięcy. W grupie enoksaparyny/antagonisty witaminy K przy podziale
ośrodków na równe tercyle, nie było wyraźnej korelacji pomiędzy średnim poziomem kontroli TTR
(odsetek czasu, przez który INR mieści się w przedziale terapeutycznym 2-3) a częstością nawrotowej
ŻChZZ (p=0,082 dla interakcji). W obrębie tercylu ośrodków o najwyższej kontroli, współczynnik
ryzyka dla rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną wyniósł 0,642 (95% CI: 0,277–1,484).
Wskaźniki częstości występowania dla pierwszorzędowego kryterium bezpieczeństwa (poważne lub
klinicznie istotne inne niż poważne krwawienia) były nieznacznie mniejsze w grupie leczonej
rywaroksabanem (10,3% (249/2412)) niż w grupie leczonej enoksaparyną/VKA (11,4% (274/2405)).
Wskaźniki częstości występowania dla drugorzędowego kryterium bezpieczeństwa (poważne
krwawienia) były mniejsze w grupie leczonej rywaroksabanem (1,1% (26/2412)) niż w grupie
leczonej enoksaparyną/VKA (2,2% (52/2405)) ze współczynnikiem ryzyka 0,493 (95% CI: 0,308 -
0,789).

Tabela 6: Wyniki skuteczności i bezpieczeństwa z badania fazy III Einstein PE

21

Została przeprowadzona wstępna analiza zbiorcza wyników badań Einstein DVT i Einstein PE (patrz
tabela 7).

Tabela 7: Zbiorcza analiza wyników skuteczności i bezpieczeństwa z badania fazy III Einstein

DVT i Einstein PE

Określona wstępnie korzyść kliniczna netto (pierwszorzędowe kryterium skuteczności plus poważne
krwawienia) analizy zbiorczej, była zgłaszana ze współczynnikiem ryzyka wynoszącym 0,771 ((95%
CI: 0,614–0,967), nominalna wartość p=0,0244).
W badaniu Einstein Extension (patrz Tabela 8) rywaroksaban był lepszy w stosunku do placebo dla
pierwszorzędowych i drugorzędowych kryteriów skuteczności. Dla pierwszorzędowego kryterium
bezpieczeństwa (poważne krwawienia) występował nieistotny numerycznie większy wskaźnik
częstości występowania w przypadku pacjentów leczonych rywaroksabanem 20 mg podawanym raz
na dobę w porównaniu do placebo. Drugorzędowe kryterium bezpieczeństwa (poważne lub klinicznie
istotne inne niż poważne krwawienia) wykazało większe wskaźniki dla pacjentów leczonych
rywaroksabanem 20 mg raz na dobę w porównaniu z placebo.

Tabela 8: Wyniki skuteczności i bezpieczeństwa z badania fazy III Einstein Extension

22

W badaniu Einstein Choice (patrz tabela 9) zarówno rywaroksaban 20 mg i 10 mg pod względem
pierwszorzędowego punktu końcowego przewyższał kwas acetylosalicylowy w dawce 100 mg. Wynik
dla głównego kryterium bezpieczeństwa (poważne krwawienie) był zbliżony dla pacjentów leczonych
rywaroksabanem 20 mg i 10 mg raz na dobę w porównaniu do pacjentów leczonych 100 mg kwasu
acetylosalicylowego (ASA).

Tabela 9: Wyniki skuteczności i bezpieczeństwa z badania fazy III Einstein Choice

23

Poza programem III fazy, EINSTEIN, przeprowadzono prospektywne, nieinterwencyjne badanie
kohortowe z zastosowaniem metody otwartej próby (XALIA) z centralną weryfikacją punktów
końcowych obejmujących nawrotową ŻChZZ, przypadki dużego krwawienia i zgon. Do badania
włączono 5142 pacjentów z ostrą ZŻG w celu zbadania długookresowego bezpieczeństwa
rywaroksabanu w porównaniu ze standardowym leczeniem przeciwkrzepliwym w warunkach
codziennej praktyki medycznej. Wskaźniki dużych krwawień, nawrotowej ŻChZZ
i śmiertelności całkowitej w grupie rywaroksabanu wynosiły odpowiednio 0,7%, 1,4% i 0,5%.
Wykazano różnice w wyjściowej charakterystyce pacjentów obejmującej wiek, nowotwory
złośliwe i zaburzenia czynności nerek. Wcześniej zdefiniowane wskaźniki zostały użyte w celu
skorygowania różnic wyjściowych ale pozostałe niezgodności mogą w związku z tym wpływać
na wyniki. Skorygowany współczynnik ryzyka dla dużego krwawienia, nawrotowej ŻChZZ
i śmiertelności całkowitej wynosił odpowiednio 0,77 (95% przedział ufności [CI] 0,40–1,50),
0,91 (95% CI 0,54–1,54) i 0,51 (95% CI 0,24–1,07). Te wyniki uzyskane u pacjentów
obserwowanych w ramach codziennej praktyki medycznej są zgodne z ustalonym profilem
bezpieczeństwa w tym wskazaniu.
Dzieci i młodzież
Europejska Agencja Leków uchyliła obowiązek przedstawienia wyników badań dla produktu
zawierającego rywaroksaban w jednej lub więcej podgrupie dzieci i młodzieży w leczeniu powikłań
zakrzepowo-zatorowych.
Europejska Agencja Leków odstąpiła od obowiązku przedstawienia wyników badań z referencyjnym
produktem leczniczym zawierającym rywaroksaban we wszystkich podgrupach populacji dzieci
i młodzieży w profilaktyce powikłań zakrzepowo-zatorowych (patrz punkt 4.2, informacje na temat
stosowania u dzieci i młodzieży).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie
Rywaroksaban wchłania się szybko i osiąga maksymalne stężenia w osoczu (C ) w czasie od 2 do
4 godzin po podaniu tabletki.
24
Wchłanianie po podaniu doustnym jest prawie całkowite, a biodostępność po podaniu doustnym jest
wysoka (80-100%) dla tabletki 2,5 mg i 10 mg, niezależnie od przyjmowania na czczo/z posiłkiem.
Przyjmowanie rywaroksabanu w dawce 2,5 mg i 10 mg z pokarmem nie wpływa na AUC ani na C .
Rywaroksaban, dla dawki w postaci tabletki 2,5 mg i 10 mg może być przyjmowany w czasie jedzenia
lub niezależnie od posiłku. Farmakokinetyka rywaroksabanu jest prawie liniowa w zakresie dawek do
około 15 mg raz na dobę. W większych dawkach obserwuje się wchłanianie ograniczane uwalnianiem
rywaroksabanu ze zmniejszoną biodostępnością i zmniejszonym współczynnikiem wchłaniania
w miarę zwiększania dawki. Jest to bardziej widoczne w stanie na czczo niż po posiłku. Zmienność
farmakokinetyki rywaroksabanu jest umiarkowana, ze zmiennością osobniczą (CV%) wynoszącą od
30% do 40%, z wyjątkiem dnia zabiegu chirurgicznego i dnia następnego, kiedy zmienność
w wartościach ekspozycji jest wysoka (70%).
Wchłanianie rywaroksabanu jest zależne od miejsca jego uwalniania w przewodzie pokarmowym.
29% i 56% zmniejszenie AUC i C w porównaniu z tabletką było zgłaszane w przypadku uwalniania
granulatu rywaroksabanu w proksymalnym odcinku jelita cienkiego. Ekspozycja jest dalej
zmniejszona w przypadku uwalniania rywaroksabanu w dystalnej części jelita cienkiego lub okrężnicy
wstępującej. Z tego powodu należy unikać podawania rywaroksabanu dystalnie do żołądka, ponieważ
może to prowadzić do zmniejszonego wchłaniania i powiązanej ekspozycji na rywaroksaban.
Dostępność biologiczna (AUC and C ) była porównywalna dla 20 mg rywaroksabanu podawanego
doustnie w postaci rozgniecionej tabletki wymieszanej w przecierze jabłkowym lub w postaci wodnej
zawiesiny, podawanej przez zgłębnik żołądkowy z przyjętym następnie płynnym posiłkiem
w porównaniu z całą tabletką. Biorąc pod uwagę przewidywalny, proporcjonalny do dawki profil
farmakokinetyczny rywaroksabanu, wyniki dostępności biologicznej z tego badania mają
prawdopodobnie zastosowanie dla mniejszych dawek rywaroksabanu.
Dystrybucja
U ludzi rywaroksaban w znacznym stopniu wiąże się z białkami osocza, w około 92% do 95%,
głównie z albuminami. Objętość dystrybucji jest umiarkowana, a objętość dystrybucji w stanie
równowagi (V ) wynosi około 50 litrów.
Metabolizm i eliminacja
Około 2/3 podanej dawki rywaroksabanu podlega przemianom metabolicznym, z czego połowa jest
wydalana przez nerki, a druga połowa z kałem. Pozostała 1/3 podanej dawki rywaroksabanu,
w postaci niezmienionego związku, jest wydalana przez nerki z moczem, głównie poprzez aktywne
wydzielanie nerkowe.
Rywaroksaban jest metabolizowany przez CYP3A4, CYP2J2 oraz w niezależnych od CYP
przemianach. Główne mechanizmy biotransformacji to oksydacyjny rozkład części morfolinonowej
oraz hydroliza wiązań amidowych. Według badań przeprowadzonych in vitro, rywaroksaban jest
substratem dla białek transportowych P-gp (P-glikoproteiny) oraz białka Bcrp (ang. Bcrp - breast
cancer resistance protein).
Rywaroksaban w niezmienionej postaci jest najważniejszym związkiem obecnym w ludzkim osoczu;
nie występuje ani główny ani aktywny krążący metabolit. Klirens ogólnoustrojowy wynosi około
10 l/h, więc rywaroksaban można uznać za substancję o małym klirensie. Po dożylnym podaniu dawki
1 mg okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi około 4,5 godziny. Po doustnym podaniu eliminacja
jest ograniczana szybkością wchłaniania. Eliminacja rywaroksabanu z osocza następuje z końcowym
okresem półtrwania wynoszącym od 5 do 9 godzin u młodych osób, a z końcowym okresem
półtrwania wynoszącym od 11 do 13 godzin u osób w podeszłym wieku.
Szczególne populacje
Płeć
25
Nie stwierdzono żadnych istotnych klinicznie różnic we właściwościach farmakokinetycznych
i farmakodynamicznych pomiędzy pacjentami płci męskiej i żeńskiej.
Pacjenci w podeszłym wieku
U pacjentów w podeszłym wieku stwierdzono większe stężenia produktu leczniczego w osoczu
w porównaniu z osobami młodszymi, a średnie wartości AUC były około 1,5-krotnie wyższe, głównie
z powodu zmniejszonego (pozornego) całkowitego i nerkowego klirensu. Nie ma potrzeby zmiany
dawkowania.
Różnice w masie ciała
Dla skrajnych wartości masy ciała (<50 kg lub>120 kg) stwierdzano jedynie niewielki wpływ na
stężenie rywaroksabanu w osoczu (mniej niż 25%). Nie ma potrzeby zmiany dawkowania.
Różnice między grupami etnicznymi
Nie obserwowano żadnych istotnych klinicznie różnic, w zakresie farmakokinetycznych
i farmakodynamicznych właściwości rywaroksabanu, pomiędzy pacjentami należącymi do rasy
kaukaskiej, afroamerykańskiej, latynoskiej, japońskiej lub chińskiej.
Zaburzenie czynności wątroby
U pacjentów z marskością wątroby, przebiegającą z łagodnym zaburzeniem jej czynności (stopień
A wg klasyfikacji Child-Pugh), stwierdzono jedynie niewielkie zmiany we właściwościach
farmakokinetycznych rywaroksabanu (średnio 1,2-krotne zwiększenie AUC rywaroksabanu), które
były prawie porównywalne do wyników w odpowiadającej im zdrowej grupie kontrolnej.
U pacjentów z marskością wątroby i umiarkowanym zaburzeniem jej czynności (stopień B wg
klasyfikacji Child-Pugh) stwierdzono znaczące, 2,3-krotne zwiększenie średniego AUC
rywaroksabanu w porównaniu do zdrowych ochotników. Wartość AUC dla niezwiązanego
rywaroksabanu była 2,6-krotnie większa. U pacjentów z tej grupy, podobnie jak u pacjentów
z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek stwierdzano zmniejszone wydalanie rywaroksabanu
przez nerki. Brak jest danych dotyczących pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby.
W porównaniu do zdrowych ochotników, zahamowanie aktywności czynnika Xa było 2,6-krotnie
silniejsze u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby; podobnie PT był 2,1-krotnie
bardziej wydłużony. Pacjenci z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby byli bardziej podatni
na działanie rywaroksabanu, co objawiało się bardziej stromym nachyleniem krzywej zależności
PK/PD (farmakokinetyczno/farmakodynamicznej) pomiędzy stężeniem i PT.
Stosowanie rywaroksabanu jest przeciwwskazane u pacjentów z chorobą wątroby, która wiąże się
z koagulopatią i ryzykiem krwawienia o znaczeniu klinicznym, w tym u pacjentów z marskością
wątroby stopnia B i C wg klasyfikacji Child-Pugh (patrz punkt 4.3).
Zaburzenie czynności nerek
Zwiększenie ekspozycji na rywaroksaban było skorelowane ze stopniem zaburzenia czynności nerek,
co stwierdzono na podstawie oznaczeń klirensu kreatyniny. U pacjentów z łagodnym (klirens
kreatyniny 50-80 ml/min), umiarkowanym (klirens kreatyniny 30-49 ml/min) oraz ciężkim (klirens
kreatyniny 15-29 ml/min) zaburzeniem czynności nerek, stężenia rywaroksabanu w osoczu (AUC)
były zwiększone odpowiednio 1,4-, 1,5- oraz 1,6-krotnie. Odpowiednio do wzrostów tych wartości,
działanie farmakodynamiczne było silniej wyrażone. U pacjentów z łagodnym, umiarkowanym oraz
ciężkim zaburzeniem czynności nerek, ogólne zahamowanie aktywności czynnika Xa było
odpowiednio 1,5-, 1,9-, i 2-krotnie silniejsze w porównaniu do zdrowych ochotników; podobnie jak
odpowiednio 1,3-, 2,2- i 2,4-krotnie bardziej wydłużony był PT. Brak jest danych pochodzących od
pacjentów z klirensem kreatyniny <15 ml min.
Ze względu na wysoki stopień wiązania z białkami osocza krwi nie należy spodziewać się, że
rywaroksaban będzie podlegał dializie. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z klirensem kreatyniny
26
<15 ml min. należy zachować ostrożność stosując rywaroksaban u pacjentów z klirensem kreatyniny
15-29 ml/min (patrz punkt 4.4).
Dane farmakokinetyczne u pacjentów
U pacjentów przyjmujących rywaroksaban 10 mg raz na dobę w profilaktyce żylnej choroby
zakrzepowo zatorowej, średnia geometryczna stężenia (90% przedział predykcji) w 2 do 4 godzin oraz
około 24 godziny po podaniu (w przybliżeniu stanowiące maksymalne i minimalne stężenia
w przedziale dawki) wynosiło odpowiednio 101 (7-273) μg/l i 14 (4 - 51) μg/l.
Zależności farmakokinetyczno/farmakodynamiczne
Zależność farmakokinetyczno/farmakodynamiczną (PK/PD), pomiędzy stężeniem rywaroksabanu
w osoczu i kilkoma farmakodynamicznymi (PD) punktami końcowymi (hamowanie czynnika Xa, PT,
APTT, HepTest), oceniano w szerokim zakresie dawek (5-30 mg stosowane dwa razy na dobę).
Zależność między stężeniem rywaroksabanu, a aktywnością czynnika Xa najlepiej opisywał model
E . Dla PT, zwykle lepszy był model odcięcia liniowego. W zależności od tego, jaki odczynnik
zastosowano do określenia PT, otrzymywano znaczące różnice w nachyleniu krzywej.
Po zastosowaniu odczynnika Neoplastin, wyjściowy PT wynosił 13 s, a nachylenie krzywej około 3 do
4 s/(100 μg/l). Wyniki analiz PK/PD z badań II oraz III fazy były zgodne z tymi uzyskanymi
w badaniach z udziałem zdrowych ochotników.
Wyjściowe wartości aktywności czynnika Xa i PT zmieniały się u pacjentów w związku z zabiegiem
operacyjnym, co przejawiało się w różnicach stopnia nachylenia krzywej zależności stężenia od PT
pomiędzy dniem po zabiegu chirurgicznym a stanem równowagi.
Dzieci i młodzież
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności dla dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Dane niekliniczne wynikające z konwencjonalnych badań farmakologicznych dotyczących
bezpieczeństwa, toksyczności po podaniu jednokrotnym, fototoksyczności, genotoksyczności,
potencjalnego działania rakotwórczego i toksyczności u nieletnich nie ujawniają żadnego
szczególnego zagrożenia dla człowieka.
Skutki działania obserwowane w badaniach toksyczności po podaniu wielokrotnym wynikały głównie
z nasilonej aktywności farmakodynamicznej rywaroksabanu. U szczurów, przy wartościach
ekspozycji o znaczeniu klinicznym, obserwowano zwiększenie stężeń IgG i IgA w osoczu.
U szczurów nie zaobserwowano wpływu na płodność samców ani samic. W badaniach na zwierzętach
stwierdzono toksyczny wpływ na reprodukcję, który wynikał z farmakologicznego mechanizmu
działania rywaroksabanu (np. powikłania krwotoczne). Dla wartości stężeń o znaczeniu klinicznym
stwierdzano toksyczny wpływ na rozwój zarodka i płodu (poronienie, opóźnione lub przyspieszone
kostnienie, mnogie, białawe plamki wątrobowe) i zwiększoną częstość występowania zwykłych wad
rozwojowych, jak również zmiany w łożysku. W badaniach przed- i pourodzeniowych u szczurów,
stosując dawki toksyczne dla samic, zaobserwowano obniżoną żywotność potomstwa.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sodu laurylosiarczan
Laktoza jednowodna
Hypromeloza 2910
Celuloza mikrokrystaliczna
Kroskarmeloza sodowa
27
Magnezu stearynian
Otoczka:
Hypromeloza
Tytanu dwutlenek (E 171)
Makrogol 4000
Żelaza tlenek czerwony (E 172)

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry z folii PVC/PVDC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Opakowanie: 30 (3x10) tabletek powlekanych.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie
z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA

DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Merck Sp. z o.o.
Al. Jerozolimskie 142B
02-305 Warszawa

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO

OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

28

INFORMACJE ZAMIESZCZANE NA OPAKOWANIACH ZEWNĘTRZNYCH

TEKTUROWE PUDEŁKO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Rombidux, 10 mg, tabletki powlekane
Rivaroxabanum

2. ZAWARTOŚĆ SUBSTANCJI CZYNNEJ

Każda tabletka powlekana zawiera 10 mg rywaroksabanu.

3. WYKAZ SUBSTANCJI POMOCNICZYCH

Lek zawiera laktozę jednowodną i sód. Dodatkowe informacje – patrz ulotka.

4. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA I ZAWARTOŚĆ OPAKOWANIA

30 tabletek powlekanych
Kod

5. SPOSÓB I DROGA PODANIA

Podanie doustne
Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku.

6. OSTRZEŻENIE DOTYCZĄCE PRZECHOWYWANIA PRODUKTU LECZNICZEGO

W MIEJSCU NIEWIDOCZNYM I NIEDOSTĘPNYM DLA DZIECI

Lek przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

7. INNE OSTRZEŻENIA SPECJALNE, JEŚLI KONIECZNE

8. TERMIN WAŻNOŚCI

Termin ważności (EXP)

9. SPECJALNE WARUNKI PRZECHOWYWANIA

Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC.
29

10. SPECJALNE ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE USUWANIA NIEZUŻYTEGO

PRODUKTU LECZNICZEGO LUB POCHODZĄCYCH Z NIEGO ODPADÓW, JEŚLI

WŁAŚCIWE

11. NAZWA I ADRES PODMIOTU ODPOWIEDZIALNEGO

Podmiot odpowiedzialny:

Merck Sp. z o.o.
Al. Jerozolimskie 142B
02-305 Warszawa

12. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr

13. NUMER SERII

Nr serii (Lot)

14. OGÓLNA KATEGORIA DOSTĘPNOŚCI

Rp - Lek wydawany na receptę.

15. INSTRUKCJA UŻYCIA

16. INFORMACJA PODANA SYSTEMEM BRAILLE’A

rombidux 10 mg

17. NIEPOWTARZALNY IDENTYFIKATOR – KOD 2D

Obejmuje kod 2D będący nośnikiem niepowtarzalnego identyfikatora.

18. NIEPOWTARZALNY IDENTYFIKATOR – DANE CZYTELNE DLA CZŁOWIEKA

PC
SN
NN
30

MINIMUM INFORMACJI ZAMIESZCZANYCH NA BLISTRACH LUB OPAKOWANIACH

FOLIOWYCH

BLISTER

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Rombidux, 10 mg, tabletki powlekane
Rivaroxabanum

2. NAZWA PODMIOTU ODPOWIEDZIALNEGO

Merck Sp. z o.o.

3. TERMIN WAŻNOŚCI

EXP

4. NUMER SERII

Lot

5. INNE

31

KARTA PACJENTA

Karta Pacjenta

Merck (Logo)
Rombidux
Rivaroxabanum

Rombidux 10 mg (pole do zaznaczenia przepisanej dawki)

Rombidux 15 mg (pole do zaznaczenia przepisanej dawki)

Rombidux 20 mg (pole do zaznaczenia przepisanej dawki)

• Kartę należy zawsze mieć przy sobie
• Kartę należy okazać przed leczeniem każdemu lekarzowi lub dentyściePacjent może zgłosić jakiekolwiek działanie niepożądane, które u niego wystąpi. Informacje na temat zgłaszania działań niepożądanych dla pacjenta znajdują się w ulotce informacyjnej dla pacjenta.

Co należy wiedzieć o leku Rombidux?

• Lek Rombidux zmniejsza tendencję do tworzenia się zakrzepów krwi, dzięki czemu zapobiega powstawaniu niebezpiecznych zakrzepów krwi.
• Lek Rombidux należy przyjmować dokładnie zgodnie z zaleceniami lekarza. W celu zapobiegania powstawaniu zakrzepów krwi, nigdy nie pomijać dawki leku.
• Nie przerywać przyjmowania leku Rombidux bez uprzedniej konsultacji z lekarzem, ponieważ ryzyko powstania zakrzepów krwi może się zwiększyć.
• Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Rombidux należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub ostatnio a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.
• Przed każdą operacją lub zabiegiem inwazyjnym należy poinformować lekarza, jeśli pacjent przyjmuje lek Rombidux.

Kiedy należy zasięgnąć porady lekarza?

Podczas przyjmowania leku rozrzedzającego krew takiego jak Rombidux ważne jest, aby być
świadomym możliwych działań niepożądanych. Krwawienie jest najczęstszym działaniem
niepożądanym. Nie rozpoczynać przyjmowania leku Rombidux bez wcześniejszej konsultacji
z lekarzem, jeśli pacjent wie, że jest w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia krwawienia. Należy
niezwłocznie powiadomić lekarza, jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy przedmiotowe lub podmiotowe
krwawienia, takie jak wymienione poniżej:

• ból,
• obrzęk lub dyskomfort,
• ból głowy, omdlenia, zawroty głowy lub osłabienie,
• nadmierna skłonność do powstawania siniaków, krwawienia z nosa, krwawienia z dziąseł oraz w wyniku skaleczeń, które nie ustają przez długi czas,
• krwawienie miesiączkowe lub krwawienie z dróg rodnych o większym nasileniu niż zwykle,
• krew w moczu która może dać różowe lub brązowe zabarwienie moczu, czerwone lub czarne zabarwienie stolca,
• odkrztuszanie krwi lub wymiotowanie krwią lub treścią przypominającą fusy od kawy.

Jak przyjmować lek Rombidux?

• W celu zapewnienia optymalnej ochrony lek Rombidux o 10 mg tabletki można przyjmować z jedzeniem lub bez jedzenia o 15 mg i 20 mg tabletki trzeba przyjmować z jedzeniem.

Jestem poddawany(-a) leczeniu przeciwzakrzepowemu lekiem Rombidux

Imię i nazwisko:
32
Adres:
Data urodzenia:
Masa ciała:
Inne leki lub choroby:

W nagłym przypadku należy powiadomić:

Imię i nazwisko lekarza:
Telefon lekarza:
Pieczątka lekarza:

Należy również powiadomić:

Imię i nazwisko:
Telefon:
Pokrewieństwo:

Informacja dla lekarza

Wskaźnik INR nie jest właściwy do pomiaru aktywności przeciwzakrzepowej leku Rombidux i z tego
powodu INR nie może służyć do monitorowania leczenia lekiem Rombidux.
33

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika

Rombidux, 10 mg, tabletki powlekane

Rivaroxabanum

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta.

• Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.
• W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.
• Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same.
• Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Patrz punkt 4.

Spis treści ulotki

• 1. Co to jest lek Rombidux i w jakim celu się go stosuje
• 2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Rombidux
• 3. Jak stosować lek Rombidux
• 4. Możliwe działania niepożądane
• 5. Jak przechowywać lek Rombidux
• 6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest lek Rombidux i w jakim celu się go stosuje

Lek Rombidux zawiera substancję czynną rywaroksaban i stosuje się go u osób dorosłych, aby

• zapobiec powstawaniu zakrzepów krwi w żyłach, po operacjach wszczepienia protezy stawu biodrowego lub kolanowego. Lekarz przepisał ten lek, gdyż po operacji ryzyko tworzenia się zakrzepów krwi jest zwiększone;
• leczyć zakrzepy krwi w żyłach w nogach (zakrzepica żył głębokich) oraz naczyniach krwionośnych płuc (zatorowość płucna) i zapobiec ponownemu powstawaniu zakrzepów krwi w naczyniach krwionośnych nóg i (lub) płuc.

Lek Rombidux należy do grupy zwanej lekami przeciwzakrzepowymi. Jego działanie polega na
blokowaniu czynnika krzepnięcia krwi (czynnik Xa) i przez to zmniejszaniu tendencji do tworzenia
się zakrzepów krwi.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Rombidux

Kiedy nie stosować leku Rombidux:

• -jeśli pacjent ma uczulenie na rywaroksaban lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6),
• jeśli u pacjenta występuje nadmierne krwawienie,
• jeśli u pacjenta występuje choroba lub stan narządu ciała prowadzące do zwiększonego ryzyka poważnego krwawienia (np. wrzód żołądka, uraz lub krwawienie do mózgu, ostatnio przebyty zabieg chirurgiczny mózgu lub oczu),
• jeśli pacjent przyjmuje inne leki zapobiegające krzepnięciu krwi (np. warfaryna, dabigatran, apiksaban lub heparyna), z wyjątkiem zmiany leczenia przeciwzakrzepowego lub jeśli heparyna podawana jest w celu utrzymania drożności cewnika w żyle lub tętnicy,
• jeśli u pacjenta występuje choroba wątroby, która prowadzi do zwiększonego ryzyka krwawienia, 34
• jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią.

Nie wolno stosować leku Rombidux, a także należy poinformować lekarza, jeżeli pacjent
przypuszcza, że zaistniały u niego opisane powyżej okoliczności.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Rombidux należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek Rombidux:

• jeśli u pacjenta występuje zwiększone ryzyko krwawienia, w takich stanach, jak:
• umiarkowana lub ciężka choroba nerek, ponieważ czynność nerek może mieć wpływ na ilość leku oddziałującego w organizmie pacjenta;
• jeśli pacjent przyjmuje inne leki zapobiegające krzepnięciu krwi (np. warfaryna, dabigatran, apiksaban lub heparyna), podczas zmiany leczenia przeciwzakrzepowego lub jeśli heparyna podawana jest w celu utrzymania drożności cewnika w żyle lub tętnicy (patrz punkt „Lek Rombidux a inne leki”);
• zaburzenia krzepnięcia krwi;
• bardzo podwyższone ciśnienie tętnicze krwi, które nie zmniejsza się pomimo stosowania leków;
• choroby żołądka lub jelit, które mogą powodować krwawienie np. zapalenie jelit i żołądka lub zapalenie przełyku (gardło i przełyk), np. z powodu choroby refluksowej przełyku (cofanie się kwasu żołądkowego do przełyku);
• choroba naczyń krwionośnych tylnej części gałek ocznych (retinopatia);
• choroba płuc, w której oskrzela są rozszerzone i wypełnione ropą (rozstrzenie oskrzelowe) lub wcześniejsze krwawienie z płuc;
• u pacjentów z protezami zastawek;
• jeśli u pacjenta stwierdzono nieprawidłowe ciśnienie krwi lub planowany jest zabieg chirurgiczny lub inne leczenie mające na celu usunięcie zakrzepu z płuc.

Jeśli którykolwiek z powyższych punktów dotyczy pacjenta, należy poinformować lekarzaprzed
zastosowaniem leku Rombidux .Lekarz zadecyduje czy zastosować ten lek oraz czy pacjenta należy
poddać ścisłej obserwacji.

Jeśli pacjent musi być poddany operacji

• Bardzo ważne jest aby przyjąć lek Rombidux w ściśle określonym czasie przed lub po operacji, zgodnie z zaleceniami lekarza.
• Jeśli w trakcie zabiegu chirurgicznego u pacjenta planowane jest założenie cewnika do kręgosłupa lub wykonanie nakłucia lędźwiowego (np. w celu wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego lub podpajęczynówkowego lub w celu zmniejszenia bólu):
• bardzo ważne jest aby przyjąć lek Rombidux w ściśle określonym czasie, zgodnie z zaleceniami lekarza,
• ze względu na konieczność zachowania szczególnej ostrożności należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli po zakończeniu znieczulenia u pacjenta wystąpią: drętwienie lub osłabienie kończyn dolnych, problemy z jelitami lub pęcherzem moczowym.

Dzieci i młodzież

Lek Rombidux nie jest zalecany dla osób w wieku poniżej 18 lat. Brak jest wystarczających danych
dotyczących stosowania leku u dzieci i młodzieży.

Lek Rombidux a inne leki

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta
obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować, również tych, które
wydawane są bez recepty.

Jeśli pacjent przyjmuje

35

• niektóre leki stosowane w zakażeniach grzybiczych (np. flukonazol, itrakonazol, worykonazol, pozakonazol), chyba że są one stosowane jedynie miejscowo na skórę,
• ketokonazol w tabletkach (stosowany w leczeniu zespołu Cushinga, w przebiegu którego organizm wytwarza zbyt dużo kortyzolu),
• niektóre leki stosowane w zakażeniach bakteryjnych (np. klarytromycyna, erytromycyna),
• niektóre leki przeciwwirusowe stosowane w zakażeniu HIV lub leczeniu AIDS (np. rytonawir),
• inne leki stosowane w celu zmniejszenia krzepliwości krwi (np. enoksaparyna, klopidogrel lub antagoniści witaminy K, takie jak warfaryna lub acenokumarol),
• leki przeciwzapalne i przeciwbólowe (np. naproksen lub kwas acetylosalicylowy),
• dronedaron, lek stosowany w leczeniu zaburzeń rytmu serca,
• niektóre leki stosowane w leczeniu depresji (selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) lub inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI)).

Jeśli którykolwiek z powyższych punktów dotyczy pacjenta, należy poinformować lekarzaprzed
zastosowaniem leku Rombidux ,ponieważ działanie leku Rombidux może być nasilone. Lekarz
zadecyduje, czy zastosować ten lek oraz czy pacjenta należy poddać dokładnej obserwacji.
Jeśli lekarz uważa, że u pacjenta występuje podwyższone ryzyko rozwoju owrzodzenia żołądka lub
dwunastnicy, może on zastosować leczenie zapobiegające chorobie wrzodowej.

Jeśli pacjent przyjmuje

• niektóre leki stosowane w leczeniu padaczki (fenytoina, karbamazepina, fenobarbital),
• ziele dziurawca zwyczajnego ( Hypericum perforatum), lek ziołowy stosowany w depresji,
• ryfampicynę, która należy do grupy antybiotyków.

Jeśli którykolwiek z powyższych punktów dotyczy pacjenta, należy poinformować lekarzaprzed
zastosowaniem leku Rombidux ,ponieważ działanie leku Rombidux może być zmniejszone. Lekarz
zadecyduje, czy zastosować lek Rombidux oraz czy pacjenta należy poddać dokładnej obserwacji.

Ciąża i karmienie piersią

Nie stosować leku Rombidux jeśli pacjentka jest w ciąży lub jeśli karmi piersią. Jeżeli istnieje ryzyko,
że pacjentka może zajść w ciążę, należy w czasie przyjmowania leku Rombidux zastosować skuteczną
metodę antykoncepcji. Jeśli w czasie stosowania tego leku pacjentka zajdzie w ciążę, należy
natychmiast poinformować o tym lekarza, który zdecyduje o dalszym leczeniu.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn

Lek Rombidux może powodować zawroty głowy (częste działania niepożądane) lub omdlenia
(niezbyt częste działania niepożądane) (patrz punkt 4 „Możliwe działania niepożądane”). Pacjenci,
u których występują te działania niepożądane nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać
maszyn.

Lek Rombidux zawiera laktozę jednowodną i sód

Jeśli stwierdzono wcześniej u pacjenta nietolerancję niektórych cukrów, pacjent powinien
skontaktować się z lekarzem przed przyjęciem tego leku.
Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w jednej tabletce, to znaczy lek uznaje się za „wolny od
sodu”.

3. Jak stosować lek Rombidux

Ten lek należy zawsze przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy
zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Ile tabletek należy zażyć

36

• W celu zapobiegania powstawaniu zakrzepów krwi w żyłach, po operacjach wszczepienia protezy stawu biodrowego lub kolanowego: zalecana dawka to jedna tabletka Rombidux 10 mg przyjmowana raz na dobę.
• W leczeniu zakrzepów krwi w żyłach w nogach, zakrzepów krwi w naczyniach krwionośnych płuc i do zapobiegania ponownemu powstawaniu zakrzepów krwi: co najmniej po 6 miesiącach leczenia zakrzepów krwi, zalecana dawka to jedna tabletka 10 mg raz na dobę lub jedna tabletka 20 mg raz na dobę. Lekarz przepisał pacjentowi lek Rombidux 10 mg raz na dobę.

Tabletkę należy połknąć, najlepiej popijając wodą.
Lek Rombidux może być przyjmowany w czasie jedzenia lub niezależnie od posiłku.
Jeśli pacjent ma trudności z połykaniem całej tabletki, należy porozmawiać z lekarzem o innych
sposobach przyjmowania leku Rombidux. Tabletkę można rozgnieść i wymieszać z wodą lub
przecierem jabłkowym, bezpośrednio przed jej przyjęciem.
W razie potrzeby lekarz może podać rozgniecioną tabletkę Rombidux przez zgłębnik żołądkowy.

Kiedy zażyć lek Rombidux

Należy przyjmować jedną tabletkę każdego dnia do czasu, gdy lekarz zdecyduje o zakończeniu
leczenia.
Najlepiej przyjmować tabletkę o stałej porze każdego dnia, gdyż wtedy łatwiej jest o tym pamiętać.
Lekarz zadecyduje jak długo należy kontynuować leczenie.
W celu zapobiegania zakrzepom krwi w żyłach w nogach po operacjach wszczepienia protezy stawu
biodrowego lub kolanowego:
pierwszą tabletkę należy zażyć w czasie od 6 do 10 godzin po zabiegu chirurgicznym.
U pacjentów po dużym zabiegu chirurgicznym stawu biodrowego leczenie trwa zwykle 5 tygodni.
U pacjentów po dużym zabiegu chirurgicznym stawu kolanowego leczenie trwa zwykle 2 tygodnie.

Przyjęcie większej niż zalecana dawki leku Rombidux

Jeżeli pacjent przyjął większą niż zalecana dawkę leku Rombidux, należy natychmiast skontaktować
się z lekarzem. Zastosowanie zbyt dużej dawki leku Rombidux zwiększa ryzyko krwawienia.

Pominięcie przyjęcia leku Rombidux

Jeśli pacjent zapomniał zażyć dawkę należy zażyć tabletkę jak tylko pacjent sobie przypomni. Kolejną
tabletkę należy przyjąć następnego dnia, a potem przyjmować tabletki tak jak zwykle, jeden raz na
dobę.
Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej tabletki.

Przerwanie przyjmowania leku Rombidux

Nie wolno przerywać stosowania leku Rombidux bez porozumienia z lekarzem, ponieważ lek
Rombidux zapobiega wystąpieniu ciężkiej choroby.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem leku należy zwrócić się do
lekarza lub farmaceuty.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Jak inne leki o podobnym działaniu (leki przeciwzakrzepowe), lek Rombidux może powodować
krwawienia, które potencjalnie mogą zagrażać życiu. Nadmierne krwawienie może prowadzić do
37
nagłego spadku ciśnienia krwi (wstrząsu). Nie zawsze będą to oczywiste czy widoczne oznaki
krwawienia.

Możliwe działania niepożądane, które mogą być oznaką krwawienia

Należy natychmiast powiadomić lekarza, jeśli wystąpi którekolwiek z następujących działań
niepożądanych:

• długie lub nadmierne krwawienie,
• nietypowe osłabienie, zmęczenie, bladość, zawroty głowy, ból głowy, wystąpienie obrzęku o nieznanej przyczynie, duszność, ból w klatce piersiowej lub dławica piersiowa ,które mogą być oznakami krwawienia. Lekarz może zadecydować o konieczności bardzo dokładnej obserwacji pacjenta lub zmianie sposobu leczenia.

Możliwe działania niepożądane, które mogą być oznaką reakcji skórnej

Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpią następujące reakcje skórne takie jak:

• rozległa, ostra wysypka skórna, powstawanie pęcherzy lub zmiany na błonie śluzowej np. jamy ustnej lub oczu (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka). Częstość występowania tych działań niepożądanych jest bardzo rzadka (maksymalnie 1 na 10 000 pacjentów);
• reakcja na lek powodująca wysypkę, gorączkę, zapalenie narządów wewnętrznych, zaburzenia hematologiczne i ogólnoustrojowe (zespół DRESS). Częstość występowania tych działań niepożądanych jest bardzo rzadka (maksymalnie 1 na 10 000 pacjentów).

Możliwe działania niepożądane, które mogą być oznaką poważnej reakcji alergicznej

Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpią następujące działania niepożądane:

• obrzęk twarzy, ust, jamy ustnej, języka lub gardła; trudności w połykaniu; pokrzywka i trudności w oddychaniu; nagły spadek ciśnienia krwi. Częstość występowania tych działań niepożądanych jest bardzo rzadka (reakcje anafilaktyczne w tym wstrząs anafilaktyczny mogą wystąpić u maksymalnie 1 na 10 000 pacjentów) i niezbyt częsta (obrzęk naczynioruchowy i obrzęk alergiczny mogą wystąpić u 1 na 100 pacjentów).

Ogólna lista możliwych działań niepożądanych

Często(mogą wystąpić u 1 na 10 pacjentów)

• zmniejszenie liczby krwinek czerwonych co może spowodować bladość skóry i być przyczyną osłabienia lub duszności;
• krwawienie z żołądka lub jelita, krwawienie z układu moczowo-płciowego (w tym krew w moczu i duże krwawienia menstruacyjne), krwawienie z nosa, krwawienie dziąseł;
• krwawienie do oka (w tym krwawienie z białkówki oka);
• krwawienie do tkanek lub jam ciała (krwiak, siniaczenie);
• pojawienie się krwi w plwocinie (krwioplucie) podczas kaszlu;
• krwawienie ze skóry lub krwawienie podskórne;
• krwawienie po operacji;
• sączenie się krwi lub płynu z rany po zabiegu chirurgicznym;
• obrzęk kończyn;
• ból kończyn;
• zaburzenia czynności nerek (można zaobserwować w badaniach wykonanych przez lekarza);
• gorączka;
• ból żołądka, niestrawność, mdłości lub wymioty, zaparcie, biegunka;
• obniżone ciśnienie tętnicze krwi (objawami mogą być zawroty głowy lub omdlenia po wstaniu);
• ogólne obniżenie siły i energii (osłabienie, zmęczenie), ból głowy, zawroty głowy;
• wysypka, swędzenie skóry;
• zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych, co może być widoczne w wynikach badania krwi. 38

Niezbyt często(mogą wystąpić u 1 na 100 pacjentów)

• krwawienie do mózgu lub wewnątrz czaszki;
• krwawienie do stawu powodujące ból i obrzęk;
• trombocytopenia (mała liczba płytek krwi, komórek biorących udział w krzepnięciu krwi);
• reakcje alergiczne, w tym alergiczne reakcje skórne;
• zaburzenia czynności wątroby (można zaobserwować w badaniach przeprowadzonych przez lekarza);
• wyniki badania krwi mogą wykazać zwiększenie stężenia bilirubiny, aktywności niektórych enzymów trzustkowych lub wątrobowych lub liczby płytek krwi;
• omdlenia,
• złe samopoczucie;
• przyspieszone tętno;
• suchość w jamie ustnej;
• pokrzywka.

Rzadko(mogą wystąpić u 1 na 1000 pacjentów)

• krwawienie do mięśni;
• cholestaza (zastój żółci), zapalenie wątroby w tym uszkodzenie komórek wątroby;
• zażółcenie skóry i oczu (żółtaczka);
• obrzęk miejscowy;
• zbieranie się krwi (krwiak) w pachwinie jako powikłanie procedury cewnikowania serca, kiedy cewnik wprowadzany jest do tętnicy w nodze (tętniak rzekomy).

Częstość nieznana(częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

• niewydolność nerek po ciężkim krwawieniu;
• podwyższone ciśnienie w mięśniach nóg i rąk występujące po krwawieniu, co może prowadzić do bólu, obrzęku, zmiany odczuwania, drętwienia lub porażenia ( zespół ciasnotyprzedziałów powięziowych po krwawieniu).

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301
faks: +48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

5. Jak przechowywać lek Rombidux

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na blistrze lub pudełku po:
„EXP”/„Termin ważności (EXP)”. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25ºC.
39
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać
farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić
środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Rombidux

• Substancją czynną leku jest rywaroksaban. Jedna tabletka powlekana zawiera 10 mg rywaroksabanu.
• Pozostałe składniki to: rdzeń tabletki: laurylosiarczan sodu, laktoza jednowodna, hypromeloza 2910, celuloza mikrokrystaliczna, kroskarmeloza sodowa, magnezu stearynian; otoczka: hypromeloza, tytanu dwutlenek (E 171), makrogol 4000, żelaza tlenek czerwony (E 172).

Jak wygląda lek Rombidux i co zawiera opakowanie

Tabletki powlekane koloru jasnoróżowego, okrągłe obustronnie wypukłe z wytłoczonym „R” z jednej
strony oraz liczbą „10” z drugiej strony.
Blistry z folii PVC/PVCD/Aluminium w tekturowym pudełku zawierającym 30 (3x10) tabletek
powlekanych.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

Podmiot odpowiedzialny

Merck Sp. z o.o.
Al. Jerozolimskie 142B
02-305 Warszawa
Polska

Importer

Merck Healthcare KGaA
Frankfurter Str. 250
64293 Darmstadt
Niemcy

Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego

Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami:

Rombidux: Grecja, Polska, Portugalia, Rumunia, Węgry, Słowacja

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

40